به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، تصور می‌شود که سیستم‌ها یا منظومه‌های سیاره‌ای اولیه مملو از آوار و ویرانی هستند، چرا که اجرام اولیه با هم برخورد می‌کنند و با هم ترکیب می‌شوند و سیارات بزرگتری را تشکیل می‌دهند.

در واقع، در منظومه شمسی ما تصور می‌شود که زمین و ماه محصولی از این نوع برخورد غول پیکر هستند. اگرچه تصور می‌شود که این برخوردها یک اتفاق معمول هستند، اما اخترشناسان تاکنون نتوانسته بودند آنها را در اطراف ستارگان دیگر مشاهده کنند.

اخترشناسان در موسسه فناوری ماساچوست(MIT)، دانشگاه ملی "ایرلند گالوی"(Ireland Galway)، دانشگاه "کمبریج" و برخی دانشگاه‌ها و موسسات دیگر، شواهدی از یک برخورد سهمگین را در یک منظومه ستاره‌ای نزدیک مشاهده کرده‌اند.

این ستاره با نام "HD 172555" حدود 23 میلیون سال سن دارد و تنها 95 سال نوری از زمین فاصله دارد.

"تایانا اشنایدرمن" نویسنده ارشد این مطالعه و دانشجوی کارشناسی ارشد در بخش زمین، علوم جوی و سیاره‌ای MIT در بیانیه‌ای گفت: این اولین بار است که ما این پدیده را شناسایی کرده‌ایم که طی آن، جو یک پیش‌سیاره در اثر یک ضربه بزرگ متلاشی می‌شود.

وی افزود: همه علاقه‌مند به مشاهده یک برخورد بزرگ هستند، زیرا انتظار داریم که آنها رایج باشند، اما ما در بسیاری از سیستم‌ها شواهدی برای آن نیافته‌ایم. اکنون ما بینش بیشتری در مورد این پدیده داریم.

این تیم تحقیقاتی تشخیص داده است که این برخورد حداقل 200 هزار سال پیش و با سرعتی در حدود 10 کیلومتر در ثانیه رخ داده است. این برخورد بین یک سیاره سنگی تقریباً به اندازه زمین و یک جرم کوچکتر رخ داده است.

آنها همچنین تخمین زدند که این برخورد با چنین سرعت بالایی احتمالاً بخشی از جو آن سیاره بزرگتر را از بین برده است.

ستاره شناسان برای نتیجه گیری به داده‌های تلسکوپ "آرایه میلیمتری بزرگ آتاکاما"(ALMA) در شیلی که شامل 66 تلسکوپ رادیویی است و فاصله آنها را می‌توان برای افزایش یا کاهش وضوح تصاویر تنظیم کرد، نگاه کردند. این تیم داده‌های بایگانی شده عمومی "ALMA" را ارزیابی کرد و نشانه‌هایی از مونوکسید کربن را در اطراف ستارگان نزدیک جستجو کرد.

انتهای پیام