به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، تحقیق بر روی جنین انسان برای درک مراحل اولیه رشد ضروری است. در حال حاضر این تحقیقات بر روی جنین‌های اهدایی که به وسیله لقاح مصنوعی به وجود می‌آیند، انجام می‌شود. با این حال این تحقیقات محدودیت‌هایی دارد. برای مثال از نظر اخلاقی تنها می‌توان به مدت حداکثر ۱۴ روز اجازه رشد به این جنین‌ها در آزمایشگاه داد.
اکنون، محققان موسسه فناوری کالیفرنیا(Caltech) ساختارهایی مشابه جنین انسان از سلول‌های بنیادی به وجود آورده‌اند.
برخلاف جنین‌های طبیعی که از ترکیب اسپرم و تخمک تشکیل می‌شوند این ساختارها از ترکیب سلول‌های بنیادی "پرتوان" تشکیل می‌شوند. سلول‌های "پرتوان" می‌توانند به انواع خاصی از سلول تبدیل شوند.
اگرچه این ساختارهای جنین مانند تفاوت‌های اساسی با جنین واقعی دارند اما فناوری استفاده شده در ساخت آنها برای پاسخ به سوالاتی در مورد رشد انسان بدون نیاز به جنین اهدایی مهم خواهد بود.
این تحقیقات در آزمایشگاه "مجدالنا زرنیکا گوتز"(Magdalena Zernicka-Goetz)، استاد زیست‌شناسی و مهندسی زیستی از موسسه فناوری کالیفرنیا انجام شده است و نتایج آن در روز ۲۱ سپتامبر در مجله‌ی نیچر(Nature Communications) به چاپ رسیده است.
این ساختارها از نوعی سلول بنیادی "پرتوان" که قادر به تولید انواع مختلفی از سلول هستند، ساخته شده‌اند.
سلول‌های بنیادی "پرتوان" ابتدا توسط سایر محققان از جنین واقعی انسان جدا شده بودند و در محیط آزمایشگاه قرار گرفته بودند. نکته قابل توجه این است که این سلول‌ها در صورت قرار گرفتن در شرایط محیطی مناسب همچنان قادر به تشکیل جنین بودند.
"زرنیکا-گوتز" می گوید: به نظر می‌رسد قابلیت تشکیل جنین چیزی است که این سلول‌ها فراموش نکرده‌اند. با این حال حافظه آنها دقت بالایی ندارد یا ما هنوز قادر به بازیابی حافظه آنها نشده‌ایم و باید تحقیقات بیشتری انجام دهیم تا بتوانیم از این سلول‌های بنیادی برای رشد دقیق جنین انسان استفاده کنیم مشابه کاری که در موش‌ها انجام شد.
توانایی ایجاد ساختارهای مشابه جنین با استفاده از سلول‌های بنیادی باعث بی‌نیازی ما به جنین اهدایی می‌شود. علاوه بر آن چنین ساختارهایی را می‌توان در مقیاس بالا تولید کرد. ممکن است این مدل‌ها منجر به پیشرفتی بزرگ در درک رشد اولیه جنینی شوند که با جنین اهدایی و محدودیت‌های آن امکانپذیر نیست. به عنوان مثال می‌توان برخی از ژن‌های این ساختارها را دستکاری کرد و نتایج آن را بر فرآیند رشد مورد بررسی قرار داد. علاوه بر آن با استفاده از این ساختار می‌توان نحوه‌ی هماهنگی اجزای مختلف سلولی را در مراحل اولیه درک کرد و تاثیر آن را بر مراحل بعدی رشد بررسی کرد.
انتهای پیام