منصوره موسوی در گفت‌وگو با ایسنا در رابطه با اعتراضات اخیر زنان افغانستان علیه طالبان اظهار کرد: به نظر من این اعتراضات تاثیری بر تغییر رفتار طالبان با زنان نخواهد داشت. زمانی که طالبان بیان می‌کنند ما با دموکراسی و حقوق زنان مشکل داریم، در حال تعریف برنامه و استرتژی خود هستند. بنابراین طبیعتا فکر نمی‌کنم حتی خود زنان افغانستان این توقع را داشته باشند که با این اعتراضات رفتار طالبان در زمینه رعایت حقوق زنان تغییر کند.
وی ادامه داد: زنان افغانستان به نوعی با این اعتراضات خواهان این هستند که مخالفت و اعتراض خود را نسبت وجود حکومت طالبان ابراز کنند. به عبارت دیگر، امارات اسلامی به آن معنا و شکلی که به روی کار آمده است، نمی‌تواند حقوق و نیازهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی زنان را تامین کند؛ چراکه استراتژی و مبنای تشکیل این حکومت همین است و حتی خود سران طالبان نمی‌خواهند این اتفاق، یعنی به رسمیت شناختن حقوق زنان، رخ دهد.
این جامعه‌شناس بیان کرد: اینکه زنان افغانستان به خیابان‌ها می‌آیند و اعتراض می‌کنند، به این دلیل نیست که حقوق خود را از طالبان مطالبه کنند و به عبارتی این امر مطالبه‌گری نیست، این اعتراضات و قیام‌ها، با صدای بلند فریاد زدن حقوقی است که زنان افغانستان می‌خواهند آن را از دست ندهند. به عبارت دیگر زنان افغانستان موجودیت خود را با این اعتراضات نشان می‌دهند؛ چراکه طالبان وجود زنان را نادیده گرفته‌اند.
موسوی با اشاره به تفاوت اعتراض زنان افغانستان با اعتراضات مبنی بر مطالبه‌گری بیان کرد: در مواقعی زنان به خیابان‌ها می‌آیند و مطالبه‌گری می‌کنند و این اتفاق برای زمانی است که آن نظام سیاسی حاکم را قبول دارند و تنها مطالبات خود را درخواست می‌کنند. ولی اتفاقی که در افغانستان در حال رخ دادن است، این است که زنان افغانستان مطالبه‌ای ندارند، بلکه خواهان این هستند که موجودیت خود را به اثبات برسانند؛ چراکه طالبان در اولین قدم‌های خود وجود زنان را نادیده خواهد گرفت و وجود زنان را انکار خواهد کرد. بنابراین این اعتراضات از سوی زنان در افغانستان صدای این است که «ما هستیم و وجود داریم».
وی خاطرنشان کرد: به نوعی می‌توان گفت که مخاطب این اعتراضات جامعه جهانی است. در حال حاضر ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که رسانه‌ها ما را به یکدیگر نزدیک کرده‌اند و ما به نوعی می‌توانیم بگوییم که در دهکده جهانی زندگی می‌کنیم. هرچند که انگار مردم دنیا به نوعی در برابر شنیدن اخبار بد و ناگوار واکسینه شده‌اند و نمی‌خواهند اخبار بد را بشنوند و ببینند.
این فعال حقوق زنان تاکید کرد: با تمام این‌ها، این حرکت زنان افغانستان، یعنی آمدن به خیابان و چشم در چشم طالبان دوختن و حق خود را فریاد زدن، آن قدر شجاعانه و جسارت‌آمیز بود که کسی نتوانست صدای‌شان را خاموش نگه دارد و نسبت به آنان بی‌توجه باشد. بنابراین حتی اگر مخاطب این زنان جامعه جهانی نبود، این اتفاق افتاد و کاری را انجام دادند که حداقل جهان نتوانست این زنان را نادیده بگیرد.
موسوی با اشاره به انفعال و سکوت جامعه جهانی در قبال وضعیت زنان افغانستان گفت: جامعه جهانی تا الان کاری برای این زنان انجام نداده و انجام هم نخواهد داد. به این دلیل که ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که دوره روشنفکری نیست و دوره‌ی سلبریتی‌ها است، دوره ژان پل سارتر و سیمون دوبووار نیست که بیانیه بدهند و نیرو جمع کنند. آن دوره گذشته است و الآن دوره سلبریتی‌ها و کسانی است که می‌خواهند فالوور جمع کنند. یعنی حتی اگر سلبریتی‌ای به زنان افغانستان بپردازد برای کمک به این زنان نیست و برای این است که فالوور بیشتری جمع کند.
وی ادامه داد: به همین دلیل است که من گمان نمی‌کنم که مردم جهان که در برابر اخبار ناگوار و بد واکسینه شده‌اند، بتوانند برای زنان افغانستان اقدامی انجام دهند. همان طور که نتوانستند برای زنان ایزدی کاری انجام دهند. بنابراین خود زنان افغانستان باید بلند شوند و برای خود کاری انجام دهند. همانطور که تا الان نیز بلند شده‌اند.
این جامعه شناس خاطرنشان کرد: در طی این سال‌ها هم زنان ایزدی و هم زنان افغانستان به این موضوع پی برده‌اند که غرب نمی‌تواند برای آن‌ها کاری انجام دهد و خود این زنان نیروی بسیار قوی‌تری برای به دست آوردن حقوق خود هستند. بنابراین من گمان می‌کنم اگر اتفاقی قرار است برای این زنان در افغانستان رخ دهد، از درون خود این زنان اتفاق می‌افتد.
موسوی در خصوص تجمع زنان حامی طالبان در افغانستان بیان کرد: به نظر من نمی‌توان برای افرادی که به خیابان می‌آیند و هیچ چهره‌ای ندارند، نظر داد. من در این هفته بارها و بارها فیلم تجمعات این زنان را نگاه کردم و به صدای آن‌ها گوش کرده‌ام ولی این افراد به معنای واقعی فاقد چهره هستند. منظور از چهره تنها صورت نیست، ما به طور کلی هیچ شکلی از زن بودن را در این افراد نمی‌توانیم تشخیص دهیم. حتی دست‌های این افراد به طور کامل پوشیده هستند.
وی اضافه کرد: اما با همه این موارد می‌توانیم این را بگوییم که زنانی نیز هستند که به خیابان آمده و طرفدار حکومت طالبان هستند و شعار مرگ بر آزادی و مرگ بر دموکراسی سر می‌دهند و خواهان تشکیل امارات اسلامی هستند. اینکه این افراد عقیده خود را بیان می‌کنند، اشکالی ندارد ولی پارادوکس در اینجا رخ می‌دهد که این افراد فضا دارند و راه می‌روند و شعار می‌دهند، در حالی که اصلا نیازی به این راهپیمایی وجود ندارد؛ چراکه تمام خواسته‌های آنان در امارات اسلامی تامین شده است. ولی زنان مخالف طالبان هیچ فضایی ندارند و بر روی آن‌ها اسلحه کشیده می‌شود و تحت فشار شدید و ترس گسترده‌ای قرار دارند.
این فعال حقوق زنان افزود: به عبارت دیگر طالبان این نمایش را به راه انداخته است تا بگوید زنانی هستند که از ما حمایت می‌کنند. ولی اگر طالبان خواستار این هستند که مشروعیت خود را نشان دهند، باید به افراد مخالف خود این اجازه را بدهند که نظراتشان را بیان کنند؛ چراکه مشروعیت زمانی به وجود می‌آید که افراد مخالف به میدان بیایند و نظرات خود را بیان کنند.
انتهای پیام