به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، اگرچه پیشتر شنیده‌ایم که تحریک الکتریکی چگونه می‌تواند به بهبود زخم‌ها کمک کند اما اغلب نمی‌توان ابزارهای الکتریکی را در بافت‌های نرم کاشت. در هر حال، شاید این شرایط به لطف یک ویفر پیزوالکتریک، به زودی تغییر کند.

اگر ایمپلنت بیش از اندازه سفت و سخت باشد یا از مواد سمی ساخته شده باشد، سیستم ایمنی بدن با آن به عنوان یک جسم خارجی رفتار می‌کند. در نتیجه با بافت اسکار پوشیده خواهد شد و عملکرد آن کاهش خواهد یافت.

پژوهشگران "دانشگاه ویسکانسین" (University of Wisconsin) آمریکا در بررسی جدید خود، یک ایمپلنت شبیه به برچسب ابداع کرده‌اند که چنین مشکلاتی را برطرف می‌کند. این ایمپلنت که به عنوان یک ویفر پیزوالکتریک شناخته می‌شود، کریستال‌های غیرسمی آمینواسید "لیزین" (lysine) را در خود جای داده است. این کریستال‌ها به واسطه فرآیند سر هم کردن خود، تشکیل می‌شوند و خود را میان دو ورقه از پلیمر زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر  "پلی‌وینیل الکل" (PVA) قرار می‌دهند.

کریستال‌ها پیزوالکتریک هستند؛ بدین معنا که هنگام قرار گرفتن در معرض فشار مکانیکی، بار الکتریکی تولید می‌کنند. هنگامی که پژوهشگران برخی از ویفرهای کریستال/ پلی‌وینیل الکل را در قفسه سینه و پاهای موش‌ها به کار گرفتند، دریافتند که حرکات منظم عضله این حیوانات برای تولید یک خروجی الکتریکی قابل اندازه‌گیری کافی است. شاید روزی بتوان این جریان را برای تحریک بافت بیولوژیکی آسیب‌دیده در انسان‌های بیمار به کار برد و به روند بهبود کمک کرد.

آزمایش‌های خون نشان دادند که این ویفرها پس از حل شدن در بدن موش‌ها، هیچ اثر مضری ایجاد نکردند.

پروفسور "زودونگ وانگ" (Xudong Wang)، سرپرست این پژوهش گفت: ما باور داریم که این فناوری، امکانات بسیاری از جمله سنجش زمان واقعی، سرعت بخشیدن به بهبود زخم و تحریک الکتریکی را برای درمان درد و سایر اختلالات عصبی فراهم می‌کند. نکته مهم این است که فناوری ما، هزینه استفاده از چنین ابزارهایی را به صورت قابل توجهی کاهش می‌دهد و به توسعه کاربرد آنها کمک می‌کند.

این پژوهش، در مجله "Science" به چاپ رسید.

انتهای پیام