فوتبال، تنها یک سرگرمی نیست و به دلیل فراگیری گسترده و مخاطبان پرتعداد، در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و... قابل بررسی است. در این بین نمی‌توان منکر فشار وارده به بازیکنان و کادر فنی به دلیل کسب نتایج ضعیف یا تلاش برای حفظ برتری شد و به خوبی می‌توان دریافت که تا چه حد عملکرد بازیکنان در پیشرفت آن‌ها و به چه میزان نتیجه‌گیری مربیان و کادر فنی در ابقا و رشد این قشر اثرگذار است. امروزه دیگر لازمه بقای یک مربی و ادامه فعالیت او، بازی زیبا نیست. فوتبال دنیا بیش از هر زمان دیگری نتیجه‌محور شده و هر عاملی که مانع از کسب نتیجه برای مربیان و سرمربیان باشد عامل تنش‌زا، استرس‌آور و غیرهمسو تلقی می‌شود و با واکنش‌های عصبی به‌ویژه از سوی سرمربیان همواه خواهد بود. فوتبال یکی از غیرقابل پیش‌بینی‌ترین ورزش‌های دنیا است و اتفاقات حین مسابقه، این رشته ورزشی را به یکی از پرهیجان‌ترین و پربیینده‌ترین پدیده‌های دنیا تبدیل کرده است؛ اتفاقاتی که در طول جریان بازی خودآگاه و ناخودآگاه سرمربیان و کادر فنی را با خود درگیر می‌کند و هر اتفاق خوشایندی باعث خوشحالی، هیجان و ایجاد شور در یک سرمربی می‌شود و هر مسأله‌ای اعم از عملکرد ضعیف بازیکنان، سوت‌های داوران و هر اتفاق دیگری که به ضرر یک تیم رقم می‌خورد با واکنش منفی، عصبانیت، استرس، پرخاش و حتی بروز خشونت از سوی برخی سرمربیان به عنوان مسئول اصلی کسب نتایج یک تیم همراه است. این گزارش تلاش کرده گوشه‌هایی از خشم و هیاهو، غم و شادی و واکنش‌های مختلف سرمربی‌های لیگ برتر فوتبال ایران در بیستمین دوره این لیگ را به نمایش بگذارد.
مربی‌گری؛ تیغ دو لبه تلخی و لبخند!