به گزارش ایسنا، ژنرال لرد دیوید ریچاردز گفت، از سکوت دولت در مورد آینده افغانستان پس از خروج نیروهای غرب «به تنگ آمده است». لرد ریچاردز از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۷ فرمانده نیروی بین‌المللی کمک‌رسانی امنیتی در افغانستان بود.
او افزود که خروج از افغانستان نمایانگر اوج «ماجرایی تاسف‌بار از شکست راهبردی جغرافیایی غرب در بیست سال گذشته نه تنها در افغانستان بلکه در عراق، لیبی و سوریه است».
او هشدار داد که با خروج نیروهای اروپایی (از افغانستان) و پیروی نیروهای ایالات متحده از آن ظرف چند ماه آینده، ممکن است شهرهایی چون قندهار به دست طالبان بیافتد که با ایجاد «فضایی مدیریت نشده» تبدیل به مامنی برای طرح اقدامات تروریستی مشابه حملات یازده سپتامبر ۲۰۰۱ به نیویورک و واشنگتن خواهد شد.
ژنرال ریچاردز که از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ در مقام فرمانده ستاد دفاعی بریتانیا بوده است، افزود که «سهم خود را» در شکست افغانستان مقابل تصرف دوباره کشور به دست جنگجویان افراط‌گرا «می‌پذیرد»، اما گفت بخش بزرگی از این مسئولیت بر شانه سیاستمداران غربی است زیرا به دنبال نخستین سقوط حکومت طالبان در سال ۲۰۰۱ در اعطای کمک‌های سیاسی و منابع اقتصادی به افغانستان کوتاهی کردند.
ژنرال ریچاردز به رایوی ۴ شبکه بی‌بی‌سی گفت: «ما به عنوان یک کشور، به ویژه غرب و ایالات متحده به مدت بیست سال پول، وقت و جان‌های بسیاری در افغانستان سرمایه‌گذاری کردیم.»
او گفت: «من از این بابت که دولتمان و به ویژه نخست‌وزیر در مورد چگونگی رسیدن به این شرایط بد، سکوت کرده‌اند، قدری به تنگ آمده‌ام. واقعا کافی نیست و می‌خواهم نظر دولت را در این باره بدانم. فکر می‌کنم اکنون این وظیفه یک نخست‌وزیر است که (بگوید) چرا در این موضع قرار گرفته‌ایم و قرار است در موردش چه کنیم.»
فرمانده پیشین ارتش بریتانیا در کمپین انتقال و اسکان مترجمان افغان به بریتانیا فعال بوده است اما هشدار داد که این امر نباید موجب انحراف توجه از مسائل عمده‌تر در مورد آینده منطقه شود.
ژنرال ریچاردز گفت: «این، توجه‌ها را از شکست ما منحرف می‌کند. اگر وقایع عراق، لیبی و سوریه را به آن اضافه کنید این تصویر تاسف‌باری از شکست راهبردی جغرافیایی غرب در ۲۰ سال گذشته است. زمان آن رسیده که در مورد علت و اینکه قرار است چه اقدامی در مورد آن انجام دهیم و اینکه چه کنیم تا از آنچه همه ما نگران وقوعش هستیم اجتناب شود، توضیح داده شود.»
ژنرال ریچاردز گفت که برخورد «مسالمت‌آمیز» سیاسی و اقتصادی اخضر ابراهیمی، نماینده سازمان ملل متحد، به معنای آن بود که جامعه بین‌الملل در تحکیم دستاوردهای نظامی سال ۲۰۰۱ در سرنگون کردن طالبان شکست خورده و اجازه داده این گروه افراطی بار دیگر در سال ۲۰۰۶ ـ ۲۰۰۷ به عنوان یک خطر به صحنه بازگردد.
او گفت: «همانگونه که تمام سربازان به شما خواهند گفت، می‌دانیم که نمی‌توانیم در این چیزها تنها از طریق نظامی پیروز شویم. آنچه امیدوار بودیم انجام دهیم این بود که این فرصت را برای همه دولت‌ها ـ همه غرب ـ فراهم کنیم تا آنگونه که باید عمل کنند، نه‌تنها از راه‌های نظامی بلکه از (راه‌های) سیاسی و اقتصادی.»
به گزارش ایندیپندنت، ژنرال ریچاردز در ادامه گفت: «این اتفاق نیفتاد ... در آن هنگام و در سال‌های بین ۲۰۰۲ و ۲۰۰۵، زمانی که غرب منابع مالی خود را (به افغانستان) سرازیر کرد ـ عمدتا به منابع غیرنظامی اشاره می‌کنم ـ این کار را نکردیم. طالبان هم این فرصت را حس کرد و بازگشت.»
ژنرال ریچاردز گفت، اینکه شهر قندهار ـ دومین شهر بزرگ افغانستان ـ بار دیگر به تصرف طالبان در بیاید «اجتناب‌ناپذیر» است مگر آنکه شرایط تغییر کند.
او افزود که تصرف این شهر «اسطوره‌ای» راه را برای تسخیر کل جنوب کشور به دست این گروه باز می‌کند.
ژنرال ریچاردز در ادامه گفت: «در حال حاضر بزرگ‌ترین نگرانی من این است که با خروج نیروهای غرب و کمبود هرگونه توضیح در مورد آنکه چه چیز جایگزین آن می‌شود، شاهد شکست بالقوه روحیه نیروهای مسلح افغان باشیم.»
او گفت که این «بی تردید» خطر بازگشت گروه‌های تروریستی شبیه به القاعده اسامه بن لادن را در پی دارد که به عنوان مهمانان طالبان حملات یازده سپتامبر را طراحی کردند.
ژنرال ریچاردز هشدار داد که «فضای مدیریت نشده‌ای ایجاد خواهد شد و احتمالا در این محل مدیریت‌نشده بار دیگر اقدامات تروریستی طرح‌ریزی شده و به اجرا گذاشته می‌شود.»
او گفت: «فکر می‌کنم همه ما به راحتی صحنه حملات یازدهم سپتامبر، برج‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی و حملات در واشنگتن را فراموش می‌کنیم. در واقع این دلیل ورود ما به افغانستان بود و در دستیابی به هدفمان به شکلی چشمگیر موفق بودیم. اکنون این (موفقیت) همراه با دیگر دستاوردهای عالی ما در زمینه آموزش، بهداشت و دموکراسی که به مردم برای آینده امید می‌داد، در معرض خطر قرار گرفته است.»
ریچاردز افزود: «متاسفانه اکنون همه این‌ها در معرض خطر قرار گرفته است. ما راهبردی برای جایگزین کردنشان نداریم و من می‌خواهم بدانم (این راهبرد) چه باید باشد.»
انتهای پیام