به نقل از یو اس نیوز، دفیبریلاتور قلب و عروق قابل کاشت (ICD) دستگاهی است که با باتری کار می‌کند و برای تشخیص ریتم‌های غیرطبیعی قلب و ایجاد شوک الکتریکی برای بازگرداندن ضربان طبیعی قلب در زیر پوست قرار می‌گیرد.
نتایج تحقیق جدید نشان داد، پس از این که بیماران ICD را دریافت می‌کنند، اندکی افزایش فعالیت بدنی خطر بستری شدن در بیمارستان و مرگ زودرس را کاهش می‌دهد این مورد حتی در شرایطی که تقویت آمادگی جسمانی آنان از یک برنامه توان‌بخشی رسمی پیروی نمی‌کرد نیز صادق بود.
دکتر برت آتواتر، مدیر الکتروفیزیولوژی موسسه قلب و عروقی اینوا در فیرفکس، واشنگتن آمریکا گفت: «برنامه‌های توان‌بخشی قلب به بیماران یک محیط امن برای افزایش فعالیت بدنی پس از کاشت ICD را می‌دهد.»
وی بیان کرد: شواهد نشان داده است که بازتوانی قلب، خطر بستری شدن زیاد در بیمارستان و مرگ را کاهش می‌دهد اما برنامه‌های توان‌بخشی قلب به‌ویژه در میان زنان، افراد مسن، افراد از گروه‌های نژادی و قومی متنوع و کسانی که در مناطق روستایی زندگی می‌کنند بسیار کم استفاده می‌شود.
آتواتر و گروه وی اطلاعات مربوط به حدود ۴۲ هزار بیمار با میانگین سنی ۷۵ سال که بین سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ دفیبریلاتور قلب و عروق دریافت کرده بودند را بررسی کردند.
از این تعداد، ۳ درصد در یک برنامه بازتوانی قلب شرکت کردند. طی دوره توان‌بخشی، فعالیت بدنی آنان حدود ۱۰ دقیقه در روز افزایش یافت، این میزان در مقایسه با یک دقیقه افت روزانه در بین بیمارانی بود که تحت برنامه توان‌بخشی قرار نگرفته بودند.
افرادی که در یک برنامه توان‌بخشی بودند، طی سه سال پس از دریافت ICD، نسبت به بیمارانی که تحت توان‌بخشی قرار نداشتند به میزان ۲۴ درصد کمتر احتمال مرگ‌ومیر داشتند.
این مطالعه همچنین هر ۱۰ دقیقه افزایش فعالیت روزانه را به کاهش ۱.۱ درصدی مرگ‌ومیر ناشی از تمام علل در آن بازه زمانی مرتبط می‌کند، خواه بیماران در یک برنامه توان‌بخشی رسمی باشند یا خیر.
آتواتر گفت: «ما در این تحقیق بررسی کردیم، آیا فعالیت بدنی خارج از یک برنامه رسمی توان‌بخشی قلبی می‌تواند مزایای مشابهی داشته باشد یا خیر و دریافتیم که چنین بود. این نشان می‌دهد که گزینه‌های اضافی مانند توان‌بخشی قلب در خانه ممکن است به بیماران بیشتری کمک کند تا مزایای سلامتی افزایش فعالیت بدنی را درک کنند.»
انتهای پیام