حشمت‌الله فلاحت‌پیشه در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به تحولات در افغانستان و تشدید فضای امنیتی و سیاسی در این کشور اظهار کرد: واقعیت این است که اصولا به رسمیت شناختن جریانی که با زور اسلحه و ارعاب می خواهد در کشور همسایه حاکم شود، به ضرر کل کشورهایی است که این گروه و جریان را به رسمیت بشناسند، به ویژه اینکه افغانستان کشوری است که تحولات سیاسی و گروه های قومی و مذهبی در آن غیرقابل پیش بینی و مدیریت هستند.
وی ادامه داد: طالبان در ۱۳۷۳ با تلاش چند افسر اطلاعاتی چند کشور که نقش منفی همواره در تحولات افغانستان داشتند بنیانش گذاشته شد و در آن زمان با موجی از ارعاب و جنایت افغانستان را تسخیر کرد و زمینه بزرگترین کشتار مسلمانان در تاریخ را بعد از انفجار برج های دوقلو در آمریکا فراهم کرد به شکلی که بعد از آن نیز هیچ وقت این کشور روی ثبات ندید.
این نماینده پیشین مجلس شورای اسلامی تصریح کرد: آمریکا و ایران در روندی غیرمعمول در سال های گذشته وارد مذاکره با طالبان شدند و در داخل ایران جریاناتی با نفوذ سعی در تطهیر طالبان داشته و دارند در حالی که این مساله خلاف ثبات در سیاست خارجی است که همواره باید شاهد باشیم. متاسفانه یک تحلیل سنتی نزد برخی در ایران است که هر جا آمریکا است باید ایران در مقابل آن باشد و هزینه پیش بینی ناپذیر آن را هم بپذیرد، یک تحلیل اشتباه است ضمن این که طالبان قبل از ایران با آمریکا مذاکره می کرد و می بینیم که هیچ اقدامی از سوی طالبان علیه آمریکا صورت نمی گیرد و این گروه یک رابطه قابل تنظیمی را با آمریکا شکل داده است.
وی ادامه داد: معتقدم تکثر در سیاست خارجی کشور را باید تا حد زیادی تعدیل کنیم چرا که به سیاست خارجی ضربه جدی زده است و متاسفانه برخی گروه ها و افراد سیاسی در کشور که دارای قلم های اقتدار آمیز هستند سعی دارند با قلم خود و طرح یک سری مسایل بر روند سیاست خارجی اثر بگذارند. شاهد بودیم که از این ناحیه چه ضرباتی به روابط ایران با عراق و کشورهای عربی وارد شده است یا اینکه حوزه عملی چالش هایی را بین ایران و آمریکا شکل دهند، آن هم در حساس ترین شرایط که ایران و آمریکا در قالب برجام در حال مذاکره هستند.
فلاحت پیشه تصریح کرد: ایران با بیش از هشتاد و سه میلیون جمعیت نمی تواند در قالب یک راهبرد پارتیزانی مناسبات سیاست خارجی خود را پیش ببرد و هیچ وقت مناسبات ما با گروه های ملیشیایی کمکی به منافع ملی کشور نکرده است و هزینه های بیشتری را هم ایجاد کرده است و باید درباره طالبان با منطق بیشتری رفتار کنیم.
وی درباره سیاست ایران در این چارچوب در سال های گذشته خاطرنشان کرد: هرگونه تلاش برای وابسته کردن سیاست خارجی کشور به گروهی که شواهدی از تفاوتش با طالبان ۱۳۷۳ وجود ندارد، به ضرر منافع ملی کشور است و معتقدم تحلیل غالب در منطقه این است که کشورهای مداخله گر در منطقه و کشورهایی که به اسم امنیت به دوشیدن کشورهای مسلمان ادامه می دهند یا دنبال ایجاد پایگاه نظامی هستند، همواره دنبال گروه های دست به سلاح در منطقه هستند و هیچ نشانه ای نیست که طالبان خارج از این راهبرد عمل می کند.
این نماینده پیشین مجلس درباره رویکرد دولت جدید ایران در رابطه با افغانستان و طالبان گفت: معلوم نیست سیاست خارجی دولت آینده چگونه شکل می گیرد چون راهبردهای کلان در شورای عالی امنیت ملی تعیین می شود، اما به طور طبیعی کسانی که به دنبال شکل دهی به شرایط هیجانی و افراطی در سیاست خارجی کشور هستند سعی می کنند چنین راهبردی را در دولت آینده تحمیل کنند اما معتقدم در دولت آینده منافع ملی کشور تحت الشعاع رویکردهای افراطی قرار نمی گیرد.
انتهای پیام