به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، بزوس و برادرش به همراه فردی که برنده‌ی بلیت ۲.۸ میلیون دلاری سومین صندلی این موشک شده است ماه آینده به فضا خواهند رفت. مسافران در این سفر علاوه بر تماشای منظره‌ای حیرت‌انگیز، برای مدت حداقل سه دقیقه بی‌وزنی را تجربه خواهند کرد.

بزوس به جمع مخترعانی می‌پیوندد که خود اختراعشان را امتحان کردند و برخی از آن‌ها به موفقیت‌های چشمگیری دست یافتند و برخی نیز موفقیت چندانی کسب نکردند. نگاهی بیاندازیم به مخترعانی که اولین کسانی بودند که اختراعشان را مورد آزمایش قرار دادند.

فرانسیس ادگار استنلی(Francis Edgar Stanley)، ماشین بخار استنلی

فرانسیس ادگار استنلی و برادر دوقلویش فریلن اسکار استنلی(Freelan Oscar Stanley) در سال ۱۸۴۹ متولد شدند. فرانسیس پس از تحصیل در دانشگاه مین(Maine) در فارمینگتون(Farmington) به عکاسی علاقه‌مند شد و یک استودیو عکاسی در سال ۱۸۷۴ تاسیس کرد.

تاسیس این استودیو موفقیت‌آمیز بود و او توانست اولین ایربراش که برای رنگی کردن تصاویر مورد استفاده قرار می‌گیرد را اخترع کند. مدتی نگذشت که برادرش نیز به او پیوست. این دو برادر از کیفیت صفحات خشک عکاسی که در آن زمان به طور گسترده‌ای مورد استفاده بود ناراضی بودند.

صفحات خشک نوع بهبود یافته‌ی صفحات عکاسی بودند.

این دو برادر دستگاهی برای حل مشکل‌شان اختراع کردند و شرکت صفحات خشک استنلی را در ماساچوست تاسیس کردند. درآمد این شرکت سالانه یک میلیون دلار بود با این حال برادران استنلی پس  از آن که به موضوع جدیدی علاقه‌مند شدند عکاسی را رها کرده و به دنبال ماشین‌های بخار رفتند.

این دو برادر شرکت حمل و نقل استنلی موتور را تاسیس که مشهورترین خودروهای بخار استنلی در آن ساخته شد. این خودروها بدنه‌ی چوبی سبکی داشتند که بر روی قاب‌های فولادی سوار بودند.

برادران استنلی با ماشین‌های خود در مسابقات شرکت می‌کردند و با موتورهای بخار در مقابل ماشین‌های بنزینی رقابت می‌کردند و در بسیاری موارد برنده مسابقه می‌شدند. در سال ۱۹۰۶ یکی از خودروهای استنلی با سرعت ۱.۶ کیلومتر بر ۲۸.۲ ثانیه رکورد جهانی را شکست و با سرعت ۲۰۵ کیلومتر بر ساعت به حرکت درآمد. این رکورد تا سال ۲۰۰۹ پابرجا بود.

با آغاز سال ۱۹۱۲، سیستم استارت الکتریکی در خودروهای دارای احتراق داخلی جایگزین هندل‌ها شد و فروش خودروها افزایش یافت. پیش از این خودروها به صورت دستی و با کمک هندل روشن می‌شدند.

در سال ۱۹۱۸ برادران استنلی شرکت خود را فروختند در حالی که تا آن زمان ۱۰ هزار خودروی بخار تولید کرده بودند. در همان سال فرانسیس در حالی که یکی از خودروهای خودشان را می‌راند به توده‌ای از چوب برخورد کرد و جان خود را از دست داد. در سال ۱۹۲۴ شرکت استنلی موتور برای همیشه تعطیل شد.

مایکل داکر(Michael Dacre)، هواپیمای جت‌پاد

در سال ۱۹۸۸ این شرکت در بریتانیا و کوالالامپور برای ساخت هواپیمای اوکن جت‌پاد(Avcen Jetpod) با یکدیگر به همکاری پرداختند. هواپیمایی که اوج‌گیری و فرود کوتاهی داشته باشد و برای حمل‌و نقل نظامی یا تاکسی هواپیمایی مناسب باشد.

ادعا می‌شد که حداکثر سرعت این جت‌پاد ۵۵۰ کیلومتر بر ساعت است و برای برخاستن از زمین و فرود تنها به ۱۲۵ متر فضا نیاز دارد این قابلیت به هواپیما امکان انجام عملیات در نزدیکی شهرها را می‌داد.

در ۱۶ اوت سال ۲۰۰۹ در مالزی داکر سوار بر نمونه‌ی اولیه جت‌پاد شد و پس از سه بار تلاش ناموفق توانست در هوا معلق بماند اما در نهایت سقوط کرد و جان خود را از دست داد.

اوتو لیلینتال(Otto Lilienthal) – گلایدر

اوتو لیلینتال در سال ۱۸۴۸ در امپراطوری آلمان متولد شد. از سنین کودکی او و برادرش گوستاو به پرواز علاقه داشتند.

او به عنوان یک مهندس یک دستگاه حفاری اختراع کرد و شرکتی برای تولید موتور و دیگ بخار تاسیس کرد. از سال ۱۸۹۱ لیلینتال بیش از دو هزار پرواز با گلایدرهایی که خودش طراحی کرده بود انجام داد و تا ارتفاع ۲۵۰ متر نیز اوج گرفت. او همچنین هواگرد تک باله و دوباله را نیز ساخت.

در سال ۱۸۹۴ تپه‌ای ۱۵ متری در نزدیکی خانه‌ خود ساخت که به او امکان پرواز با گلایدرهایش را می‌داد. در نهم اوت سال ۱۸۹۶ او پیش از آن که گلایدر باز شود از روی تپه پرید این اتفاق باعث شکستن گردن او شد و لیلینتال روز بعد جان خود را از دست داد.

بری مارشال(Barry Marshall)، باکتری روده

در سال ۱۹۸۵ بری مارشال و همکارش در بیمارستان رویال پرث(Royal Perth) در استرالیا مقاله‌هایی ارائه کردند که در آن ادعا می‌کردند باکتری روده عامل بیماری زخم معده است اما هیچ‌کدام از این مقاله‌ها منتشر نشد.

تا آن زمان جامعه پزشکی معتقد بودند که چنین بیماری‌هایی ناشی از استرس است. مارشال برای این که حرف خود را ثابت کند محلولی حاوی باکتری هلیکوباکتر پیلوری(Helicobacter pylori ) را نوشید به این امید که این محلول باعث ایجاد بیماری زخم معده شود که می‌توانست آن را با آنتی‌بیوتیک  درمان کند. پس از چند روز او بیمار شد و آندوسکوپی نشان داد که باکتری ‌ها درون معده‌ او گسترش یافته‌اند و باید آنتی‌بیوتیک مصرف کند. این بیماری برای او و همکارش فایده نیز داشت زیرا آن‌ها در سال ۲۰۰۵ موفق به دریافت جایزه‌ی نوبل پزشکی شدند و امروزه افرادی که از بیماری زخم معده رنج می‌برند از آنتی‌بیوتیک استفاده می‌کنند.

فرد دوزنبرگ(Fred Duesenberg)- اتومبیل

فرد دوزنبرگ در سال ۱۸۷۶ در آلمان متولد شد. پس از مرگ پدرش خانواده به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کردند. دوزنبرگ و برادرش آگی هر دو به مکانیک علاقه نشان دادند و هر دوی آن‌ها به سمت ساخت موتورهای احتراق درونی بنزین سوز رفتند. اولین خودروی آن‌ها دو سیلندری بود و پس از آن یک خودروی چهار سیلندری ساختند. خودروی بعدی دارای موتور هشت سیلندر خطی بود که اختراع خودشان بود. برای فروش بیشتر خودروهایشان را وارد عرصه‌ی مسابقات اتومبیل‌رانی کردند. 

در آوریل سال ۱۹۲۰ یکی از خودروهای مسابقه‌ی دوزنبرگ رکورد سرعت را شکست و توانست با سرعت ۲۵۱.۱۳۲ کیلومتر بر ساعت حرکت کند.

 در دوم ژوئیه سال ۱۹۳۲ فرد دوزنبرگ در حالی که از نیویورک به ایندیاناپلیس(Indianapolis) باز می‌گشت کنترل ماشین را از دست داد و سه هفته پس از تصادف جان خود را از دست داد.

هوراس هونلی(Horace Hunley)- زیردریایی

در سال ۱۸۶۱ ایالات موتلفه آمریکا جایزه‌ای ۵۰ هزار دلاری برای ساخت یک زیردریایی که بتواند کشتی‌های ایالت‌های شمالی(اتحادیه) را در پی جنگ داخلی غرق کند تعیین کرد. در آن زمان هونلی یک وکیل بود. هونلی با همکاری جیمز مک‌کلینتاک(James McClintock) و باکستر واتسون(Baxter Watson) زیردریایی "Pioneer" را ساختند اما برای جلوگیری از تسلط دشمن بر آن مجبور به نابودی آن شدند. در تلاش دوم آن‌ها زیر دریایی "American Diver" را ساختند که آن نیز در تلاش برای حمله به دشمن غرق شد. در نهایت هونلی به تنهایی زیر دریایی "H.L. Hunley" را ساخت و فرماندهی آن را در آزمایشی در ۱۵ اکتبر سال ۱۸۶۳ بر عهده گرفت. این زیردریایی نیز غرق شد و هونلی و هشت خدمه دیگر را با خود به اعماق آب برد.

در سال ۱۸۶۴ زیردریایی هونلی از آب بیرون کشیده شد و موفق به غرق کردن یکی از کشتی‌های دشمن شد اما پس از حمله بار دیگر غرق شد. در سال ۲۰۰۰ برای بار دوم این زیردریایی را از آب بیرون کشیدند.

توماس اندروز جی‌آر(.Thomas Andrews Jr) کشتی

در سال ۱۹۰۷ اندروز به همراه ویلیام پیری(William Pirrie) و الکساندر کارلیسل(Alexander Carlisle) طراحی سه کشتی آرام‌اس اولمپیک، آرام‌اس تایتانیک و آرام‌اس بریتانیک را آغاز کردند. این کشتی‌ها به گونه‌ای طراحی شده بودند که بزرگ‌ترین و ایمن‌ترین کشتی‌ها باشند. پیشنهاد اندروز مبنی بر حمل ۴۸ کشتی نجات به جای ۲۰ کشتی رد شد.

در ۱۰ آوریل سال ۱۹۱۲ اندروز به همراه سایر اعضا سوار بر تایتانیک عازم سفر شدند. این کشتی در روز ۱۴ آوریل در ساعت ۱۱:۴۰ شب به کوه یخ برخورد کرد و اندروز همراه با ۱۵۰۰ نفر از مسافران غرق شد.

فرانتس رایشلت(Franz Reichelt) – چتر نجات

فرانتس رایشلت در سال ۱۸۷۸ در پادشاهی بوهم متولد شد.

او در سال ۱۸۹۸ به پاریس مهاجرت کرد و در آن جا شروع به خیاطی کرد. تا سال ۱۹۱۰ چترهای نجات تنها برای استفاده در ارتفاعات زیاد قابل استفاده بودند. رایشلت شروع به ساخت نوعی چتر نجات به شکل لباس کرد.

او طراحی خود را بر روی آدمک‌هایی آزمایش کرد اما هیچ‌ کدام موفق نبودند. درسال ۱۹۱۱ جایزه‌ای ۱۰ هزار فرانکی به هر کسی که بتواند برای خلبانان چتری طراحی کند پیشنهاد شد. رایشلت طراحی خود را بهبود بخشید و آن را پوشید و از ارتفاعی هشت تا ۱۰ متری پایین پرید. چتر نجات او باز هم شکست خورد و سقوطش بر روی تلی از کاه منجر به شکستن پایش شد. در سال ۱۹۱۲ رایشلت مجوز آزمایش چتر نجاتش به وسیله‌ی یک آدمک را گرفت و به همراه دو نفر از دوستانش به بالای برج ایفل رفت اما آنجا اعلام کرد که خودش آزمایش را اجرا می‌کند. رایشلت از ارتفاعی ۵۷ متری به پایین پرید اما چتر نجاتش به جای باز شدن دور بدنش پیچید و رایشلت به زمین برخورد کرد.

انتهای پیام