این نمایشنامه‌نویس، کارگردان و مدرس تئاتر در یادداشت خود که آن را در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است:
«کارکردن در تئاتر همیشه از سر عادت و یا ناچاری بوده است چرا که اقتصاد تئاتر (به جز نوع لاکچری آن برای از ما بهتران) از تامین حداقل معیشت و رفاهِ هنرمندانش عاجز و ناتوان بوده است و تنها عامل نگه دارنده‌ی فعالان فرهیخته‌ی آن نیز حظ و لذت روحی و ذهنی و فکری بوده که از تئاتر می‌برده‌اند که به دلیل ویرانی همان ساختارِ نصفه نیمه (هم به دلیل بیماری کرونا و هم مدیریتِ همیشه بیمار فرهنگی) این ویژگی روحی و معنایی هم از تئاتر سلب شده است. من کسانی را که همچنان نگاه معیشتی به این هنر دارند، نقد نمی‌کنم و نیز با آنها که همچنان به بردن لذت‌های معنوی از تئاتر مشغول و امیدوارند، کاری ندارم. برای همین حکم کلی نمی‌دهم و فقط از جانب خودم با بیست و چند سال سابقه‌ی نوشتن در تئاتر و اجرا کردن بر صحنه و تحصیل و تدریس در این هنر مطمئن شده‌ام که دیگر باید حداقل در عرصه‌ی عمومی از آن دل بکنم و رهایش کنم و اگر آن عادت و ناچاری نمی‌تواند دست از سرم بردارد به عرصه‌ی خصوصی خود بسنده کنم.
این تئاتر، اگر هست، باشد و بماند برای دوستانی که به هر قیمت و درهر شرایطی می‌خواهند اجرایی را به صحنه ببرند و مدیریت و ریاستی که به هر بهایی و با هر شرایطی (حتی از بین رفتنِ اصل و اصالتِ تئاتر) می‌خواهد میز و پست و سِمَتش را حفظ کند.
من انصراف خود را از دست و پا زدن در چنین شرایطی قطعی می‌دانم و رویای اجرای نمایش نامه‌ی «پروین اعتصامی» را که دوست داشتم آخرین کارِ صحنه‌ای من باشد، در همان عبارات و کلماتِ نمایشنامه‌ام می‌جویم نه بر این صحنه‌های تاریک و غبارگرفته که دیگر خوردن خاکش هم هیچ افتخار و غروری بر نمی‌انگیزد مگر برای جارچیان و خودنمایانِ فرهنگی‌نما که همیشه هستند و خواهند بود. خوشا براحوال‌شان! ولی ما دیگر نیستیم در این احوال نامعلوم الحال.»
حسین کیانی پیش از این اعلام کرده بود هرچند دغدغه و علاقه بسیاری برای اجرای نمایش «پروین» دارد ولی تنها در صورتی این نمایش را روی صحنه می‌برد که شرایط مناسبی برای اجرای آن فراهم شود زیرا خسته‌تر، کلافه‌تر و کم‌حوصله‌تر از آن است که بخواهد برای اجرای نمایشی بجنگد.
او جزو نمایشنامه نویسان و کارگردانانی است که نیمه دوم دهه 70 وارد عرصه تئاتر شد و در این سال‌ها با اجرای نمایش‌هایی مانند «رژیسورها نمی‌میرند»، «مضکه شبیه قتل» ، «پنهانخانه پنج در»، «تکیه ملت»، «همسایه آقا»، «در شوره‌زار»، «بیداری خانه نسوان»،«چشم به راه میرغضب» و ... تماشاگران بسیاری را جذب سالن‌های تئاتر کرده بود.