به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، دانشمندان در دهه گذشته بیش از ۳۶۵۰ سیاره فراخورشیدی را کشف کرده‌اند که بیش از یک سیاره به ازای هر روز است.
اولین سیارات فراخورشیدی در دهه ۱۹۹۰ کشف شدند و از آن زمان به بعد، روش‌های کشف آنها بهبود یافته‌اند. اما با این وجود ما هنوز هم نتوانسته‌ایم سیاره‌ای کاملاً مشابه زمین خودمان را پیدا کنیم و البته که هنوز موردی را نیافته‌ایم که میزبان حیات بیگانه باشد.
آیا ممکن است که ما مورد منحصر به فردی باشیم؟ آیا زمین واقعاً یک سیاره منحصر به فرد در جهان هستی است؟ شاید اینطور باشد، اما به احتمال زیاد ما هنوز سیاره خواهرخوانده خود را پیدا نکرده‌ایم. شکار سیاره‌های فراخورشیدی دشوار است و این در حالی است که ما توسط فناوری، زمان و سایر منابع و همچنین توسط تعصبات خود محدود شده‌ایم.
دکتر "پیتر ویکرز" دانشیار دانشگاه "دورهام" در مقاله‌ای با عنوان "انتظار غیرمنتظره در جستجوی زندگی فرازمینی" تعصبات و پیش‌فرض‌هایی را که در تحقیقات سیاره‌های فراخورشیدی وجود دارد، بررسی کرده است.
"ویکرز" خاطرنشان می‌کند که سند راهبرد علمی سیارات فراخورشیدی آکادمی‌های ملی در سال ۲۰۱۸ شکارچیان سیاره‌های فراخورشیدی را ترغیب می‌کند "انتظار غیرمنتظره‌ها را داشته باشند"؛ نقل قولی از "اسکات گائودی" که در آن زمان رئیس این کمیته بود.
با این حال "ویکرز" استدلال می‌کند که باقی این سند، این اصل را منعکس نمی‌کند. در عوض، با تصمیمات استراتژیک مبتنی بر انتظارات نظری ما اشباع شده است. به عنوان مثال، انتظار داریم نوع خاصی از ستاره‌ها میزبان سیاره‌هایی با جو مشابه جو زمین باشند. این انتظارات، انتخاب‌های ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
"ویکرز" می‌گوید، دانشمندان در حال حاضر انتظار غیرمنتظره‌ها را ندارند و به همین دلیل آنها احتمالاً سیارات فراخورشیدی میزبان بالقوه حیات را از دست خواهند داد.
وی می‌گوید، ما در گذشته نیز به دلیل پیش‌فرض‌های خود از سیارات فراخورشیدی غافل شده‌ایم. در سال ۱۹۹۵ "میشل مایور" و "دیدیه کوئلوز" از کشف "Peg b ۵۱" خبر دادند.
آنها در حال مشاهده یک ستاره بودند و شاهد یک لرزش نور از جانب ستاره بودند که به دلیل عبور یک سیاره از مقابل ستاره و حاصل از تاثیر گرانش آن ایجاد می‌شود. آنها در ابتدا احتمال اینکه این یک سیاره واقعی باشد را زیر سوال بردند، زیرا داده‌های آنها نشان می‌داد که تکمیل یک مدار کامل توسط این شیء تنها چهار روز طول کشیده است و در آن زمان، کوتاه‌ترین دوره مداری در نظر گرفته شده برای سیارات، ۴۰ روز بود.
علاوه بر این، این شیء یک غول گازی بود که نسبت به عطارد تا خورشید ما، به ستاره خود نزدیک‌تر بود و در آن زمان، دانشمندان تصور می‌کردند فقط سیارات کوچک سنگی مانند زمین و نه غول‌های گازی می‌توانند تا این حد به ستاره میزبان خود نزدیک باشند. بنابراین این کشف با آنچه دانشمندان درباره تشکیل سیاره می‌دانستند مغایرت داشت.
اما بعدها مشخص شد که همه منظومه‌های سیاره‌ای لزوما نباید با منظومه ما شباهت داشته باشند و "Peg b ۵۱" به عنوان یک سیاره تأیید شد.
"سارا سیگر" ستاره‌شناس موسسه فناوری ماساچوست(MIT) می‌گوید، این کشف، زمینه‌ای را برای همه حوزه‌ها فراهم کرد تا انتظار شگفتی‌ها را داشته باشند.
گفتنی است که تلسکوپ فضایی آینده "جیمز وب" متعلق به ناسا تنها ۲۰ درصد از وقت خود را صرف علوم سیارات فراخورشیدی خواهد کرد. در حالی که اختصاص وقت گرانبهای چنین تلسکوپی به این حوزه ممکن است تصمیم بدی به نظر برسد، اما "ویکرز" معتقد است که این مسئله یک کار کلیدی برای یافتن حیات فرازمینی است.
به گفته وی، این امکان وجود دارد که تعداد بی‌شماری از انواع منظومه‌های خورشیدی وجود داشته باشد و هیچ یک از آنها مانند منظومه شمسی ما نباشند. اگر ما جستجوی خود را فقط به مواردی که شبیه سیاره خودمان هستند، محدود کنیم، به طور بالقوه سیارات قابل سکونت و پتانسیل کشف حیات فرازمینی را از دست خواهیم داد.
انتهای پیام