به گزارش ایسنا، «ماریو فرانچسکینی» وزیر فرهنگ ایتالیا به طور رسمی اعلام کرد که قانون سانسور که از سال ۱۹۱۴ و در سال‌های نخستین شروع سینما متولد شده بود، کنار گذاشته شده است و سیستم کنترل و مداخله که به دولت اجازه دخالت در آزادی هنرمندان می‌داد قطعا به پایان رسیده و در نتیجه از این پس نمی‌توان جلوی اکران فیلم‌های جدید را گرفت یا به دلایل اخلاقی و مذهبی خواستار تدوین مجدد آثار سینمایی شد و در عوض فیلمسازان باید فیلم‌های خود را بر اساس سن مخاطبین طبقه بندی کنند.
در طول یک قرن گذشته، صدها فیلم به دلیل سیاسی و مذهبی در ایتالیا سانسور شدند که مهم‌ترین آن فیلم کلاسیک و نامزد اسکار «آخرین تانگو در پاریس» محصول ۱۹۷۲ ساخته «برناردو برتولوچی» است که همه نسخه‌ای کپی آن نیز نابود شد و تنها سه نسخه برای اثباتِ جرم نگهداری شده است.
بر اساس آمار منتشر شده در یک مطالعه، از سال ۱۹۴۴ تا کنون ۲۷۴ فیلم ایتالیایی، ۱۳۰ فیلم آمریکایی و ۳۲۱ فیلم از تولیدات دیگر کشورها در سینمای ایتالیا سانسور شده‌اند و بیش از ۱۰ هزار فیلم از جمله برخی آثار «فدریکو فلینی» نیز به نوعی دستخوش تغییر شده‌اند.
اما سانسور تنها تبعات منفی برای هنرمندان نداشته و در برهه‌هایی نیز موجب تحریک حس کنجکاوی و افزایش شمار مخاطبان آثار سینمایی نیز شده است.
آخرین نمونه مهم از سانسور در سینمای ایتالیا به سال ۱۹۹۸ و فیلم «توتو که دو بار زندگی کرد» بازمی‌گردد که این فیلم با انتقادات شدید کاتولیک‌های سنتی رو به رو شده بود.
انتهای پیام