به گزارش ایسنا، بیماری‌های پوسـتی ورزشـکاران یـک گـروه متمـایز از بیماری‌هایی است که فعالیت بـدنی تکـراری همـراه بـا عوامل استرس‌زای محیطـی، ورزشـکار را در بـالاترین سطح احتمال ابتلا به آن‌ها قرار می‌دهد. عـدم شـناخت نقش ورزش در بروز انواع بیماری پوستی، می‌تواند منجـر به تأخیر انداختن تشخیص و نتیجتـاً درمـان نادرسـت شود. بیماری پوستی می‌تواند به طور مـستقیم یـا غیـر مــستقیم توســط ورزش ایجــاد شــود. دسته‌ای از بیماری‌های پوستی نیز در فرد وجـود داشـته لـیکن بـا شروع ورزش بروز کرده یا تشدید می‌شوند.
به اعتقاد متخصصان، به‌طورکلی قبل از این‌که یـک ورزشـکار بـه ورزش بپردازد، باید از حیث پوستی مورد معاینه قرارگیرد تا از گسترش بیماری‌های پوستی جلـوگیری شـود. معاینـه بیمار به‌ویژه نواحی کمتـر مـورد توجـه ماننـد پـشت و داخل گوش‌ها، نواحی تناسلی و باسن، کف پا، انگشتان و بین آن‌ها، پشت سر و دهان از حیث وجود ضـایعات، باید مـورد توجـه قـرار گیرنـد. ورزشکار باید تا 72 ساعت قبل از فعالیـت ورزشـی علائم عمومی نظیـر تـب نداشـته باشـد. همچنین هـیچ ضـایعه پوستی مترشح نبایـد وجـود داشـته باشـد، وگرنه لازم است درمان‌هایی را قبل از حضور در سالن‌های ورزشـی و استفاده از تجهیزات دریافت دارد تـا از عـدم سـرایت بیماری به سایرین اطمینان حاصل شـود.
این موضوع با اهمیت، یعنی ضایعات پوستی در ورزشکاران، توسط گروهی از محققان دانـشگاه علـوم پزشـکی تهران مورد بررسی واقع شده و ابعاد مختلف آن زیر ذره‌بین قرار گرفته است.
آن‌ها بر اساس این پژوهش، به طبقه‌بندی بیماری‌های پوســت در ورزشکاران براساس علت پرداخته‌اند و گروه‌های زیر را به‌عنوان اصلی‌ترین بیماری‌های فوق مطرح کرده‌اند: بیماری‌های پوستی مکانیکی، آسیب‌های سرما در ورزشکاران، بیماری‌های التهابی و بالاخره عفونت.
به گفته منصور نصیری کاشانی، پژوهشگر مرکز آمـوزش و پـژوهش بیماری‌های پوست و جذام دانـشگاه علـوم پزشـکی تهران و همکارانش، «از مهم‌ترین بیماری‌های پوستی مکانیکی می‌توان به تاول ناشی از اصطکاک، میخچه، سیاهی پاشنه، هماتوم زیر ناخن، پـــاپول هـــای پیزوژنیـــک، پنجه چمن، نوک پستان دوندگان، ترک پوستی، ندول ورزشکاران، ناخن گلف بازان، باسن دوندگان، شانه شناگران و قرمزی ناشی از حرارت اشاره کرد».
آن‌ها می‌افزایند: «بیماری‌های درماتیت تماسی، خارش شناگر و کهیر خورشیدی نیز از بیماری‌های التهابی شایع در بین ورزشکاران به‌حساب می‌آیند. همچنین از فولیکولیت باکتریایی، آبسه و کورک، سلولیت و باد سرخ و بیماری اریتراسما می‌توان به‌عنوان عفونت‌های باکتریایی نام برد».
طبق اطلاعات ارائه‌شده در این تحقیق، مواردی چون عفونت‌های ویروسی مولوسکوم، هرپس سیمپلکس، فولیکولیت و کچلی نیز از بیماری‌های ویروسی مهمی هستند که بعضاً ورزشکاران را آلوده می‌سازند و بایستی برای مقابله با انتقال آن‌ها توجهات ویژه‌ای را مبذول داشت.
نصیری کاشانی و همکارانش می‌گویند: «متخصــصان پوســت، نقــش حیــاتی در تــشخیص و درمان بیماری‌های پوستی ورزشـکاران دارنـد، زیرا تشخیص و درمان مناسب برای جلوگیری از شیوع آن به هم‌تیمی‌ها بسیار مهم است».
بر این اساس، قبل از این‌که ورزشـکار بـه ورزش برگردد، بیماری‌های پوستی برای جلوگیری از گسترش باید به‌درستی پوشانده شوند، هیچ علائـم سیـستمیک از 72 ساعت قبل نباید وجود داشته باشد، هیچ‌گونه ضایعه فعـال یا مترشح وجود نداشـته باشـد و ورزشـکار بایـد رژیـم دارویی توصیه‌شده را دنبال کند.
ایـن دستورالعمل‌ها، به‌عنوان حداقل موارد به‌حساب می‌آیند و پزشکان باید به درمـان حتـی پـس از بازگشت ورزشکار به بازی و تا زمان بهبود کامـل نیز ادامـه دهند.
این اطلاعات را فصلنامه پوست و زیبایی وابسته به مرکز آموزش و پژوهش بیماری‌های پوست و جذام دانشگاه علوم پزشکی تهران منتشر کرده است.
انتهای پیام