به گزارش ایسنا و به نقل از ادونسد ساینس نیوز، با نهایی شدن تعهدات ملی برای برگزاری نشست‌های جهانی پیرامون آب و هوا که در پاییز امسال در گلاسکو برگزار می‌شود، تمرکز بر نیاز فوری به پیشرفت‌های حوزه فناوری خواهد بود که می‌توانند هزینه‌های دور شدن از سوخت‌های فسیلی را کاهش دهند.
اخبار قابل توجهی در مورد این موضوع در راه است. اروپا به واسطه یک برنامه سرمایه‌گذاری، "توافق سبز"(Green Deal) خود را پشتیبانی می‌کند. چهاردهمین برنامه پنج ساله چین نیز بر صنعت سبز تکیه دارد. به نظر می‌رسد که لایحه زیرساختی ۵۵۰ میلیارد دلاری آمریکا نشان می‌دهد که اقتصادهای بزرگ، بازی خود را پیش خواهند برد اما آیا واقعا دلیلی برای خوش‌بینی وجود دارد؟
به گفته "آژانس بین‌المللی انرژی"(IEA)، ارائه نسل بعدی فناوری‌های کربن پایین تا سال ۲۰۵۰، به پژوهش بیشتری در زمینه انرژی پاک نیاز دارد. همچنین این کار، نیازمند بودجه ۹۰ میلیارد دلاری در پروژه‌هایی است که طی آن، فناوری‌های جدید را می‌توان در محیط‌های مصرف‌کننده مورد بررسی قرار داد. بدون هزینه‌های هنگفت، دی‌اکسید کربن جهان تا سال ۲۰۵۰ به صفر نخواهد رسید.
یک بررسی جامع در مورد هزینه‌های عمومی و توسعه نشان می‌دهد که اقتصادهای بزرگ در حال کاهش دادن هزینه‌های بالای نوآوری در انرژی پاک و کاهش دادن هزینه‌های مربوط به فناوری‌های سوخت‌های فسیلی هستند. هزینه انرژی پاک جهانی بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۸ چهار برابر شده اما از سال ۲۰۱۰، به طور متوسط ۱۲ میلیارد دلار بوده است. تنها تعداد انگشت‌شماری از کشورها از جمله چین، آلمان، کره جنوبی و انگلیس پس از ارائه محرک اقتصادی، سطح بالاتری از هزینه‌ها را تأمین کردند.
این نظرسنجی نشان می‌دهد که تعهد مالی کنونی نه تنها بسیار کم است، بلکه نمی‌تواند از تلاش‌های سنتی متمرکز بر فناوری‌هایی که هزینه‌های تولید و استفاده از سوخت‌های فسیلی را کاهش می‌دهند، دور شود. سرمایه عمومی صرف‌شده در فناوری‌های انرژی پاک تاکنون موفقیت‌آمیز بوده است و دولت‌ها باید برای تسریع در پیشرفت، به نحوه استفاده از این موفقیت بیشتر توجه داشته باشند.
چین و هند، به عنوان بازیگران اصلی در هزینه‌های مربوط به پژوهش و توسعه انرژی عمومی جهان ظاهر شده‌اند. این روند جدید، نویدبخش رشد آینده هزینه‌ها از طریق رقابت جهانی در زمینه نوآوری انرژی در اقتصادهای بزرگ است اما شرکت‌های دولتی و شرکت‌های حوزه انرژی که یا به طور کامل یا تا حدودی متعلق به یک دولت هستند، عقب می‌مانند و در عوض، درصد بالایی از بودجه پژوهش را به دلیل جانبداری شدید و شتاب تلاش‌های پیشین، به انرژی فسیلی و انرژی هسته‌ای اختصاص می‌دهند.
شرکت‌های تحت کنترل دولت در برخی از بزرگترین اقتصادهای جهان، بر بخش انرژی تسلط دارند، سرمایه‌گذار اصلی در تولید و زیرساخت انرژی ملی به شمار می‌روند و سهم بزرگی از هزینه‌های پژوهشی انرژی عمومی را تشکیل می‌دهند. داده‌های به دست آمده از برزیل، روسیه، هند، مکزیک، چین و آفریقای جنوبی نشان می‌دهند که شرکت‌های دولتی حوزه انرژی این کشورها در سال ۲۰۱۵، بیش از ۱۷.۷ میلیارد دلار برای پژوهش در حوزه انرژی هزینه کردند که حدود ۵۵ درصد آن در پروژه‌های مربوط به سوخت فسیلی از جمله فناوری‌هایی برای افزایش تولید و برخی از آنها برای کاهش شدت کربن صرف شده است.
تجزیه و تحلیل آژانس بین‌المللی‌انرژی در مورد مسیرهای انتشار صفر نشان می‌دهد که بودجه باقیمانده کربن جهان، به غیر از هزینه‌هایی که در حال حاضر برای توسعه مداوم میادین مورد استفاده صرف می‌شود، جای کمی برای اکتشاف و توسعه نفت و گاز جدید باقی می‌گذارد. پژوهشی که اخیرا منتشر شده است، پیامدهای وخیمی را در صورت دست نیافتن به مسیرهای صفر شدن انتشار نشان می‌دهد. بنابراین، شرکت‌ها با این چالش روبه رو هستند که چگونه تجارت خود را برای انعکاس انتقال انرژی تغییر دهند و در عین حال عدم قطعیت در مورد مدت زمان ادامه تقاضای نفت و گاز طبیعی را نیز متعادل کنند.
در نتیجه، چندین شرکت دولتی حوزه نفت و گاز در پی روی آوردن به سوخت‌هایی با کربن پایین هستند تا فروش نفت و گاز به جا مانده را کاهش دهند. در همین راستا، اخیرا اخباری توسط شرکت چینی "پتروچاینا"(PetroChina) منتشر شده است که نشان می‌دهد این شرکت قصد دارد تجارت خود را از نفت خارج کند تا بتواند تا سال ۲۰۵۰ به انتشار صفر گازهای گلخانه‌ای برسد.
برنامه‌های محرک اقتصادی نوظهور در واکنش به همه‌گیری کووید-۱۹، فرصت مهمی را برای تقویت پژوهش‌های جهانی در زمینه انرژی پاک فراهم می‌کند. دولت‌ها باید برای پایان دادن یا حذف تدریجی هزینه‌های عمومی در زمینه سوخت‌های فسیلی، ارزیابی مهمی را در مورد بودجه انجام دهند.
انتهای پیام