به گزارش ایسنا، فدراسیون و سازمان لیگ فوتبال برای جلوگیری از ورود بازیکنان و مربیان بی‌کیفیت خارجی و ایجاد مانعی برای بی‌پروایی باشگاه‌ها در جذب خارجی‌ها که منجر به باز شدن پرونده‌های متعدد شکایات این بازیکنان و مربیان در کمیته انضباطی فیفا شده بود، پس از اجرای یک ساله قانون ممنوعیت جذب خارجی‌ها اقدام به وضع دستورالعملی برای ورود دوباره خارجی‌ها به فوتبال ایران کرد تا چارچوب جدیدی برای باشگاه‌ها ایجاد کرده باشد.

در این دستورالعمل شرایط حضور بازیکنان شاغل در آفریقا، آسیا، اقیانوسیه و آمریکا سخت‌تر شده اما قوانین در مورد بازیکنان شاغل در اروپا سهل‌تر گرفته شده که به خاطر چند لیگ معتبر این قاره است. با این حال نکاتی در این بخش مربوط به قاره اروپا وجود دارد که نشان می‌دهد راه ورود بنجل‌ها با ملیت‌هایی از تمامی قاره‌ها از راه اروپا هموار است و فقط شاید راهشان دورتر شود.

سطح لیگ‌های بند ۲

پس از این که در بند یک پنج لیگ معتبر اروپایی سابق (در حال حاضر لیگ پرتغال به جای لیگ فرانسه پنجمین لیگ معتبر اروپاست) مجزا شد و هر بازیکن صرف این که در یک بازی رقابت‌های لیگ یا حذفی این پنج کشور (انگلیس، اسپانیا، ایتالیا، آلمان و فرانسه) حضور داشته باشد، می‌تواند به لیگ ایران بیاید، در بند دوم نام چند کشور آورده شده که قانون درباره آن‌ها سخت‌تر در نظر گرفته شده و بازیکنان حاضر در این کشورها در صورتی که مجموعا هشت بازی در بالاترین سطح لیگ و جام حذفی انجام داده باشند، مجاز به حضور در لیگ ایران هستند. در بند دو جایگاه تیم سابق در لیگ آن کشور اهمیتی ندارد.

اما آیا لیگ کشورهایی که در بند دو آمده اعتبار کافی را دارند؟ در ادامه رنکینگ لیگ این کشورها در بین ۵۵ لیگ اروپایی با استناد به رنکینگ اعلام شده از سوی یوفا را مشاهده می‌کنید؛ رنکینگی که نشان می‌دهد لیگ چهار کشور از ۲۶ کشور مذکور در بین ۱۵ لیگ سطح پایین اروپا محسوب می‌شوند.

دلیل رخ دادن چنین اشتباهی از سوی قانون‌گذاران فوتبال ایران این است که آن‌ها در اعلام اسامی این ۲۶ کشور به جای استناد به رنکینگ لیگ‌های این کشورها به رنکینگ تیم‌های ملی این کشورها استناد کردند و از بین ۳۱ تیم‌ملی برتر اروپایی، پنج کشور آلمان، انگلیس، ایتالیا، اسپانیا و فرانسه را جدا کردند و در بند یک آوردند و ۲۶ کشور باقی‌مانده را در بند ۲ آورده‌اند. آیا برای این افراد سوال نشده که چه تعداد از بازیکنان ملی‌پوش این ۲۶ کشور در لیگ کشورهای خودشان بازی می‌کنند؟ آیا برایشان سوال نشده که چرا سوانسی به عنوان بهترین تیم کشور ولز به جای بازی در لیگ کشورش (رنکینگ ۴۹ در بین ۵۵ لیگ اروپایی) در لیگ انگلیس بازی می‌کند؟

سهولت حضور در لیگ ایران از طریق بند ۳

در بند ۳ درباره باقی کشورهای اروپایی که در بند یک و ۲ ذکر نشده، توضیح داده شده اما تنها تفاوت بند ۳ نسبت به بند ۲ این است که تیم سابق بازیکن باید جزو ۶ تیم برتر آن کشور باشد. با نگاهی به تعداد تیم‌های لیگ ۲۰ لیگ سطح پایین اروپایی متوجه می‌شویم که تعداد تیم‌ها بین ۷ و ۱۲ متغیر است (به جز لوکزامبورگ با ۱۶ تیم). یعنی یک بازیکن لازم نیست عضو برترین‌ تیم‌های این کشورها باشد بلکه در سخت‌ترین حالت که مربوط به لیگ ۱۲ تیمی می‌شود با عضویت در تیمی میانه جدولی و حضور هشت بازی در دو سال مجاز به حضور در لیگ ایران است یا برای مثال بازیکنی از لیگ لیختنشتاین که با هفت تیم برگزار می‌شود، فقط نباید عضو تیم قعرنشین باشد و حداقل در هشت بازی لیگ و حذفی حضور داشته باشد تا بتواند در لیگ ایران حضور پیدا کند.

اما باز هم اشکال این بند، لیگ لیختنشتاین نیست. مشکل این است که حتی بازیکن تیم صدرنشین لیگ سن‌مارینو، آندورا، مونتنگرو، جبل‌الطارق، ایسلند، استونی، ولز، لیختنشتاین، مقدونیه شمالی، گرجستان، مالت، جزایر فارو، ارمنستان، فنلاند، آلبانی، ایرلند شمالی، جمهوری ایرلند، کوزوو، لتونی، لوکزامبورگ و بوسنی چه چیزی می‌توانند به فوتبال ایران اضافه کنند که بازیکنان داخلی نمی‌توانند؟

به گزارش ایسنا، قانون‌گذاران فوتبال ایران ضمن این که باید به جای استناد به رتبه‌بندی تیم‌های ملی کشورهای اروپایی به رتبه‌بندی لیگ‌هایشان دقت می‌کردند، باید براساس همین رتبه‌بندی راجع به لیگ‌های سطح پایین اروپایی قوانین سخت‌گیرانه‌ای مانند قوانینی که برای لیگ کشورهای آفریقایی در نظر گرفتند، اعمال می‌کردند که متاسفانه این اتفاق رخ نداده است. همچنین ذکر این نکته که منظور از انجام بازی در قوانین سازمان لیگ، انجام بازی کامل نیست و به همین دلیل یک بازیکن می‌تواند با حضور حداقلی در هشت مسابقه طی دو فصل تاییدیه این بخش را برای خودش بگیرد.

انتهای پیام