«در فرودگاه زوریخ در صف تحویل چمدان ایستاده بودم که ناگهان کسی مرا صدا کرد. هنگامی که برگشتم، پشت سر خود، وزیر خارجه سوئد را دیدم. این بار سوم بود که او را طی یک هفته می‌دیدم. ضمن اینکه با هم صحبت می‌کردیم 10 درصد از توجه من به این مسأله بود که ببینم کسی او را همراهی می‌کند یا خیر. او هم مانند دیگران در صف ایستاده بود تا چمدان خود را تحویل داده و کارت سوار شدن به هواپیما را بگیرد. ... من و او، چمدان خود را تحویل دادیم و مانند افراد عادی، کارت پرواز گرفتیم و چون به مقصدهای مختلفی می‌رفتیم از هم خداحافظی کردیم.»

به گزارش ایسنا، صادق حسینی در عصر ایران نوشت: این خاطره دکتر سریع‌القلم استاد دانشگاه و مشاور رییس‌جمهور از مواجهه‌اش با یک مقام عالی‌رتبه سوئد بود اما من میل دارم تجربه شخصی‌ام از مواجهه با یک عضو کابینه اسبق را با شما مرور کنم.

این دولتمرد اسبق که از پایان مسئولیتش 8 سال می‌گذرد و نامش را برای تمام پست‌های این دولت مطرح می‌کرد! و اینک رییس یک فدراسیون ورزشی است، هر بار که برای ماموریت‌های کاری! عازم خارج از کشور می‌شود حتماً می‌بایست از صندلی‌های فرست‌کلاس یا بیزنس‌کلاس استفاده کند. خوب به خاطر دارم که زمانی که این فدراسیون ورزشی توانایی پرداخت هزینه‌های جاری خود را نداشت، این مقام مسئول سابق نه‌تنها از صندلی فرست‌کلاس صرف نظر نکرد، بلکه حق ماموریت دلاری خود را نیز بلافاصله دریافت می‌کرد.

در یک برآورد خوش‌بینانه، این دولتمرد اسبق در طول 8 سال گذشته چیزی در حدود بیش از 3 برابر پول اضافه‌تر بابت راحتی خودش به بیت‌المال مسلمین تحمیل کرده است و البته هیچ نهادی هم از او سوال نمی‌کند که آیا به این میزان به مردم ایران خدمت کرده است؟ با چنین امکاناتی که مردم در اختیارش گذاشته‌اند توانسته است چندین برابرش کار کند؟ چه اتفاقی می‌افتاد اگر این مقام مسئول سابق یا سایر مقامات مسئول با پروازهای اقتصادی به ماموریت‌های خود می‌رفتند و اصولا چرا خون مدیران ایرانی از وزیران سوئدی رنگین‌تر است؟

پرواضح است چنین روش‌هایی مختص به این فرد نیست و البته بخشی زیادی از افراد سیاسی و دولتی ایران که از بیت‌المال بهره‌مند هستند نگاهی این چنینی دارند. آنها منت بر ما مردم می‌گذارند و حقوق‌های ناچیز، حق‌الجلسات اندک و پاداش‌های ناقابل هیات‌مدیره‌ها را به سختی قبول می‌کنند تا روزگار ما بهتر از قبل شود و صد البته این تقصیر ماست که وضعیت بدتر از قبل می‌شود!

دکتر سریع‌القلم می‌گفت: مقامات کشورهای اسکاندیناوی فقط باید سوار بخش Economy پرواز شوند و اگر می‌خواهند سوار بخش Business بشوند باید مابه‌التفاوتش را خودشان پرداخت کنند.

و سوال ساده‌ای که خواننده این خاطره در ذهنش می‌ماند این است که سوئد بیت‌المالش بیت‌المال‌تر است یا ایران ما؟

سوئد با نه و نیم میلیون جمعیت، 550 میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی و حدود 44000 دلار درآمد سرانه، از منظر شاخص‌های توسعه‌یافتگی، جزو پیشرفته‌ترین کشورهای جهان است. این کشور، میزبان حدود 130 هزار نفر مهاجر ایرانی نیز هست.

انتهای پیام