به گزارش ایسنا، همانند قبل با توقف قطار در ایستگاه، اغلب افراد با پس زدن دیگری به داخل واگن هجوم می‌برند؛ ازدحام همسفران، هیاهوی کودکان، زنان و مردان دست‌فروش و هر تصویر دیگری که در این سفر به چشم می‌خورد، همانند دوران پیش از کروناست.

اگر اقلام جدید فروشندگان قطار یا همسفرانی که انگار کرونا را نمی‌شناسند حواس‌مان را پرت نکنند، ممکن است چشم‌های‌مان میخ‌کوب مانیتور کوچک کنار پنجره شود که گویا زبان‌بسته قصد دارد در این هیاهیو با کلمات و تصاویر چیزهایی بگوید؛ چیزهایی که اگر شنیده می‌شد، وضع چنین عادی نمی‌نمود!

اندکی صبر و تماشای انیمیشین‌ها در فضایی که بویی از رعایت پروتکل‌های بهداشتی به مشام نمی‌رسد، برای رعایت پروتکل‌های مقابله با کرونا هشدار می‌دهد و ما را به شعری آشنا می‌رساند. شاعرش البته انگار چندان با فضای مترو و این قبیل هجوم‌ها غریبه نیست؛ فالش نان خیلی‌ها را می‌دهد!

اما نگاه دقیق‌تر گویای چیز دیگری‌ است؛ بیتی که با مصرعی از حافظ شروع می‌شود و در ادامه به تشویق برای ماسک زدن در روزگار کرونایی می‌رسد: «مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم/ چرا بی‌ماسک می‌آیی رفیق ناجوانمردم؟!»

اما اصل بیت چنین است: «مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم/ تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم». گویا خلاقیت مترو تهران در مقابله با کرونا به دست‌کاری در غزل حافظ هم رسیده‌ است یا شاید هم استفاده از آن به عنوان تضمین البته بدون اشاره به نام حافظ. 

تصویر بعد از شعر در قاب مانیتور شمایل مردی از همان روزگار دور است با ماسکی بر صورت؛ دست‌اندرکاران آگهی‌های مترو تهران همان‌طور که بر تصویر یک نفر از قرن‌های دور ماسک زده‌اند، در شعر حافظ هم دست برده و بر آن ماسک زده‌اند!

به این‌گونه استفاده از شعر حافظ دو جور می‌توان نگاه کرد؛ برخی همین حد توجه به شعر و استفاده از آن در فضای عمومی را مثبت می‌دانند، برخی هم ممکن است چندان موافق این کار نباشند و حتی فکر کنند شعر حافظ مورد جعل قرار گرفته است.

یک روز سلبریتی‌ها در صفحه‌های‌شان شعر شاعری را به نام شاعری دیگر منتشر می‌کنند و شبی دیگر در یک برنامه تلویزیونی شعری که از آن مولانا نیست توسط یک شخصیت شناخته‌شده به مولانا نسبت داده می‌شود. بار دیگر در همان برنامه شعری به اشتباه به حافظ منسوب می‌شود و جعلیات حتی به کتاب‌های درسی هم رسیده است.

البته واکنش‌ها در موارد مشابه نشان می‌دهد که غالب جامعه اهمیت چندانی به این‌گونه مسائل نمی‌دهند و خیلی برای‌شان مهم نیست که چه شعری به چه کسی نسبت داده می‌شود؛ پیش‌تر مخاطبی در مورد مشابهی نوشته بود: «به چه چیزهای مزخرفی گیر می‌دید... واقعا چه اهمیتی داره شاعر کیه، شعر رو بچسبید»؛ پس عجالتا شعر را بچسبید و ماسک بزنید!

انتهای پیام