به گزارش ایسنا، به نقل از عربی ۲۱، دافنا لیئیل، نویسنده اسرائیلی در گزارشی در شبکه ۱۲ تلویزیون رژیم صهیونیستی تصریح کرد، از جمله ژنرال‌هایی که این نامه را برای بنی گانتس، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی و معاون نخست وزیر و رهبر حزب آبی- سفید فرستاده‌اند، ایهود باراک، وزیر جنگ پیشین این رژیم و کارمی گیلون، فرمانده دستگاه امنیت کل و دانی یاتوم، رئیس پیشین موساد و عوزی آراد، یکی از مسئولان سابق موساد هستند.

کسانی که این نامه را امضا کرده‌اند، از بنی گانتس می‌خواهند که برای انتخابات آتی نامزد نشود.

لیئیل گفت که این ژنرال‌ها از بنی گانتس و حزبش خواسته‌اند که از صحنه رقابت انتخابات پارلمان رژیم صهیونیستی (کنست) عقب نشینی کنند.

در این پیام آمده است: زمان آن فرارسیده که تصمیم اخیر رهبری از جانب گانتس اتخاذ شود و از این رقابت خطرناک که بدون عبور از آراء تعیین کننده پایان خواهد یافت، کنار بکشد. به همین دلیل وی نباید آراء را به خاطر جناح تغییر هدر دهد، چراکه اسرائیل آسیب دیده است و در حال غرق شدن است و باید او اسرائیل را در درجه نخست محاسبات سیاسی خود قرار دهد.

در همین حال، آویو بوشنسکی، یک نویسنده اسرائیلی دیگر در مقاله‌ای در شبکه ۱۲ اعلام کرد: چند هفته قبل از انتخابات، کمپین انتخاباتی گانتس به صورت اهانت باری مشخص می‌شود. گویی که به اسرائیلی‌ها یادآوری می‌کند که زندگی سیاسی وی در آستانه پایان است، گویی که خط پایان او در حال نزدیک شدن است و این آخرین تلاش وی برای کسب آراء تعیین کننده است. یک اشتباه که اگر گانتس مرتکب شود، ممکن است نتایج کل خدماتش در ارتش اسرائیل طی ۳۶ سال را از بین ببرد، اما او به صورت ناگهانی در قالبی رقت برانگیز ظاهر گشت که این امر ممکن است او را مجبور کند که بازنشستگی خود را از حیات سیاسی اعلام کند.

وی گفت: سیاست خودکشی که گانتس آن را در پیش گرفت، منجر به وخامت بحران‌های بهداشتی، اقتصادی و سیاسی شد و به همین دلیل، زمان آن رسیده است که وی عرصه سیاسی را به صورت کامل رها کند. این در حالی است که وی و وزرایش سیاست زمین سوخته را در پیش گرفته و ضررهای بسیاری را به اعتماد اسرائیلی‌ها نسبت به نهادهای دولت وارد کردند گویی که در جنون خود بزرگ بینی به سر می‌برند. طی دوره دولت کنونی، گانتس و وزیرانش خودشان را به عنوان مدافعان دموکراسی و حاکمیت قانون معرفی کردند، در حالی که خودشان اقلیتی با ۱۹ عضو کنست بودند و نظرشان را بر حدود ۶۰ نماینده تحمیل کردند. این را می‌توان طغیان اقلیت توصیف کرد. آنها از شرایط بغرنج سیاسی و حقوقی نخست وزیر بهره برداری کردند و دشواری‌های وی را در طول راه دو چندان کردند.

انتهای پیام