به گزارش ایسنا، اگر بخواهیم عدالت جنسیتی را در جامعه ایفا کنیم قبل از هر چیز باید زمینه حضور و فعالیت زنان در آن جامعه را ایجاد کنیم این در حالیست که لازمه‌ی مشارکت و حضور هرچه بیشتر زنان در جوامع امروزی، وجود امنیت است.

اما برای رسیدن به امنیت شهری می‌توان از چه راهکارهایی استفاده است؟ در این خبر تجربیات موفق برخی کشورها با اندک راهکارهای ایجاد امنیت شهری و اجتماعی برای زنان و کاهش خشونت علیه آنان بیان شده است.

دکتر لیلا ناصری، فعال حقوق زنان در آستانه روز جهان عاری از خشونت و افراطی‌گری درباره تجربه موفق کشور اکوادور به ایسنا گفت: شهر «کیتو» در اکوادور یکی از پنج شهری است که در برنامه «افزایش امنیت شهرهای جهان» انتخاب و مطالعاتی درباره آن انجام شده است. بعد از یک مطالعه مقدماتی در سال ۲۰۱۱ مشخص شد که ۶۸ درصد از زنان در سال گذشته  آن به نوعی خشونت جنسی در فضاهای عمومی را تجربه و شکاف هایی را در قانونگذاری درک کرده اند.

به گفته وی، در مرحله نخست این شهر برای تقویت راهکارها علیه آزار و اذیت جنسی در اماکن عمومی، دستورالعمل محلی را اصلاح کرد. این قانون جدید، همراه با شواهد حاصل از مطالعه مقدماتی اولیه، به آگاهی از توسعه شهر ایمن کیتو برای زنان و دختران در سال ۲۰۱۳ کمک کرده است.

رییس کمیته پژوهش انجمن علمی حقوق پزشکی ایران ، افزود: از آنجا که ۸۴ درصد از زنان در مطالعه مقدماتی اولیه با توجه به تهدید و تجربه آزار و اذیت جنسی، حمل و نقل عمومی را ناامن اعلام کرده بودند، این طرح بر حمل و نقل عمومی عاری از آزار و اذیت جنسی تاکید می کرد. همچنین در این راستا برای تقویت خدمات شهری برای پیشگیری و پاسخگویی، ایجاد محلات امن برای زنان، جوانان و کودکان و اقداماتی برای از بین بردن و آزار و اذیت جنسی و سایر انواع خشونت علیه زنان در سایر فضاهای عمومی تلاش کرد.

عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی واحد علوم پزشکی دانشگاه شهید بهشتی ادامه داد: رویکرد جنسیت محوری که اخیرا در حمل و نقل شهر کیتو ارائه شده است شامل: بازسازی واگن های قطار از دسترس خارج شده برقی مطابق با معیارهای ایمنی جدید از جمله ساخت راهروهای شیشه ای شفاف است که زمینه انتقال امن مسافران و همچنین امنیت آنها در مکان هایی که منتظرند را فراهم می کند.

وی درباره اقدامات انجام شده این شهر در راستای امنیت شهری تصریح کرد: در مراکز حمل و نقل عمومی اصلی و بزرگ، ۶۰۰ نفر از کارکنان آموزش دیده اند تا به بازماندگان آزار و اذیت و سایر انواع خشونت های جنسی با استفاده از پروتکل هایی که از استانداردهای حمایتی در پاسخگویی بهره می برند، کمک کنند. افزایش خدمات مراقبت در پنج ایستگاه اصلی حمل و نقل شهری معروف به «Bajale alacoso» گزارش های آزار و اذیت جنسی را افزایش داده و به بازماندگان خدمات پشتیبانی ارائه می کند.

ناصری معتقد است که این اپلیکیشن تلفن همراه به زنان کمک کرده تا بتوانند موارد آزار و اذیت جنسی را با اطمینان و فورا از طریق پیامک گزارش دهند. صدها پرونده دریافت شده که تعدادی از آنها برای اقدام در سیستم دادگاه ارجاع شده اند.

این فعال حقوق زنان همچنین به اقدامات شهر "پاپوا" اشاره کرد و ادامه داد: در پاپوا گینه نو، ۸۰ درصد از فروشندگان در بازارهای بندر مورسبی، زنان هستند که با انواع خشونت روبرو بوده اند. دولت از طریق «برنامه افزایش امنیت بندر مورسبی»، دست به اقدامات جدیدی زد تا امنیت و توانایی زنان برای زندگی را افزایش دهد. ابتدا فرآیند افزایش امنیت با تشکیل انجمن های فروشندگان زن شروع شد، سپس به شناساس تهدیدها از طریق استفاده از مواردی که زنان درباره ایمنی خود مهم می دانستند و سپس تدوین اقدامات برای کاهش این خطرات صورت گرفت.

رییس کمیته پژوهش انجمن علمی حقوق پزشکی ایران گفت: همچنین ارتقای نقش «رهبری»، زنان را قادر ساخته تا نیازهای خود را بیان کنند و اطمینان حاصل کنند که مداخلات صورت گرفته توسط برنامه امنیت، پاسخگوی نیازهای مبتنی بر جنسیت هستند. برخی از اقدامات صورت گرفته در قالب برنامه افزایش امنیت بازار در بندر مورسبی شامل بازسازی غرفه های بازار، فروشندگان زن، تامین آب آشامیدنی تمیز و تجهیز سرویس بهداشتی و طراحی توالت ها، ایجاد یک زمین بازی برای کودکان است.

وی افزود: علاوه بر این نورپردازی بازار بهبود یافته و نرده هایی که مناطقی از بازار را جدا کرده و سبب ناامنی شده بودند؛ تخریب شدند. پست های جدیدی برای پلیس همراه با آموزش آنها در نظر گرفته شده و کنترل بازار و به کار گیری محافظانی در بازار که در زمینه جلوگیری و پاسخ به خشونت علیه زنان آموزش دیده و فعال هستند؛ از جمله اقدامات صورت گرفته در قالب برنامه امنیت این بندر به شمار می رود.

ناصری در پایان گفت: خشونت علیه زنان مسئله ای بسیار پردامنه است که نمی توان از آن غافل شد. موضوع بسیار مهم و اصلی این است که ما تردیدی نداشته باشیم که خشونت امری نادرست و نابهنجار است و می بایست همیشه محل و موضوعی برای «اعتراض» باشد. خشونت امری «عادی و طبیعی» نیست؛ پس ما نباید آن را نادیده بگیریم. خشونت نباید مسئله شخصی زندگی دیگران تلقی شود چراکه یک موضوع مهم «اجتماعی» ست؛ پس هنگامی که برای دیگران رخ می دهد ما نباید در مقابل آن سکوت کنیم. همچنین خشونت، حق هیچکس نیست و همه ما لایق یک زندگی عاری از خشونت هستیم پس نباید وقتی در قبال خودمان رخ داد، مقابلش سکوت کنیم.

انتهای پیام