مرتضی لطیفی در گفتگو با ایسنا، درباره مشکلات معیشتی مربیان کشتی در سراسر کشور و گلایه آن ها از بی توجهی مسئولان ورزش، اظهار کرد: می گویند زمانی بچه ای مریض شده بود و مدام ناله می کرد، مادرش برای او آش پخت و خودش آش را دهان فرزندش می گذاشت، هنگام خوردن آش از کنار لب های او به زمین می ریخت، مادر به او گفت پسرم آش تو را نگه می دارد هر طور که هست آن را بخور، پسر در جواب گفت "مادر این آش خودش را نمی تواند نگه دارد، چطور می خواهد من را نگه دارد؟" حال حکایت ما مربیان است که چشممان به دست فدراسیون است، فدراسیون چشمش به دست وزارت ورزش است و وزارت ورزش نیز چشمش به بالاتر از خودش است. وقتی مسئولی می داند که چند صباح دیگر می رود و افراد دیگر جای او را می گیرند چطور توقع داریم به داد مربیان و مشکلات آن ها برسند.

مربی پیشکسوت کشتی، با تاکید بر اینکه هیچ کدام از خواسته های مربیان تا زمانی که کانون مربیان تشکیل نشود، برآورده نخواهد شد، خاطرنشان کرد: حدود ۱۰ سال پیش نزدیک ۳۰۰ مربی کشتی از استان تهران انتخاباتی را به صورت مخفیانه برگزار کردند و در نهایت ۵ نفر شامل بنده، اکبر حیدری، شیرگیر، افروزی و مرحوم اسماعیلی را به عنوان متصدیان اصلی کانون مربیان کشتی تهران انتخاب کردند اما مسئولان تربیت بدنی تهران بلافاصله جلوی آن را گرفتند و با تشکیل کانون مربیان مخالفت کردند، همان هایی که توقع داشتیم دست ما را بگیرند، پای ما را گرفتند! 

وی افزود: علت مخالفتشان این بود و هست که همیشه از جمع می ترسند، می خواهند مربی تنها باشد تا حرفش به جایی نرسد و اگر هم انتقاد کرد راحت حذفش کنند. تا زمانیکه کانون مربیان در تهران و همه استان ها و متعاقب آن کانون کشوری مربیان تشکیل نشود و خواسته های مربیان کشتی رسما به صورت صنفی دنبال نشود، گلایه و درخواست ها راه به جایی نمی برد و گوش شنوایی برای آن نبوده و نخواهد بود.

مربی سابق تیم ملی کشتی آزاد، خاطرنشان کرد: نه این فدراسیون و وزارت و نه فدراسیون و وزارت های دیگر هم کاری برای مربیان انجام نمی دهند چرا که فقط ۴ سال زمان دارند و به فکر این هستند که خودشان را نگه دارند. وقتی خودشان نیازمند هستند چطور توقع داشته باشیم دست بقیه را بگیرند؟ مربی بیچاره از حق زن و بچه اش می زند و جان می کند تا کشتی گیر تحویل دهد، آنوقت خیلی بخواهند تشویقش کنند می گویند بیا و همراه تیم به یک سفر برو، وقتی هم که می رویم فلان مربی تیم ملی که آنوقت که ما کار می کردیم و او زیر پتو بود، طوری ما را چپ چپ نگاه می کند که انگار پا روی دوش او گذاشته ایم، خب همین برخوردها به جایگاه و اعتبار مربیان کشتی لطمه وارد کرده است.

وی در پاسخ به این سوال که چقدر بابت مربیگری کشتی درآمد دارد، گفت: از زمانیکه سازمان تربیت بدنی مربیان کشتی در باشگاه ها را درصدی کرد، کشتی نابود شد. ۴۱ سال سابقه مربیگری کشتی دارم، الان فقط ۲۴۲ هزار تومان بابت مربیگری در مرکز پایگاه قهرمانی حقوق می گیرم و ۳۰۰ هزار تومان هم بابت مربیگری در باشگاه تکاور دریافتی دارم، یعنی سرجمع ۵۴۲ هزار تومان! الان که باشگاه ها تعطیل است و همین درآمد هم از مربیان گرفته شده اما هر روز تمرین می دهم و در این اوضاع وحشتناک گرانی ۵۴۲ هزار تومان درآمد دارم، خب مسئولان ورزش با ۲۰۰ یا ۳۰۰ هزار تومان قهرمان جهان می خواهید؟ قهرمان که هیچ، حیف تشتک پپسی کولا!

مربی خوشنام و قدیمی کشتی تهران، خاطرنشان کرد: باز من بابت بازنشستگی یک حقوقی می گیرم اما خیلی از مربیان نه بیمه دارند و نه حقوق درست حسابی. خب این چه وضع مدیریت در ورزش است؟ من هیچ وقت درصدی کار نکردم و گفتم با کار درصدی نمی توانم قهرمان تحویل بدهم.

وی در پایان گفت: فکر نکنید موفقیت های کشتی و ورزش ایران طی این سال ها حاصل یک کار مدون و برنامه ریزی اصولی و بودجه کافی بوده. نه بخدا، فقط همین مربیان زحمتکش کشتی بوده اند که این قهرمانان را پرورش داده اند. الان می گویند جمعیت کشتی گیران فقط به ۴۰ هزار نفر رسیده، با این وضعیت مطمئن باشید تا چند سال دیگر همین تعداد هم دیگر نیستند، آنوقت مسئولان ورزش ما باید بروند پی کارشان.

انتهای پیام