این نویسنده و مستندساز در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است:

«حبیب احمدزاده
نمی‌دانم حدودا چندمین روز سیل در خوزستان بود که دیگر همه متوجه وخامت روبه تزاید اوضاع شده بودند.

در شادگان بودیم و هر دقیقه آب بالا و بالاتر می‌آمد. با گروه جشنواره دانش‌آموزی روستا به روستا می‌رفتیم تا بتوانیم با حضور هنرمندان و پخش عروسک و گرفتن جشن‌هایی کوچک در حد و اندازه هر ده، به بچه‌های محصور در سیل شادی و روحیه هدیه دهیم و دوتا دستگاه کوادکوپتر که با هماهنگی استانداری آخرین تصاویر هوایی از پیشروی سیل را برای استانداری خوزستان ارسال می‌کردیم  که غروبی گفتند حاج قاسم در راه است تا برای بازدید اوضاع بیاید.

آقای شوشتری از ستاد عتبات خوزستان و آقای مکی  یازع دبیر جشنواره خودمان  خودجوش خانه‌ای پیدا کردند تا بتوانند گروه حاج قاسم را در آن جا دهند و  وقتی حاج قاسم که با چند ماشین رسید این دو رفیق‌مان برای تهیه مختصرشامی همراه با صاحبخانه بیرون رفتند که به نوعی آخرین نفر میزبان محلی من شدم با دو تن از دوستان جوان فیلم‌ساز آقایان حسین روشنکار و مهرداد خان افراسیابی. به سردار گفتم که دوستان برای تهیه شام بیرون رفتند و بر می‌گردند و شما حتما امشب شام این‌جا مهمان هستید که ایشان با لحن معترضانه و محجوبانه‌ای اعلام کرد که ما واقعا  راضی به زحمت نیستیم، من هم به شوخی جواب دادم فعلا که زحمت دادید، دیگه نمیشه کاریش کرد. خندید و گفت راست میگی، این چه حرفی بود که زدم و سری تکان داده و نشست ...

از همان لحظه اول  رفتارشان با جوانان و افراد تازه ورود کاملا به چشم می‌خورد خودشان بلند شده و به‌طرفشان رفته و  با آنان چاق سلامتی کرده و آنان را در کنار خود می‌نشاندند  و از احوالاتشان ریز و درشت می‌پرسیدند همان‌گونه که از دو فیلمبردار جوان ما پرسید که هنوز شیفته‌وار کاملا به یاد دارند در این هنگام ابو مهدی مهندس هم وارد و جمعشان تکمیل شد. نماز را همگی پشت سر ابو مهدی خواندیم و بعد با سادگی به دیوار هال منزل بدون توجه به  بزرگی یا کوچکی رتبه جایگاه نشستن سردار و ابومهدی تکیه زدند ... چنان رفاقتی داشتند که انسان بدان حسادت می‌کرد. شام آماده و سفره گسترده شد. سردار با ذکر نام همه حتی محافظان را بر سرسفره خواند و بعد آرام آرام شروع به صرف غذا کرد.  عجیب‌تر آن بود که برای نیروهای همراهش به مانند مادری مهربان لقمه گرفته و خود به دهان آنان می‌گذاشت... 

تلفنم زنگ خورد، خانم کارگردان معروفی بود که تحت تاثیر احساسات غلط باقیمانده از دوران جنگ می‌گفت که چه‌جور غیرت افراد محلی قبول می‌کند که نیروهای عراقی وسط زن و بچه آنان باشند. سعی کردم خونسرد باشم و گفتم فلانی ما هشت سال با ارتش عراق جنگیدیم و می‌دانیم چه‌جور از ناموسمان دفاع کنیم و در ضمن این‌ها در زمان جنگ کنار ما با همان بقول شما  ارتش صدام در داخل کشورشان در جنگ بوده‌اند و با احترام کامل خداحافظی کرده، گوشی را کنار گذاشتم ... دوباره گوشی زنگ خورد، این‌دفعه همسر یکی از کارگردانان معروف سینما بود که می‌پرسید: شنیدم حشدالشعبی با تانک در حال اشغال خوزستان است و حتی وارد شادگان شده، راست است ؟ نگاهی به صورت آرام و درحال غذاخوردن ابومهدی کردم  و به خانم دوستم گفتم آخه این همه نقطه سوق‌الجیشی در خوزستان جا قحطی است که کسی بخواهد بجای مثلا آبادان و یا اهواز،  شادگان را بگیرد؟ انشاالله خدمتتان زنگ می‌زنم. 

پس از اتمام غذا خوردن، قضیه تلفن را به ابومهدی گفتم خندید و گفت هر کس از ما تانک زد و یا غنیمت گرفت آهنش را  بفروشه و خرج سیل‌زده‌ها بکند. زمان داعش شما ملت ایران کمک ما ملت عراق کردید، الان ما احساس وظیفه کردیم برای جبران قسمت کوتاهی از این همه محبت به کمک بیاییم. البته  ما فقط وسایل مهندسی آورده‌ایم برای کمک به جلوگیری از پیشرفت سیل و گروه بهداری برای این‌که امراض بومی ما با منطقه  شما یکی است و پزشک و پرستار ما عرب زبان است و راحت‌تر با مردم عرب زبان شادگان و سوسنگرد ارتباط برقرار می‌کند. گوشی را به سمتش گرفته و عرض کردم همین‌ها را با ذکر نام همسر آن کارگردان برایش بگوید تا تصویربرداری کنم. خندید و با تعجب گفت صحبت کنم! چشم، با همان شیرینی یک لهجه تبدیل عربی مبدل شده  به فارسی سلامی دوستانه  به خانم آن طرف خط کرد و مانند آن‌که باخواهرش صحبت می‌کند بسیار صمیمی و دلسوزانه همه چیز را برایش توضیح داد. فیلم را با این عنوان  برای خانم دل نگران ارسال کردم (سخنرانی تکی ابومهندس رهبر حشدالشعبی برای سوالات سرکار خانم فلانی دل نگران از  سقوط شهر فوق سری و استراتژیک شادگان به دست عراقی‌ها، درست  سی و خورده‌ای  سال پس از اتمام جنگ تحمیلی  و چند شکلک خنده) .. پس از لحظاتی شکلک صورتک‌های تعجب شدید به‌جای جواب متنی در جوابم صفحه خانم موردنظر را پر کرد.....

اندکی استراحت نشسته که تمام شد  سردار نقل به مضمون  گفت ما که با این‌همه نیرو درست نیست مزاحم صاحبخانه باشیم، پس عزیزان حرکت .. در مقابل اصرار دلی صاحبخانه هم گفتند جلسه‌ای در کنار محل‌های خطر سیل خواهیم داشت و بعد هر محل عمومی هم که بشود استراحت خواهیم کرد. که بعدا مشخص شد پس از ساعت‌ها بازدید مناطق مصیبت دیده از سیل در پایگاه مقاومت مسجدی در همان محل شبانه  اطراق کرده‌اند ...... 

فردا که کار شروع شد تازه متوجه ورود ده‌ها  دستگاه ادوات مهندسی این دوستان عراقی شدم . بیل میکانیکی‌های مخصوص آنان با لاستیک‌های تیوپی برخلاف بیل میکانیکی‌های  کلاسیک و معمولی زنجیری ما  می‌توانستند که به‌راحتی در آب کم عمق وارد و به سهولت درون کانال پل های زیر جاده را از رسوبات  انباشته شده برای سهولت حرکت آب پاکسازی می‌کردند  یعنی کار چند ده ساعته و ناقص ادوات زنجیری ما را در عرض کمتر از یک ساعت انجام می‌دادند ... و بدین سان حضور گروه مهندسی حشدالشعبی  به جز در حل مشکلات بهداشتی و آذوقه‌ای مردم، توانست از به زیر سیل رفتن  و نیز تخریب جاده آبادان-ماهشهر  و ورود آب بیشتر به شهر و روستاهای شادگان  و نیز سوسنگرد و آبادان جلوگیری کند ..... پس از چندماه هنوز خاطره آن دو سه شبانه روز  برای  خود من و جوانان سینماگر همراه‌مان به‌طرز باورنکردنی  به شیرینی عسل است که  توانسته باشیم به امامت شهید  ابومهدی و در کنار سردارشهید سلیمانی نمازی خوانده باشیم.

هر وقت خواستید از تاثیر ان چند روز بر روح و روا مان بیشتر بپرسید حتما  از آن دو جوان همراهمان بپرسید که در هر کوی و برزن و قبل از شهادت این دوعزیز هم، این سلوک را داد می‌زدند.
بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم که شاید همین نماز و حضور،  گروه ما را دو جهان بس باشد.»

 انتهای پیام