مرتضی نیکوبذل معتقد است: انتشار عکس‌های خشن در بسیاری از مواقع موجب می‌شود جریان‌های سیاسی کنار برود و احساسات بشردوستانه، خود را نشان دهند.

عکاس خبرگزاری رویترز در گفت‌وگو با خبرنگار رسانه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این‌که عکس مربوط به هر خبری باید منتشر شود، اظهار کرد: قانون خاصی برای جلوگیری از انتشار عکس‌های خشن وجود ندارد و این موضوع صرفا به سیاست‌های یک رسانه بستگی دارد. خبرگزاری‌ها در سطح بین‌المللی برای جلوگیری از آسیب دیدن احساسات عمومی، معمولا اجازه‌ی انتشار عکس‌های خیلی سیاه و خشن را نمی‌دهند.

وی با اشاره به این‌که خبرگزاری‌های بین‌المللی اصولا عکس‌های گرفته‌شده از جسد یا صورت اسیدپاشی‌شده را منتشر نمی‌کنند، گفت: اگر قرار باشد این نوع عکس‌ها روی خروجی یک سایت قرار گیرند، مخاطب یا در توضیح عکس از خشن بودن آن آگاه می‌شود یا قبل از باز کردن عکس، پیامی روی یک صفحه‌ی سیاه به مخاطب هشدار می‌دهد.

او با اشاره به این‌که شرایط انتشار این‌گونه عکس‌ها در روزنامه با خبرگزاری متفاوت است، ادامه داد: در روزنامه‌ها، بخصوص در کشور ما که یک کودک هم می‌تواند روزنامه را ببیند، به‌دلیل این‌که مخاطب هیچ آگاهی قبلی نسبت به عکس ندارد، نباید عکس‌های خیلی خشن منتشر شوند.

وی درباره‌ی نظر شخصی‌اش در رابطه با انتشار این نوع عکس‌ها، بیان کرد: در رابطه با روزنامه‌ها به‌دلیل آن‌که نگاه مخاطب قابل کنترل نیست، مخالف انتشار عکس‌های بسیار خشن هستم؛ اما در سایت‌ها از آنجایی که می‌توان با یک هشدار، مخاطب را نسبت به خشن بودن عکس آگاه کرد مخالف انتشار این نوع عکس‌ها نیستم.

نیکوبذل با اشاره به این‌که درباره‌ی این عکس‌ها باید با قضاوت درست تصمیم گرفت، گفت: به‌طور مثال، پس از زلزله بم بسیاری از افراد به عکس آقای «طاهرکناره» اعتراض کردند و گفتند این عکس نباید منتشر می‌شد، در صورتی که در مواقعی مانند زلزله نمی‌توان عکسی منتشر کرد که مخاطب را خوشحال کند، بلکه باید تصویری منتشر شود که مخاطب را برای کمک‌رسانی تحریک کند.

این عکاس افزود: عکس‌های من بارها روی فرم‌های کمک‌رسانی آن‌لاین صلیب سرخ قرار گرفته‌اند. بیشتر این عکس‌ها تصاویر شیرینی نیستند، ولی برای گرفتن کمک بسیار تأثیرگذارند.

او با بیان این‌که دلیل حضور عکاس در موقعیت‌هایی مانند جنگ و بلایای طبیعی این است که شرایطی فراهم شود تا کسانی که در آن منطقه نیستند، اتفاق‌ها را ببینند، اظهار کرد: با انتشار این عکس‌ها ممکن است جلوی بسیاری از اتفاق‌ها گرفته شود. به‌طور مثال، عکس معروف «ادی آدامز» در جنگ ویتنام موجب شد احساسات ضد جنگ مردم تحریک شود و جنگ ویتنام پایان یابد.

وی درباره‌ی این‌که ایجاد محدودیت برای انتشار این‌گونه عکس‌ها به‌نوعی مخالفت با آزادی بیان است،‌ گفت: اگر قرار باشد قانونی برای محدودیت انتشار این نوع عکس‌ها تصویب شود، باید ابتدا ببینیم این محدودیت‌ها برای چه درجه‌ای از خشونت است، مثلا اگر برای عکس یک جسد تکه‌تکه‌شده براثر انفجار یک بمب محدودیت اعمال شود، درست است، چراکه ممکن است بسیاری علاقه نداشته باشند چنین عکسی را ببیند و راه‌های دیگری نیز برای اطلاع‌رسانی درباره‌ی آن حادثه وجود داشته باشد؛ اما ایجاد محدودیت برای انتشار عکس از زلزله یا سیل، کار درستی نیست و اگر برای این نوع عکس‌ها محدودیت ایجاد شود، راه انتشار خبر سد شده است.

نیکوبذل با بیان این‌که هیچ عکسی سبب ریخته شدن قبح جرم در جامعه نمی‌شود، تصریح کرد: عکس‌ها برای تلنگر زدن و یادآوری کردن اعمالی هستند که نباید دیگر اتفاق بیفتند. به نظر من، به‌جای این‌که جلوی انتشار عکس‌هایی مانند اسیدپاشی یا چاقوکشی گرفته شود، مسئولان باید تلاش کنند چنین اتفاقاتی دیگر رخ ندهند تا عکس آن‌ها هم منتشر نشود.

او اضافه کرد: جلوگیری از انتشار این عکس‌ها به‌نوعی پاک کردن صورت‌مسأله‌ است و این یعنی می‌خواهیم کسی حوادث تلخ را به خاطرش نیاورد.

انتهای پیام