« چرا "چ" به حاشیه رفت؟ آقای حاتمی‌کیا شما مقصر هستید!» عنوان یادداشتی است که در سایت مشرق درباره فیلم آخر ابراهیم حاتمی‌کیا و حاشیه‌های آن منتشر شده است.

به گزارش ایسنا در این یادداشت می‌خوانیم:

اوایل امسال مقدمات ساخت فیلمی درباره برهه کوتاهی از زندگی شهید چمران به عنوان یکی از پروژه های فاخر سینمای ایران به گوش رسید.

ماجرا از این قرار بود که ابراهیم حاتمی‌کیا، قصد داشت آخرین ساعتهای زندگی این شهید بزرگوار را با نگاه خاص خودش جلوی دوربین ببرد.

از اولین روزها حتی زمانی که تدارکات گروه سازنده در مرحله پیش تولید بود، اخبار این پروژه تمام و کمال در رسانه‌های گوناگون منعکس می‌شد. همه می‌دانستند عوامل این پروژه چه کسانی هستند، چه زمانی کلید می‌خورد، داستان فیلم از چه قرار است، چه کسانی برای نقش‌ها تست داده‌اند، لوکیشن‌ها کجا خواهند بود و... کوچکترین اتفاقی به خبری مهم تبدیل می‌شد و بر خروجی رسانه‌ها قرار می‌گرفت.

پروژه فاخر حاتمی‌کیا قدم به قدم پیش می‌رفت و اخبارش هم ثانیه به ثانیه مخابره می‌شد تا این که یک تیتر جالب تعجب همه را برانگیخت : " بازیگر نقش چمران، پروژه را نیمه‌کاره رها کرد!"

فریبرز عرب‌نیا بنا به دلایلی که دقیقا موضوع آن مشخص نیست، حاضر نشد در آخرین سکانسهای فیلم حضور یابد و گروه را ترک کرد؛ این یعنی داغ‌ترین خبر برای تمام رسانه‌ها و شلوغ شدن بازار شایعه و به حاشیه کشیده شدن فیلم و عواملش؛ حاشیه‌ای که به اعتبار فیلم و کارگردانش هم لطمه زد.

در سال ده‌ها فیلم ساخته می‌شود، اما هیچ کدام این‌قدر رسانه‌ای نشده و مورد توجه قرار نمی‌گیرند. اگر حتی بخواهیم از بعد معنوی به این موضوع نگاه کنیم، می‌توان از فیلم محمد(ص) نام برد که آن هم یک فیلم فاخر است و در بازه زمانی مشابه با چمران در حال تولید بود اما هرگز مثل چمران در کانون توجه قرار نگرفت.

سوال اینجاست که آیا واقعا لازم است مردم در جریان تمام کم و کیف یک فیلم قرار بگیرند؟ این که گریم فلان بازیگر به چه شکل است یا بهمان بازیگر چقدر دستمزد گرفته، یا هر چیز دیگری؟ آیا این اطلاعات دادن بدون حساب و کتاب به گیر افتادن در تور حواشی می‌ارزد؟

آنچه مسلم است، این فیلم اگر در سکوت خبری ساخته می‌شد، مشکلاتی که میان کارگردان و بازیگر اصلی پیش آمد، دردسر ساز و ارزش و اعتبار فیلم خدشه‌دار نمی‌شد. نه پای "هفت" به میان می‌آمد، نه کسی مجبور بود افشاگری کند و نه شایعه‌ای در کار بود. همه چیز در سکوت روال خود را طی می‌کرد و شاید اصلا مشکل میان این دو رفع و رجوع می‌شد.

انتهای پیام