در 45 كيلومتري جاده اهواز – خرمشهر سه راهي وجود دارد به نام «طلائيه» و يك جاده‌ي فرعي به سمت غرب است كه در نزديكي مرز ايران و عراق قرار دارد. درست در كنار مرز، پاسگاه طلائيه واقع شده و نام آن منطقه هم تا شعاع چند كيلومتري متاثر از اين نام همين پاسگاه است. با توجه به اعزام كاروان راهيان نور براي بازديد از مناطق عملياتي جنوب،سرويس«فرهنگ و حماسه» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) براي آشنايي بيشتر زائران با اين مناطق هر روز يكي از اين مناطق را معرفي مي‌كند. طلائيه شب‌هاي زمستاني سرد و روزهاي تابستاني بسيار گرمي دارد. در اواسط فصل گرما حرارت در اين منطقه اكثرا از 50 درجه سانتيگراد مي‌گذرد. زمين طلاييه، هموار و سطح آن پوشيده از خاك و رسوب نمك است. در زمان بارندگي با طغيان آب هور بيشتر طلاييه هم به زير آب مي‌رود. طلاييه تابع بخش هويزه و دهستان بني‌صالح است و داراي قدمت چنداني نيست. طلائيه سال‌هاي سال در آرامش و سكوت روزگار مي‌گذراند تا اين‌كه جنگ تحميلي از سوي عراق آغاز شد و در سال‌هاي مياني جنگ بر اساس تجربياتي كه در ميادين نبرد به دست آورد تاكتيك‌هاي جديدي آغاز كرد. به تناسب آن فرم و شكل مناسب به خود داده به همين خاطر مواجهه با دشمن براي رزمندگان، در ابعاد جديد تبعا نيازمند به‌كارگيري تاكتيك‌ها و تدابير جديد بود، از هرگونه ركود در امر جنگ جلوگيري شود. سپاه پس از عمليات والفجر مقدماتي، با تشكيل يك قرارگاه منطقه‌ي هور را انتخاب كرد و تلاش‌هاي مقدماتي خود را آغاز نمود تا از اين طريق، فضاي مناسب براي ادامه‌ي نبرد فراهم آيد. طلائيه به عنوان محوري اصلي براي هدايت و حفظ پيروزي در عمليات خيبر، منطقه‌اي كليدي محسوب مي‌شد. رزمندگان ايراني از اين منطقه بايد به جزاير مجنون شمالي و جنوبي و تاسيساتي كه در آن محور بود از جمله دكل‌هاي برقي، دكل‌هاي تقويتي راديو تلويزيون، تاسيسات و كارخانه‌هاي كاغذسازي و جاده‌هاي نفت يورش مي‌بردند. مرحله‌ي اول عمليات خيبر در ساعت 20 و 30 دقيقه سوم اسفند سال 1362 با رمز يا رسول‌الله (ص) آغاز شد. در مرحله‌ دوم عمليات خيبر، تمركز آتش دشمن در طلائيه كه زميني بسيار محدود را شامل مي‌شود، فوق‌العاده بود؛ به طوري كه در يك لحظه چند صد قبضه سلاح منحني‌زن از جمله توپ و خمپاره، به طور همزمان بر روي اين منطقه آتش مي‌ريختند و به قول رزمندگان زمين را شخم مي‌زدند چنان‌كه شهيد ميثمي كه در آن‌جا حاضر بود مي‌گفت: «هركس در طلائيه ايستاد، اگر در كربلا هم بود مي‌ايستاد». به خاطر اهميتي كه منطقه طلائيه بر كل عمليات داشت، ضرورت مقاومت و ايستادگي نيروها در آن مدام از سوي مسوؤلان در اتاق جنگ گوشزد مي‌شد. به همين خاطر پس از آن‌كه محور زيد با عدم موفقيت مواجه شد «حسين خرازي» فرمانده لشكر امام حسين (ع) فراخوانده شد تا ماموريت طلائيه به وي واگذار شود. در همان شب، لشكر امام حسين (ع) آماده تهاجم به دشمن شد و نبردي سخت درگرفت كه تا صبح به طول انجاميد. آن شب نيروهاي لشكر در طلائيه شب خونيني را پشت سر گذاشتند. مرحله‌ سوم عمليات با توجه به فشارهاي دشمن عمدتا به منظور حفظ جزاير مجنون شمالي و جنوبي بود. در عمليات خيبر، دشمن بعثي براي اولين بار به طور گسترده از بمب‌هاي شيميايي استفاده كرد اين مساله عمدتا به علت هراس او از جاگير شدن نيروهاي خودي در منطقه صورت گرفت. رژيم عراق پس از نااميدي از بازپس‌گيري جزاير شمالي و جنوبي مجنون، ديوانه‌وار شروع به بمباران شيميايي كرد و شدت آن به قدري بود كه حتي يگان‌هاي خودش را نيز از اين بمباران بي‌نصيب نماندند. در اين عمليات مجموعا 1180 كيلومتر از زمين‌هاي منطقه آزاد شد كه به ترتيب 1000 كيلومتر در هور، 140 كيلومترمربع در جزاير و 40 كيلومترمربع در طلائيه را شامل مي‌شد و بعد از آن عمليات ميمك و بدر نيز انجام پذيرفت و نشان داد ايران علي‌رغم كمبود تجهيزات مناسب دشمن را شديدا متزلزل كرد و به غرب نشان داد كه تنها تكنولوژي و حمايت‌هاي همه‌جانبه سياسي و اقتصادي نمي‌توان عراق را سرپا نگه داشته، از آسيب‌پذيري اساسي مصون و محفوظ بدارد. عمليات بدر جايگاه ويژه‌اي در ارتقا و رشد ابعاد فكري و عملي سازمان رزم نيروهاي ايراني داشت و دورنمايي ترسيم كرد كه بعدها فتح فاو بخشي از ثمره‌ آن بود. اكنون سال‌ها از جنگ مي‌گذرد و سال‌هاست كه ديگر در طلائيه و مناطق عملياتي اطراف آن پيكر شهيدي پيدا نشده. علي محمودوند و دوستانش در تفحص همه‌ جنازه‌هاي گم شده را پيدا كردند: اما شب هنگام، وقتي هور در تاريكي فرو مي‌رود و طلائيه آهنگ خفتن مي‌كند، هنوز مي‌توان از اين سرزمين صداي گام‌هاي شهيدان و آواي رحيل‌شان را شنيد. «طلائيه و شهيدانش تا ابد جاودان خواهند ماند» انتهاي پيام