به گزارش ایسنا و به نقل از اس‌ای، تصور کنید در شهری سرسبز و خنک، مملو از پارک‌ها و مسیرهای پیاده‌روی، مسیرهای دوچرخه‌سواری و مسیرهای مختص اتوبوس‌هایی زندگی می‌کنید که مردم را در عرض چند دقیقه به مغازه‌ها، مدارس و مراکز خدماتی می‌رسانند.

این رویا، مظهر برنامه‌ریزی شهری و به نوعی تعریف مدینه فاضله یا مفهوم شهر ۱۵ دقیقه‌ای است، جایی که تمام نیازها و خدمات اولیه در یک ربع ساعت در دسترس است و سلامت عمومی در اولویت قرار دارد و خبری از آلایندگی بیش از حد خودروها نیست.

هوش مصنوعی می‌تواند به برنامه‌ریزان شهری کمک کند که این بینش را بهتر درک کنند.

مطالعه جدیدی از پژوهشگران دانشگاه شینهوا(Tsinghua) در چین نشان می‌دهد که چگونه فناوری یادگیری ماشینی در کسری از زمان می‌تواند طرح‌بندی‌های فضایی کارآمدتری نسبت به انسان‌ها ایجاد کند.

یو ژنگ دانشمند اتوماسیون و همکارانش می‌خواستند راه‌حل‌های جدیدی برای بهبود شهرهای ما بیابند که به سرعت در حال شلوغ شدن هستند.

آنها یک سیستم هوش مصنوعی را برای مقابله با خسته‌کننده‌ترین و محاسباتی‌ترین وظایف برنامه‌ریزی شهری توسعه دادند و دریافتند که این سیستم، نقشه‌های شهری بهینه‌ای تولید می‌کند که در سه معیار دسترسی به خدمات و فضاهای سبز و سطح ترافیک، حدود ۵۰ درصد بهتر از طراحی‌های انسانی عمل می‌کند.

ژنگ و همکارانش که از مقیاس کوچک شروع کردند، به مدل خود دستور دادند که مناطق شهری را فقط در وسعت چند کیلومتر مربع طراحی کند.

این سیستم هوش مصنوعی پس از دو روز آموزش و با استفاده از چندین شبکه عصبی، به دنبال طرح‌بندی جاده‌ها و کاربری زمین ایده‌آل بود تا با مفهوم شهر ۱۵ دقیقه‌ای و سیاست‌ها و نیازهای برنامه‌ریزی محلی مطابقت داشته باشد.

در حالی که مدل هوش مصنوعی ژنگ و همکارانش دارای برخی ویژگی‌ها برای برنامه‌ریزی مناطق شهری بزرگ‌تر است، طراحی کلی یک شهر بی‌نهایت پیچیده‌تر خواهد بود.

پژوهشگران می‌گویند، خودکارسازی طراحی شهری و فرآیندهای برنامه‌ریزی می‌تواند در زمان به شکل چشمگیری صرفه‌جویی کند. به عنوان مثال، این مدل هوش مصنوعی وظایف خاصی را در چند ثانیه محاسبه می‌کند، در حالی که برای برنامه‌ریزان انسانی بین ۵۰ تا ۱۰۰ دقیقه طول می‌کشد.

به گفته پژوهشگران، خودکارسازی زمان‌برترین وظایف برنامه‌ریزی شهری، وقت برنامه‌ریزان را آزاد می‌کند تا روی وظایف چالش‌برانگیزتر یا انسان محورتر مانند مشارکت عمومی و زیبایی‌شناسی تمرکز کنند.

ژنگ و همکارانش به جای این که هوش مصنوعی جایگزین افراد شود، سیستم هوش مصنوعی را به عنوان یک دستیار برنامه‌ریز شهری تعریف می‌کند که می‌تواند طرح‌های مفهومی ایجاد کند که توسط الگوریتم‌ها بهینه شده‌اند و توسط متخصصان انسانی بر اساس بازخورد جامعه بررسی، تنظیم و ارزیابی می‌شوند.

پائولو سانتی، دانشمند پژوهشی مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) در تفسیر این مطالعه نوشت: این آخرین گام، برای یک طراحی خوب حیاتی است. برنامه‌ریزی شهری تنها تخصیص فضا به ساختمان‌ها، پارک‌ها و غیره نیست، بلکه طراحی مکانی است که جوامع شهری در آن زندگی و کار کنند، تعامل داشته باشند و امیدواریم برای مدتی طولانی شکوفا شوند.

ژنگ و همکارانش با مقایسه گردش کار انسان و هوش مصنوعی خود با طراحی‌های مختص انسان دریافتند که این فرآیند مشارکتی می‌تواند دسترسی به خدمات اولیه و پارک‌ها را به ترتیب ۱۲ و ۵ درصد افزایش دهد.

پژوهشگران همچنین از ۱۰۰ طراح شهری نظرسنجی کردند، طراحانی که نمی‌دانستند طرح‌هایی که از آن‌ها خواسته شده است از بین آن‌ها انتخاب کنند، توسط برنامه‌ریزان انسانی یا هوش مصنوعی ایجاد شده است. هوش مصنوعی برای برخی از طرح‌های فضایی خود رای قابل ‌توجهی کسب کرد، اما برای سایر طرح‌ها، هیچ اولویت مشخصی در میان شرکت‌کنندگان در این نظرسنجی وجود نداشت.

البته آزمون واقعی در جوامعی خواهد بود که این طرح‌ها بر اساس آن ساخته شده‌اند که با کاهش صدا، گرما و آلودگی و بهبود سلامت عمومی که برنامه‌ریزی شهری وعده می‌دهند، سنجیده می‌شود.

این مطالعه در مجله Nature Computational Science منتشر شده است.

انتهای پیام