به گزارش ایسنا و به نقل از نوروساینس نیوز، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که بیماران مبتلا به سرطان ریه با افسردگی متوسط تا شدید، دو تا سه برابر بیشتر در معرض سطوح التهابی هستند که از میزان بقای ضعیف خبر می‌دهد.
نتایج این پژوهش ممکن است به توضیح دادن این موضوع کمک کنند که چرا بخش قابل توجهی از بیماران مبتلا به سرطان ریه در پاسخ به روش‌های جدید ایمنی‌درمانی و درمان‌های هدفمندی که بقای قابل توجهی را برای بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری به همراه داشته‌اند، واکنش مثبتی نشان نمی‌دهند.
باربارا اندرسن، استاد روانشناسی دانشگاه ایالتی اوهایو (OSU) و از پژوهشگران این پروژه گفت: بیمارانی که از سطوح بالای افسردگی رنج می‌برند، بسیار بیشتر در معرض خطر بقای ضعیف هستند. سطوح افسردگی ممکن است به همان اندازه مهم یا حتی مهم‌تر از سایر عواملی باشند که با نحوه ابتلای افراد به سرطان ریه مرتبط هستند.
اندرسن و همکارانش در کالج پزشکی دانشگاه ایالتی اوهایو و مرکز جامع سرطان دانشگاه ایالتی اوهایو (OSUCCC)، ۱۸۶ بیمار که به تازگی سرطان پیشرفته ریه (مرحله چهارم) در آنها تشخیص داده شده بود را مورد بررسی قرار دادند. آنها سعی داشتند به چگونگی ارتباط سطوح افسردگی با سطوح نشانگر زیستی «نسبت التهاب سیستمیک» (SIR) در هنگام تشخیص پی ببرند. نسبت التهاب سیستمیک شامل سه نشانگر زیستی مرتبط با التهاب در بدن است. التهاب بالاتر، خطرناک‌تر است و میزان بقای کمتری را به همراه دارد.
همه شرکت‌کنندگان یک پرسش‌نامه سنجش افسردگی را تکمیل کردند. نتایج این بررسی نشان داد که بخش بزرگی از بیماران، نشانه‌های افسردگی متوسط تا شدید دارند.
اندرسن گفت: از میان همه بیماران مبتلا به سرطان، افراد مبتلا به سرطان ریه جزو افرادی هستند که بیشترین میزان افسردگی را دارند. این امر موجب می‌شود که یافته‌های پژوهش ما نگران‌کننده‌تر باشند. نتایج پژوهش ما نشان دادند که بین نمرات بالاتر افسردگی و التهاب، ارتباط وجود دارد، اما یافته کلیدی این بود که بیماران مبتلا به بالاترین سطح افسردگی، این رابطه را در بدن خود دارند. این بیماران به سطوح بالای افسردگی مبتلا بودند و سطوح التهاب در آنها به طور قابل توجهی بالاتر بود.
بیماران به شدت‌افسرده، حتی پس از کنترل سایر عوامل مرتبط با سطوح نشانگر زیستی التهاب مانند وضعیت سیگار کشیدن، بین ۱.۳ تا ۳ برابر بیشتر احتمال داشت که سطوح التهابی بالایی داشته باشند.
تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که سطوح پایه هر سه نشانگر زیستی، بقای کلی را پیش‌بینی می‌کند. به طور ویژه، بیماران دارای نسبت نوتروفیل به لنفوسیت بالا که یکی از نشانگرهای زیستی التهابی است، در مقایسه با افرادی که نسبت التهاب کمتری داشتند، تقریبا دو برابر بیشتر در معرض خطر مرگ طی دو سال آینده بودند.
اندرسن خاطرنشان کرد که این پژوهش، ارتباط بین افسردگی و التهاب را در زمانی که بیماری برای نخستین بار تشخیص داده شد و هنوز درمان آغاز نشده بود، بررسی کرد. اندرسن و همکارانش در پژوهش پیشین خود، سطوح افسردگی را هنگام تشخیص کنترل کردند و دریافتند که مسیر ادامه علائم افسردگی پس از تشخیص بیماری، بقا را پیش‌بینی می‌کند. این نخستین بررسی در مورد خطر بقا بود که در صورت ادامه علائم افسردگی باوجود درمان و پس از آن ایجاد می‌شود.
اندرسن گفت: داده‌های جمع‌آوری‌شده، اهمیت اندازه‌گیری و درمان افسردگی را در بیماران مبتلا به سرطان ریه نشان می‌دهند. وی خاطر نشان کرد که در این پژوهش، تعداد بیماران مبتلا به افسردگی/التهاب بالا نسبت به افرادی که سایر شاخص‌های مرتبط با بقای ضعیف در بیماران سرطانی را داشتند، بیشتر بود. این شاخص‌ها مواردی از جمله تحصیلات پایین، اضافه‌وزن و نمره ضعیف در آزمون توانایی انجام دادن فعالیت‌های روزانه را شامل می‌شوند.
وی افزود: ممکن است برخی از پزشکان فکر کنند که افسرده بودن برای بیماران مبتلا به سرطان طبیعی است، اما این درست نیست. طبیعی است که بیمار از تشخیص دادن سرطان ناراحت، غمگین و مضطرب باشد، اما افسردگی شدید طبیعی نیست. افسردگی را نباید نادیده گرفت. این پژوهش، ارتباط قوی بین افسردگی و التهاب را نشان می‌دهد که هر دو با میزان بقای ضعیف مرتبط هستند.
نتایج این پژوهش در مجله PLOS ONE به چاپ رسید.
انتهای پیام
نظرات