به گزارش ایسنا، دویچه وله در تحلیلی درباره زیان‌های تصمیمات دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا برای موقعیت رژیم صهیونیستی و متقابلا سودبردن ایران و سوریه از این تصمیمات رئیس جمهور آمریکا می‌نویسد:
اخیرا ایهود اولمرت، نخست وزیر اسبق اسرائیل به روزنامه اورشلیم پست گفت: دونالد ترامپ چندان هم به نفع اسرائیل کار نکرده است. او در این مصاحبه تصریح کرد: اینکه دونالد ترامپ آمده و شهر قدس را به عنوان پایتخت اسرائیل و در ادامه بلندی‌های جولان را به عنوان بخشی از اسرائیل به رسمیت شناخته صرفا ژست‌های توخالی هستند.
اولمرت در ادامه این اظهاراتش تاکید کرد: این اقدامات ترامپ اقداماتی بی‌مایه و صرفا اعلامیه‌های ظاهری هستند.
او ادامه داد: بلندی‌های جولان در دسامبر ۱۹۸۱ یعنی ۳۸ سال قبل به اسرائیل ضمیمه شده بودند و اظهارات ترامپ صرفا باعث بوجود آمدن مناقشه بیشتر بر سر کنترل اسرائیل بر جولان شد و توجه جهان را به سمت منطقه‌ای که تا حد زیادی نادیده گرفته می‌شد، هدایت کرد.
همچنین این نخست وزیر سابق اسرائیل گفت که دلیلی برای متعجب شدن از خروج آمریکا از سوریه نمی‌بیند اما این خروج آمریکا به یاد اسرائیل می‌آورد که تنها باید به خودش متکی باشد.
این اظهارنظرهای هشداردهنده اولمرت نشان دهنده گسترش احساس نگرانی و سرخوردگی در اسرائیل از سیاست‌های ترامپ در قبال خاورمیانه هستند. تصمیم اخیر ترامپ برای خارج شدن از سوریه به این نگرانی‌ها دامن زده است.
روزنامه اسرائیلی هاآرتص نوشته است: مشاهده این شواهد آشکار در عملکرد پرآشوب ترامپ در انجام امور در بلندمدت نگران کننده است. به نظر می‌رسد او صرفا تعهدش به خودش است. با توجه به این پیش زمینه مشاهده کاهش تعداد حامیان ترامپ در رسانه‌های اسرائیلی که برای توجیه اقدامات این عاشق فرضی اسرائیل در کاخ سفید نیاز به کمی سفسطه دارند، جالب توجه است.
از نظر اسرائیل خروج نظامیان آمریکا از سوریه در زمانی نابهنگام صورت می‌گیرد. سال‌هاست که ایران از سوریه استفاده کرده تا اسرائیل را به چالش بکشد و با حمایت از بشار اسد توانسته جای پای خود را در نزدیک مرزهای اسرائیل محکم نگه دارد و حالا نظامیان وابسته به ایران نزدیک‌تر از هر زمان به مرزهای اسرائیل هستند.
اولمرت به اورشلیم پست گفت: حضور این نظامیان نشان دهنده شکست اسرائیل است. او اذعان کرد: اینکه ما اجازه دهیم ایران در سوریه نفوذ کند بزرگترین شکست نظامی امنیتی اسرائیل در پنجاه سال گذشته از زمان جنگ موسوم به یوم کیپور است.
حالا نیز کار برای خارج کردن ایرانی‌ها از منطقه سخت‌تر از هر زمان نیز شده و به گفته ایال تسیر کوهن، یک کارشناسی مدعو در اندیشکده بروکینگز حالا شاید اسرائیل برای مقابله با آن‌ها تنها به حال خود رها شده است.
او اظهار کرد: اسرائیلی‌ها عادت داشتند به خودشان اطمینان دهند آمریکایی‌ها چنانچه آن‌ها با یک تهدید موجودیتی و قریب‌الوقوع روبرو شوند طرف آن‌ها را می‌گیرند. حالا تصمیم‌گیران اسرائیل در شهر قدس باید به دقت با توجه به اقدام اخیر آمریکا در رها ساختن کردها، در این پارادایم بازنگری کنند.
کوهن همچنین به مسئله تأثیر این وضعیت بر روابط اسرائیل با کشورهای عربی اشاره می‌کند. او در مطلبی نوشت: حالا که ایران یک دشمن تلقی می‌شود کار برای آنکه عربستان و امارات متحده عربی مزیت‌های ارتباط با اسرائیل و حتی همکاری با آن را ببینند، آسان‌تر است. با این حال پاسخ ناچیز آمریکا به حمله صورت گرفته علیه زیرساخت‌های نفتی عربستان ممکن است این دینامیک را تغییر دهد.
وی تصریح کرد: کشورهای عربی به دنبال مذاکره برای یک توافق با ایران و یافتن یک راه حل برای کاستن از تنش‌ها و ملایم کردن اوضاع خواهند رفت. در این وضعیت آن‌ها ممکن است از اسرائیل حتی بیشتر فاصله بگیرند.
در عین حال روسیه نیز همچون ایران در این وضعیت نفوذش را افزایش خواهد داد. کردها ممکن است همان طور که اخیرا خواستار حمایت حکومت سوریه از خود در برابر ترکیه شدند خواستار حمایت نظامی روسیه نیز بشوند.
کوهن می‌نویسد: اگر این اتفاق بیفتد معنای آن این است که مسکو با تلاشی صفر، حمایت کردها را به دست آورده و در ادامه میلیون‌ها دلاری که برای مسلح ساختن کردها، بهبود زیرساخت‌های آن و چاه‌های نفت آن‌ها هزینه شد به رایگان به دست روس‌ها خواهد افتاد.
افزایش حضور روسیه نیز می‌تواند یک چالش برای اسرائیل باشد، چون در عین اینکه ایران را مهار می‌کند اما همچنین نمی‌گذارد اسرائیل از خودش دفاع کند. در این وضعیت روسیه حتی قدرت بیشتری به دست می‌آورد و می‌تواند تعیین کننده توازن قدرت میان دو طرف باشد.
یک پرسش مطرح دیگر مربوط به موضع کشورهای عربی دیگر است. روز دوشنبه رسانه‌های دولتی اردن گزارش دادند که رئیس پارلمان این کشور خواستار پایان اشغالگری و اقدامات بی‌رحمانه اسرائیل در اراضی فلسطینی‌ها شده است.
این یک انتقاد نامعمول از اردن که یکی از نزدیک‌ترین شرکای عرب اسرائیل است، محسوب می‌شود. این اظهارات را هم می‌توان یک تصادف و هم می‌توان اشاره‌ای به چالش‌های پیش رو تلقی کرد.
انتهای پیام