مهدی سهرابی در گفتگو با ایسنا درباره ی ناکامی تیم ملی دوچرخه سواری ایران در مسابقات پیست قهرمانی آسیا بیان کرد: ملی پوشان واقعا زحمت کشیدند و آماده بودند من با تمام آنها صحبت کردم و به نظرم با این حداقل امکانات عالی کار کردند.  فدراسیون هم تا جایی که توانست تلاش کرد و فکر نمی کنم بیشتر از این از دستش بر می امد. اما بزرگترین ضربه را تیم ملی از نبود باشگاه ها خورد. اگر قبلا باشگاه‌ها هم نبودند اما در توان فدراسیون بود که ما در تمام مسابقات شرکت کنیم. زمان آقای انصاری و آشتیانی ما در تمام کاپ‌های جهانی و آسیایی و قهرمانی جهان شرکت می‌کردیم. چهار پنج تور داخلی هم برگزار می‌شد و همین باعث می‌شد رکابزنان آماده باشند. در چند سال اخیر هم باشگاه‌ها حضور زیادی در مسابقات داشتند اما تمام آن‌ها در حال حاضر نابود شده‌اند.  اکنون هم اگر بزرگترین مربی دنیا را بیاوریم این شرایط درست نمی‌شود چون مربی می‌خواهد برنامه هایش اجرایی شود و اگر این اتفاق رخ ندهد، حضورش چه فایده ای دارد.

سهرابی با اشاره به درپیش بودن مسابقات جاده قهرمانی آسیا تاکید کرد: چند ماه دیگر مسابقات آغاز می‌شود و ما از تیم ملی انتظار چه نتیجه داریم وقتی نه مسابقه‌ای رفته و نه برنامه‌ای بوده است. البته این به کم کاری فدراسیون بر نمی گردد بلکه وقتی باشگاه ها نابود شدند ضررش به تیم ملی و فدراسیون می‌رسد.

او در پاسخ به این پرسش که وقتی باشگاهی وجود ندارد، فکر نمی‌کند این وظیفه فدراسیون باشد که حداقل رکابزنان را به کاپ های جهانی و دیگر مسابقات بین المللی اعزام کند، تصریح کرد: بله درست است. اما بحث این است اگر وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک با توجه به نوسانات ارز بودجه فدراسیون را چند برابر نکنند و رکابزنان به همین شکل مسابقه نروند، بیشتر از این ضربه خواهیم خورد. همین طور که در هر مسابقه داریم می‌بینیم اگر به مسابقات بیشتری اعزام نشویم رفته رفته بهتر که نمی شویم هیچ بدتر هم خواهیم شد.

رکابزن مدال آور ایران با اشاره به وضعیت تجهیزات نیز گفت: ما یک مقدار تجهیزات از گذشته داریم و فدراسیون برای بازی‌های آسیایی توانست مقدار دیگر تهیه کند اما همین قهرمانی جاده آسیا که بخواهیم برویم فدراسیون ایران شش طبقه ندارد که ما برای تایم تریل روی دوچرخه ها بیندازیم . این در حالی است که کشورهای دیگر این چنین مشکلات و دغدغه هایی ندارند.

او ادامه داد: برای قهرمانی پیست آسیا هم ما تیم یکدلی بودیم و دست به دست هم داده بودیم که نتیجه بگیریم. من هم که از قهرمانی آسیا انصراف دادم به این دلیل بود که تیم بدون حاشیه و با آرامش راهی مسابقات شود. بچه ها اگر تجربه داشتند و پیش از قهرمانی آسیا در چند مسابقه بین المللی شرکت کرده بودند، الان آن نتایج چهارمی مدال بود.  از طرف دیگر در برخی مسابقات باند بازی هایی هم می شود، رکابزنان شرق آسیا که اکثرا در کاپ های جهانی هستند  چون همدیگر را می شناسند به گونه ای در مسابقه با هم همکاری می کنند که خودشان مدال ها را بگیرند اما چون رکابزنان ما در مسابقات مختلف شرکت نمی‌کنند و آنها را نمی‌شناسند تنها می‌مانند. واقعا مسابقه نرفتن همه جا ضربه می‌زند.

انتهای پیام