محمدرضا كردي گفت: ما مشكل پول، برنامه و نيروي انساني نداريم بايد بينش را درست كنيم. ما يك برنامه داشتيم كه در آن ورزش به خوبي ديده شده بود، يك برنامه هم داريم مثل برنامه پنجم كه توجه چنداني به ورزش ندارد اما در عمل تفاوت معناداري بين اين دو نخواهيم ديد. عضو هيات علمي دانشگاه تهران در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، درباره علت اجرا نشدن برخي از مفاد برنامه چهارم توسعه در بخش ورزش اظهار كرد: تجارب نشان داده است كه حتي آن دوره‌هايي هم كه دوست داشتند يكسري مسائل را مكتوب پيگيري كنند، خيلي موفق نمي‌شدند و آنچه كه نوشته مي‌شد اجرا نمي‌شد. كردي تاكيد كرد: اجرايي شدن برنامه‌ها، بسترسازي مي‌خواهند. گاهي ما يك جمله در برنامه مي‌آوريم كه به ثمر رسيدن آن به پيش زمينه‌هاي بسياري نيازمند است. مثلا ما مي‌گوييم كه مي‌خواهيم در بازيهاي آسيايي سوم شويم اين يعني اينكه رئيس سازماني كه چنين اظهاراتي را انجام مي‌دهد اصلا ورزش را نمي‌شناسد. براي رسيدن به اين موضوع حداقل 10 سال بايد زحمت كشيد بعضي جمله‌ها يكسري مقدمات مي‌خواهند و تا مقدمات كار را فراهم نكنيم آن امر محقق نخواهد شد. اين استاد دانشگاه در پاسخ به اين سوال كه برنامه‌هاي توسعه براساس اصول علمي نوشته شده و به نظر مي‌رسد روي مطالب مطرح شده در برنامه كار كارشناسي شده است، گفت: درست است. گاهي اوقات اهدافي كه در برنامه‌هاي علمي نوشته مي‌شوند اگر همت كنيم محقق خواهند شد. در برنامه‌ريزي اصولي ممكن است از برنامه عقب بيافتيم اما چون ما در مسير برنامه حركت كرده‌ايم به سرانجام رسيدن هدف به برنامه‌هاي بعدي موكول مي‌شود. در حالي كه ما حالا مي‌بينيم اصلا اين ديدگاه وجود ندارد. در برنامه‌هاي سوم و چهارم توسعه مطالب ارزنده‌اي در ارتباط با ورزش مطرح شد اما آنها آيا انجام شده‌اند؟ چرا پيشرفتي در اجراي آنها حاصل نشده است؟ وي افزود: با توجه به تغييرات مديريتي افراد يا زماني بر سر كار مي‌آيند كه بايد برنامه بنويسند يا زماني كه بايد برنامه‌ها را اجرا كنند. برنامه‌ها بايد توسط كارشناسان امر نوشته شود. عضو هيات علمي دانشگاه تهران خاطرنشان كرد: ما مشكل برنامه نداريم، مشكل پول هم نداريم. سالانه ميلياردها ميليارد تومان به ورزش تزريق مي‌شود، فقط سهم فوتبال 350 – 400 ميليارد تومان است. اما در اين شرايط مهم است كه اين پولها در كجا هزينه مي‌شود. تعداد معدودي وجود دارند كه اين 300- 400 ميليارد تومان بين آنها توزيع مي‌شود و از دايره آنها بيرون نمي‌رود، اين پولها دائما بين مربيان و بازيكنان مي‌چرخد. وي ادامه داد: مشكل نيروي انساني هم نداريم و به جرات مي‌گويم كه براي تربيت نيروي انساني خوب كار شده است. حالا كه نه مشكل پول وجود دارد نه برنامه و نه نيروي انساني پس مشكل از كجاست؟ مشكل اين است كه بينش، ارتباط و اولويت‌ دادن به ورزش و تربيت بدني وجود ندارد. علاقه‌اي به ورزش نشان نمي‌دهند چرا كه اين پديده را نمي‌شناسند. وقتي از ورزش صحبت مي‌كنيم فقط استاديوم آزادي و فحش و فحش‌كاري و برنامه ورزش و مردم به ذهنشان مي‌رسد. خب در اين شرايط آنها هم فكر مي‌كنند حتي اگر يك تومان پول صرف اين ورزش شود حرام است. اين استاد دانشگاه تاكيد كرد: در اين شرايط اگر صد برنامه بنويسيم كه قويتر و زيباتر از برنامه حاضر باشد باز هم قابل اجرا نيست. تا زماني كه افراد ورزش را به عنوان تخصص نپذيرند نوشتن برنامه فايده‌اي ندارد. ما يك برنامه خوب داشتيم كه در آن ورزش به خوبي ديده شده بود، يك برنامه هم داريم مثل برنامه پنجم كه توجه چنداني به ورزش ندارد اما در عمل تفاوت معناداري بين اين دو نخواهيم ديد. چرا كه ورزش مسيري را طي مي‌كند كه مسير درستي نيست. وي در ادامه خاطرنشان كرد: به عنوان مثال توجه به ورزش آموزش و پرورش امري مهم و جدي است، به طوري كه در برنامه سوم و چهارم نيز به اين مهم توجه ويژه‌اي شده است. اما در زمان اجراي اين برنامه‌ها چه تحولي در ورزش آموزش و پرورش ايجاد شد؟ مشكل ما در باورها و بينش انسانهاست. اينها نمي‌فهمند در ورزش چه خبر است؟ دنيا سعي مي‌كند با ورزش جوانان را حفظ كند. كردي در پايان گفت: تنها راه‌حل معضل چندين و چند ساله ورزش اين است كه بفهميم چكار مي‌خواهيم بكنيم. بايد تكليف خود را روشن كنيم و بگوييم چه مي‌خواهيم. آيا همان چيزي كه كشورهاي پيشرفته به آن رسيده‌اند مورد توجه ماست. يا يكسري مباني و معيارهاي ديگر هم براي ما مهم است؟ اگر همان چيز دنيا را مي‌خواهيم كه با تقليد هم مي‌توانيم به آن برسيم واگرنه بايد مباني خود را مشخص كنيم. انتهاي پيام