حميدرضا شكارسري: بيش‌تر نام‌گذاري‌هاي شعر در سال‌هاي اخير تزريقي‌اند تا طبيعي
حميدرضا شكارسري معتقد است: در سال‌هاي اخير، شاهد اين هستيم كه بسياري از نام‌هايي كه سعي در جريان‌سازي در حوزه‌ي شعر دارند، بيش‌تر در بداعت رويكردي تزريقي دارند؛ تا طبيعي. اين شاعر در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با بيان اين‌كه تب نام‌گذاري بر روي شعر‌ها از سال‌هاي دهه‌ي 40 به اين طرف بالا گرفته است، عنوان كرد: جان هنر به بداعت و تازگي‌ا‌ش است و هنرمند اگر بداعت و تازگي را در خلق اثر هنري درنظر نگيرد، گويي هنر را نديده است و اصلا امر آشنايي‌زدايي هنر هم از همين نگاه آب مي‌خورد و ناشي مي‌شود؛ از اين‌رو مسأله‌ي بداعت به عنوان يك غايت نزد شاعران و هنرمندان مطرح شده؛ بنابراين طبيعي است كه در فرآيند تحقق بداعت شعر، شاعري احساس كند كه سروده‌هايش به نامي جداي از آن‌چه كه در گستره‌ي ادبيات موجود است، نياز دارد. او در ادامه متذكر شد: ادبيات معاصر ايران متأثر از ادبيات و تفكر مدرن غرب، حركتش را از سال‌هاي 1300 آغاز مي‌كند. طبيعي است كه در اين تأثيرپذيري كه دارد، در ادبيات و هنر، گرايش نخبه‌گرايي به وجود مي‌آيد و اين جريان ادبيات نخبه‌گرا براي اين‌كه خودش را از سطح معمول ادبيات بالا بكشد، به دنبال برجسته كردن فعاليت خلاق ادبي‌ا‌ش است و از همين‌روست كه از نام‌گذاري به عنوان ابزاري براي پيش‌برد مقاصدش بهره مي‌برد و چنان‌چه خود شاعران هم از اين كار پرهيز كنند، منتقدان نخبه‌گرا بر اين مشي و مسير تأكيد مي‌ورزند و در گذر زمان، نام‌هايي را براي پديده‌هاي ادبي متفاوت برمي‌گزينند؛ همان‌طور كه اين اتفاق براي نيما و شعرش رخ داد. شكارسري همچنين ياد‌آور شد: البته نبايد اين را از نظر دور داشت كه گاهي كارهاي خلاق و نام‌گذاري‌ها برآمده از يك ضرورت ادبي - زيبايي‌شناختي است كه در گذر زمان اتفاق مي‌افتد؛ اما گاهي هم اين مسأله به ميل بداعت نزد شاعر ربطي ندارد؛ بلكه بيش‌تر تزريقي و تعمدي به نظر مي‌رسد و در سال‌هاي اخير هم اين‌طور است. اين شاعر و منتقد افزود: مثلا پست‌مدرن‌هاي وطني از دسته‌اي هستند كه در تحقق خلاقيت و نام‌گذاري بر روي سرودهاي‌شان رويكردي تزريقي دارند. در واقع، پست‌مدرن‌هاي وطني برخلاف جريان‌هاي رايج پست‌مدرنيستي در غرب رفتار مي‌كنند و به نوعي دنباله‌رو نخبه‌گرايي مدرنيستي هستند و اين مسأله هم به اعتقاد من از آن‌جا ناشي مي‌شود كه ما نتوانسيتم هنر مدرن را بومي كنيم و آفرينش‌هاي هنري را با آيين‌هاي تمدني باستاني خودمان در هم بياميزيم؛ از اين‌رو در پي طرح و تحقق آفرينش‌هاي ادبي‌مان مدام در پي برجسته‌سازي و تمايزطلبي هستيم. انتهاي پيام