دبيركل حزب مردم‌سالاري ضمن خوش‌آمدگويي به ولاديمير پوتين، رييس‌جمهور روسيه براي سفر به كشورمان گفت: من نه به عنوان يك دانشگاهي يا يك روزنامه‌نگار و يا يك فعال سياسي، بلكه به عنوان يك شهروند عادي شش پرسش را كه قطعا در افكارعمومي ملت ايران وجود دارد از ايشان مطرح مي كنم. مصطفي كواكبيان در گفت‌وگو با خبرنگار سياسي - خارجي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، سوال اول را درباره‌ي نحوه‌ي تعامل روسيه با ايران در رژيم حقوقي درياي خزر مطرح كرد و گفت: براساس قرارداد 1940 ميلادي يعني حدود 70 سال گذشته و در زماني كه شوروي سابق، كشوري بسيار پهناور و بزرگ محسوب مي‌شد و رژيم سابق ايران هم از قدرت و عظمت نظام جمهوري اسلامي چه در بحث سطح آب‌ها و چه در زمينه‌ي بستر آب‌هاي درياي مازندران برخوردار نبود، سهم ايران در رژيم حقوقي اين دريا حدود 50 درصد، محسوب مي‌شد. وي با اعتقاد بر اينكه امروز نمي‌توان با طرح مباحثي همچون تقسيم مساوي كشورهاي منتزع شده، اين مساله‌ي مطرح شده در قرارداد مبني بر مشاعي و مشترك بودن درياي خزر بين ايران و شوروي را كنار گذاشت و به گونه‌اي مباحث پيش برود كه مجموعه‌ي سهم اعضاي سابق شوروي به 80 درصد برسد و سهم ايران به 20 درصد تقليل پيدا كند ادامه داد: سوال مهم ملت ايران در اين زمينه اين است كه آقاي پوتين، چرا درباره‌ي ابقاي منافع ايران مبني بر مشاعي و مشترك بودن كه مورد پذيرش ملت ايران است، تلاش نمي‌كند. كواكبيان افزود:‌ ما اميدواريم با ايجاد سازمان مشترك كشورهاي حاشيه‌ي درياي خزر و با توافق بين اين كشورها به مباني حقوق بين‌الملل و تسريع شده در قرارداد 1940 عمل شود. اين استاديار علوم سياسي، پرسش دوم خود را اين‌چنين مطرح كرد: با توجه به صدور سه قطعنامه‌ي شوراي امنيت عليه ايران در بحث انرژي هسته‌يي، چه تضميني وجود دارد كه روابط صميمانه و خوب ملت ايران با جمهوري فدراتيو روسيه در آينده دچار كدورت و سردي نشود و با قطعنامه‌ي جديدي كه باز هم از سوي شوراي امنيت صادر شود ما مواجه نشويم؟ اين عضو هيات علمي دانشگاه علامه طباطبايي اضافه كرد: با عنايت به اين‌كه در وضعيت فعلي، روس‌ها از حق وتو برخوردارند و به راحتي مي‌توانستند مانع سه قطعنامه‌ي شوراي امنيت عليه ما شوند، سوال اصلي ملت ايران اين است كه چرا رهبر روسيه در اين زمينه با قدرت‌هاي سلطه‌گر جهاني همكاري مي‌كند و علي‌رغم اين‌كه خودشان بارها اعتراف كرده‌اند كه انحرافي در بحث هسته‌يي ايران وجود ندارد، مانع صدور قطعنامه‌هاي شوراي امنيت نمي‌شوند؟ كواكبيان با طرح اين سوال كه آيا همكاري با قدرت‌هاي سلطه‌گري كه بيشترين رقابت را با خود روس‌ها دارند به اين درجه ارزش دارد كه زمينه‌هاي رنجش تاريخي ملت ايران را از كشور همسايه و دوست روسيه فراهم كند؟ خاطرنشان كرد: پرسش اين‌است كه چرا آقاي پوتين اين همكاري را با غربي‌ها دارد؟ مديرمسوول روزنامه‌ي مردم‌سالاري با طرح پرسش سوم از رييس‌جمهور روسيه خاطرنشان كرد: از سال 1990 به بعد يعني 3 الي 4 سال بعد از پايان جنگ تحميلي عراق عليه ايران، بارها مسوولان ذي‌ربط در راه‌اندازي نيروگاه اتمي بوشهر بحث تابستان سال آينده را به عنوان موعد راه‌اندازي اين نيروگاه اعلام مي‌كردند اما ظاهرا بعد از گذشت حدود 17 الي 18 سال از اتمام جنگ تحميلي، هنوز تابستان سال آينده فرا نرسيده است. اين استاديار علوم سياسي گفت: پرسش اصلي ملت ايران درباره‌ي تعلل روس‌ها در زمينه‌ي راه‌اندازي نيروگاه اتمي بوشهر است كه چرا به بهانه‌هاي جزئي و اين‌كه مثلا بخشي از پرداخت‌ها صورت نگرفته، اين پروژه هم‌چنان به صورت نهايي تكميل نمي‌شود؟ آيا اين هم در راستاي همكاري روس‌ها با غربي‌ها و قدرت‌هاي سلطه‌گر جهاني نيست؟ كواكبيان با بيان اين‌كه به طور جدي اين سوال را داريم كه آيا پايبندي به توافق‌هاي دوطرفه مبناي عدالت و انصاف نيست؟ افزود: آيا همكاري با غربي‌ها براي روس‌ها آن‌قدر شيرين و ارزشمند تلقي مي‌شود كه خيلي‌ها را به اين نتيجه مي‌رساند كه روس‌ها هم گويا يكي از اقمار قدرت‌هاي سلطه‌گر جهاني از جمله ايالات متحده آمريكا به حساب مي‌آيند. دبيركل حزب مردم‌سالاري با طرح سوال چهارم خود گفت: يكي ديگر از موضوعاتي كه قبلا بنده در اين زمينه نسبت به آن اعتراض داشتم پيشنهادي است كه روس‌ها به آمريكايي‌ها درباره‌ي سپر ضدموشكي يا پايگاه ضدموشكي در آذربايجان ارايه دادند. غربي‌ها بحث لهستان و چكسلواكي را مطرح مي‌كنند اما روس‌ها آذربايجان را مطرح مي‌كنند. آيا روس‌ها در اين زمينه مي‌خواهند با آمريكايي‌ها براي مهار هرچه بيشتر جمهوري اسلامي همكاري كنند؟ آيا اين ضربه به منافع ملي ايران نيست و حتي منافع ساير ملت‌هاي منطقه را تحت‌الشعاع قرار نمي‌دهد؟ كواكبيان پرسش پنجم خود را اين‌چنين مطرح كرد: حجم تبليغات كشورهاي غربي در زمينه حقوق بشر روسيه به باور ما در بسياري از مواقع جنبه هاي سياسي آن به جنبه هاي حقوقي ترجيح دارد. اما يك نكته براي مجموعه مسلمانان و از جمله ملت ايران حايز اهميت است كه چرا بايد شاهد اخبار نامطلوبي از وضعيت مسلمانان چچن بشنوند. هر چند ممكن است عده اي بگويند اين يك مساله داخلي مربوط به جمهوري فدراتيو روسيه است اما آيا نمي توان از آقاي پوتين پرسيد كه بهتر نيست در اين ماه‌هاي پاياني سال‌هاي زمامداري‌اش برخورد مناسب و تعامل مطلوبي نسبت به مسلمانان چچن داشته باشند؟ دبيركل حزب مردم‌سالاري در طرح پرسش ششم خود گفت: علي‌رغم همه گونه همكاري‌هاي گسترده‌ي ايران با روسيه كه به نوعي كشور ايران مي‌تواند متحد استراتژيك روسيه محسوب شود و حتي روس‌ها بارها ثابت كرده‌اند در معادلات بين‌المللي خود با كارت ايران بازي مي‌كنند (از جمله نحوه‌ي بهره‌برداري از پيشنهاد اوپك گازي) اما علي‌رغم همه‌ي اينها چرا بعد از فروپاشي شوروي سابق به گونه‌اي عمل نشده كه خاطره‌ي ضربه‌هاي تاريخي روس‌ها به ايران و خيانت‌هايي كه عوامل وابسته به شوروي سابق در حق ملت ايران داشتند از خاطره‌ي تاريخي ملت ايران زدوده شود؟ اين استاديار علوم سياسي پرسيد: چرا نظام سياسي كنوني روسيه به گونه‌اي رفتار مي‌كند كه ما به اين باور برسيم كه رژيم قبل از فروپاشي، گويا با دولت و ملت ايران بهتر رفتار مي‌كرده است؟ كواكبيان در پايان اين گفت‌و گو اظهار اميدواري كرد: با سفري كه آقاي پوتين به ايران انجام داده بتواند خاطره‌ي خوشي را براي ملت ايران باقي بگذارد و تمامي اين سوالات و ابهامات با اين سفر مرتفع شود. اين اميد هم وجود دارد كه مقامات رسمي جمهوري اسلامي بدانند علي‌رغم ضرورت توسعه‌ي رابطه‌ي ايران با روس‌ها، تا زماني كه اين ابهامات وجود دارد نبايد همه‌ي تخم‌مرغ ها را در سبد روس‌ها گذاشت. انتهاي پيام