جمع شدن آزادگي و جانباز بودن با هم در فردي كه آن را آزاده مي‌نامند شيرين است، اما شيريني كه تنها خود آزاده آن را مي‌چشد،شيريني كه از مقاومت حكايت مي‌كند كه منجر به جانباز شدن در دوران اسارات شده است. جملات بالا بخشي از گفت‌وگويي خبرنگار ايسنا با عنايت ا... مصطفي‌پور آزاده و جانباز 50 درصد است كه در حال حاضر در تيپ 4 فتح كهكيلويه و بويراحمد در لباس پاسداري مشغول خدمت است. وي در سال 1367 به صورت داوطلبانه و بسيج عمومي به جبهه اعزام شده و در همان سال يعني 67/4/4 در عمليات پد خندق با قرارگرفتن دشمن در 70 كيلومتر پشت سر آنان بعد از مقاومتي طولاني به محاصره دشمن در آمده و اسير مي‌شود. مصطفي‌پور همچنين در مورد دوران اسارت مي‌گويد: بعد از اسارت ما، عراقي‌ها دست‌ها و چشمان‌ ما را بستند و هرچند نفر از ما را به صورت جداگانه بعد از پياده روي طولاني بدون آب و تشنه، سوار بر يك خودرو ما را به يكي از بدترين زندان‌ها يعني زندان حزب بعث منتقل كردند. بعد از شكنجه‌هاي روحي و رواني طولاني و ندادن آب و غذاها به رماديه 13 و تكريت 17 يعني همان زادگاه صدام انتقال دادند. وادار كردن ما به تماشاي فيلم‌هاي مستهجن و گوش دادن به موسيقي‌هاي مبتذل كه از بلندگوي آنها پخش مي‌شد از جمله شكنجه‌هاي اعمال شده روحي براي اسرا بود تا بتوانند به اهدافشان دست يابند ما در اين زمان با حركتي انقلابي و انسجامي مستحكم،ضمن شكستن تلويزيون و دستگاه‌هاي ماهواره‌اي جرايد منافقين را هم پاره كرديم. محمد تندي اهل خرمشهر از جوانان رشيدي بود كه در بند شكنجه آن كافران جان سپرد و همانند كبوتري خونين به آسمان ابدي پرواز كرد. درد غربت اسارت قابل تحمل بود اما درد رحلت امام خميني(ره) قلب همه را شكست و نفس‌ها را در سينه حبس كرد. اما خاطره شيريني كه اين درد را كاهش داد زيارت حضرت امام حسين(ع) بود. مصطفي‌پور همچنين در مورد وضعيت بهداشتي زندان‌هاي بعثي مي‌گويد: امكانات بهداشتي در آنجا زير صفر بود بسياري از اسراء به بيماري‌هاي پوستي دچار شدند و خود من نيز هم اكنون از درد كليه‌ها و كبد و قلب رنج مي‌برم. مصطفي‌پور با اشاره به بازگشتش به كشور در چهارم شهريور سال 69 مي‌گويد: خالي بودن صندلي امام خميني (ره) براي ما تلخ بود. انتهاي پيام