اگر به سياستگذاري‌هاي بعد از دوم خرداد نگاهي منصفانه داشته باشيم و خوش‌بيني‌هاي اوليه و بها دادن به بعضي از صنوف و اتحاديه‌ها را در نظر داشته باشيم، مشاهده مي‌كنيم، محول كردن بخشي از مسووليت‌ها معاونت سينمايي به يك سري طيف‌ها، متاسفانه نتيجه مطلوبي نداشته است. جواد طوسي، منتقد سينما در گفت‌وگو با خبرنگار ايسنا، ضمن بيان مطلب بالا گفت: اگر اكران عمومي سينماها را بخواهيم درست در اختيار يك بخش يا يك طيف قرار دهيم، نتيجه آن اين گونه مي‌شود كه اكران در انحصار افرادي خاص قرار مي‌گيرد؛ اين امر خود بخود سينماي فرهنگي ما را تحت‌الشعاع قرار مي‌دهد و نوبت اكران اساسا شامل فيلم‌هايي مي‌شود كه زياد نمي‌توانند در برابر گيشه، آن فرمول‌ها و قابليت‌هاي لازم را داشته باشند. طوسي تاكيد كرد: اساسا با توجه به سلايق مخاطب عام، به تجربه ثابت شده كه وقتي دست فيلمساز باز گذاشته مي‌شود، بيشتر به سينمايي بها داده مي‌شود كه به وجوه تجاري بپردازد؛ در اين حالت، اساسا نشانه‌هاي فرهنگي و وجوه فرهنگي، مقداري منزوي مي‌شود و نمي‌تواند در يك تقسيم بندي صحيح قرار بگيرد و در دراز مدت به يك سينماي ملي پويا و برخوردار از نقاط فكري متعالي لطمه مي‌زند. طوسي تصريح كرد: بايد اين توازن رعايت شود؛ در عين حال كه ما به يك سينماي ملي و حرفه‌اي اهميت مي‌دهيم و براي آن توليدات مشخصي در نظر مي‌گيريم، به همان نسبت هم بايد به سينماي متفاوت و فرهنگي خودمان بايد بها دهيم؛ بايد سينماهايي را براي مخاطبان خاص قرار دهيم، تا اين مخاطبان خاص باعث شوند كه سليقه و زاويه ديد مخاطبان انبوه متمايل به يك سينما، بهتر شود؛ ما به طور تدريجي مي‌توانيم اين شرايط را ايجاد كنيم و از يك سينماي كاملا كليشه‌اي، كسالت بار و باري به هر جهت، به يك سينماي متعالي و مطلوب برسيم. انتهاي پيام