حسن بهشتی‌پور در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اختلاف نظر طرف‌های اروپایی و آمریکا با پیشنهادات ایران در مذاکرات در قالب دو سند ارایه شده و اینکه رسانه‌ها و مقامات غربی در چند روز گذشته بعد از مذاکرات اخیر جو بدبینانه‌ای را نسبت به نتیجه بخش بودن مذاکرات در پیش گرفته‌اند گفت: اصولا آدم خوشبینی هستم و امیدوارم که مذاکرات به نتیجه برسد و دعا می‌کنم که به نتیجه‌ای خوب و مطلوب کشور دست یابد. بخش بزرگی از مردم هم همین را می خواهند چون این مردم ایران هستند که هزینه این تحریم‌ها و سختی‌ها را می پردازند.
وی با اشاره به اینکه دولت آقای رییسی گفته است که رویکرد اصلی‌اش پایان دادن به تحریم‌هاست اظهار کرد: اما راه رسیدن به این هدف مهم صرفا سخنرانی نیست ولو اینکه حرف حق هم بزنیم. در روابط بین‌الملل منطق حاکم نیست، اگر حاکم بود آمریکا نمی‌توانست لغو تحریم‌های ثانویه را زیرپا بگذارد، اینکه می‌تواند قوانین را نادیده بگیرد و به کشورها عقایدش را تحمیل کند یعنی زور در دنیا حاکم است و اتکا به سخنرانی و اینها کار را پیش نمی‌برد.
این کارشناس مسایل بین الملل هم چنین تصریح کرد: تصور این است که با افزایش توان هسته‌ای در کشور قدرت چانه‌زنی را بالا ببریم. شاید این مساله مهم و واقعی و تاثیرگذار و امکان‌پذیر باشد اما اثبات شده که صرفا تکیه بر توان هسته‌ای کارگشا نیست بلکه باید توان اقتصادی هم همراه با آن ارتقاء داد. با در نظر گرفتن اینها باید بدانیم که خوشبین بودن یا بدبین بودن به معنای امیدوار بودن یا نبودن، یک تحلیل مقطعی است. مهم است که بدانیم رویکرد چیست و قرار است کی به نتیجه برسیم و در نهایت یک نقشه راه روشنی را پیش پای خودمان و مردم بگذاریم. ممکن است فکر کنیم که حرف‌های ما در چارچوب برجام درست است اما وقتی این حرف‌ها به نتیجه نرسد، سرخوردگی در جامعه و در بین مردم ایجاد می کند.
بهشتی‌پور درباره پیشنهادات ایران در اسناد ارایه شده در مذاکرات از سوی غرب "زیاده‌خواهانه" توصیف شده است اظهار کرد: اینکه خواسته های حداکثری داشته باشیم بد نیست اما باید انعطاف هم داشت و مهم است که طرف مقابل هم از خود انعطاف نشان دهد. تجربه گذشته نشان می دهد توافق زمانی رخ می دهد که هر دو طرف انعطاف نشان دهند. سوال این است که طرف مقابل برای انعطاف نشان دادن آماده است؟
وی گفت: از سویی معتقدم باید در داخل روی توان اقتصادی‌مان بیشتر از توان هسته‌ای تمرکز کنیم تا به این شکل اهرم تحریم را بی‌اثر یا کم اثر کنیم؛ تنها در این صورت است که طرف مقابل را به انعطاف وادار می‌کنیم اما اگر صرفا به افزایش توان هسته‌ای امید داشته باشیم و فکر کنیم این مساله طرف مقابل را به انعطاف یا عقب نشینی می‌کشاند فکر درستی نیست. در گذشته از سال‌های 84 تا 90 این کار را انجام دادیم اما به رفع تحریم‌ها یا بازگشت طرف مقابل از تهدیدات و تحریم ها منجر نشد. این درحالی است که در آن سال‌ها از یک پشتوانه قوی اقتصادی برخوردار بودیم و فروش نفت با قیمت بالای دلار همراه بود اما امروز این هم نیست. از این رو باید به شرایط و مسایل پیش رو نگاه واقع‌بینانه داشت. باید نقشه راه برای خودمان و دیگران مشخص باشد و بتوانیم درباره آن به افکار عمومی خودمان و دنیا توضیح دهیم.
انتهای پیام