به گزارش ایسنا، قرار بود اولین آزمایش پروازی در جهان برای یک موتور موشک هواپایه انجام شود، اما نمونه اولیه این نوع موشک موسوم به میرا ۱(MIRA I) در هنگام برخاستن و قبل از اینکه نوآورانه‌ترین بخش سیستم پیشران آن روشن شود، سقوط کرد.

به نقل از ان‌ای، اکنون شرکت پولاریس(Polaris) در حال ساخت دو نمونه اولیه بزرگتر است.

موشک MIRA I متعلق به استارت‌آپ هوافضای آلمانی پولاریس با نام کامل «Polaris Raumflugzeuge» است که در هنگام برخاستن با سرعت تقریباً ۱۶۹ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کرد که یک واکنش در بدنه آن به همراه یک باد جانبی باعث فرود و در واقع سقوط سخت آن شد و این هوانورد را از کار انداخت، به طوری که بدنه فایبرگلاس آن غیرقابل تعمیر شد.

البته زیرسیستم‌های آن عمدتا دست نخورده باقی ماندند. با این حال پولاریس به جای تلاش برای تعمیر نمونه اولیه این هواپیمای فضایی، تصمیم گرفته است آن را با طول ۴.۲۵ متر از رده خارج کند تا به سراغ ساخت میرا ۲(MIRA II) و میرا ۳( MIRA III) با ۵ متر طول و شکل یکسان برود که اساساً نسخه‌های بزرگتر همان میرا ۱ هستند.

این آزمایش ناگوار قرار بود اولین فرصت میرا ۱ برای روشن کردن موتور هواپایه خطی خود به نام AS-۱ LOX باشد که در واقع از اکسیژن مایع و نفت سفید به عنوان سوخت استفاده می‌کند.

در واقع این اولین باری بود که یک هواپیمای واقعی با یک موتور هواپایه در یک پرواز آزمایش می‌شد.

اگر به نظر می‌رسد که ساخت یک موتور موشک که از اکسیژن به عنوان سوخت استفاده می‌کند، از داستان‌های علمی-تخیلی آمده است، تقریباً همینطور است. این نوع موتور برای اولین بار در دهه ۱۹۵۰ توسط شرکتی به نام راکت‌داین(Rocketdyne) اختراع شد، اما تاکنون هرگز در خارج از آزمایشگاه مورد آزمایش قرار نگرفته است.

ساده‌ترین راه برای تصور یک موتور هواپایه این است که یک نازل معمولی موتور موشک زنگوله شکل را در نظر بگیرید و آن را کمی از داخل به بیرون بکشید و سطح مقطع داخلی را نیمی از شکل زنگ در نظر بگیرید و بیرون آن را رو به جو قرار دهید.

این طراحی به این دلیل است که راکت‌های زنگ‌شکل سنتی تنها در یک ارتفاع خاص می‌توانند در اوج بازدهی باشند، اما همین‌طور که موشک به ارتفاع بالاتری می‌رود، فشار جو کاهش می‌یابد و بازدهی نیز کاهش می‌یابد. بنابراین نیاز به مراحل مختلف موشک، استفاده از شکل‌ها و اندازه‌های مختلف برای مراحل مختلف پرتاب است.

در آزمایش‌های آزمایشگاهی، طراحی یک موتور هواپایه می‌تواند این مشکل را حل کند. طرح‌های هوازی از فشار جو و محیط اطراف موشک به عنوان دیواره خارجی نازل‌های خود به طور مؤثر استفاده می‌کنند. تغییر فشار در ارتفاعات مختلف با اثرات آیرودینامیکی ترکیب می‌شود تا اندازه و شکل پوشش فشار هوا در اطراف موتور را تغییر دهد و گازهای در حال انبساط را به عقب براند تا فشار و سرعت بیشتری ایجاد کند.

بنابراین در حالی که یک موشک معمولی در محدوده عملیاتی خود کارآمدتر خواهد بود، طرح‌های هواپایه متوسط بازدهی قدرتمندی را از سطح دریا تا محیط خلاء فضا حفظ می‌کنند و با تغییر سطوح فشار بدون نیاز به قطعات متحرک اضافی نیروی مورد نیاز خود را تامین می‌کنند.

در حالی که میرا ۱ فرصتی برای اثبات این فناوری در شرایط پرواز واقعی پیدا نکرد، میرا ۲ و ۳ دارای طرح پیشران یکسانی خواهند بود و تنها تفاوت آنها در اندازه بدنه آنها خواهد بود.

یکی دیگر از عواملی که پروژه MIRA را متفاوت می‌کند، بدنه هواپیماهای آن است که به گونه‌ای طراحی شده که برای حمل و نقل به و از مدار زمین کاملاً قابل استفاده مجدد است و اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، می‌تواند محموله‌ها یا مسافران را به عنوان یک هواپیمای فضایی کاملاً کاربردی و قابل استفاده مجدد و تک مرحله‌ای به مدار زمین حمل کند.

شرکت پولاریس در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: ما در پولاریس پروژه خود را با سرعتی فوق العاده سریع پیش می‌بریم. برای تسهیل چنین پیشرفت سریعی، ما کاملاً می‌پذیریم که گاهی اوقات همه چیز ممکن است خراب شود. اگر شما چیزهایی را نشکنید، به اندازه کافی جاه‌طلب نیستید.

انتهای پیام