به گزارش ایسنا و به نقل از آرت‌دیلی، «رافائل» در سال ۱۴۸۳ چشم به جهان گشود. او هنر نقاشی کشیدن را از پدر خود که در آن زمان نقاش دربار «دوک اوربینو» بود آموخت.

در آن زمان «اوربینو» به عنوان یکی از مراکز فرهنگی ایتالیا و مکانی که هنرمندان فرصت شکوفا شدن پیدا می‌کردند، شناخته می‌شد. اما حادثه‌ غم‌انگیزی در همان دوران کودکی «رافائل» رخ داد. او مادر خود را در سن هشت‌سالگی و پدرش را نیز سه سال بعد از دست می‌دهد و  به این ترتیب «رافائل» در سن یازده‌سالگی به کودکی بی‌سرپرست تبدیل می‌شود.

اما به رغم ضربه‌های روحی دوران کودکی‌اش، او کمی بعد به عنوان شاگرد «پیترو پروجینو» در شهر  «پروجا» تعلیم می‌بیند و در سن ۱۹ سالگی به هنرمندی چیره‌دست و محبوب تبدیل می‌شود.

«رافائل»‌ در زمان خود به عنوان هنرمند بسیار محبوبی شناخته می‌شد که هم در طبقه اشرافان و هم بین عموم مردم از ارزش و جایگاه برخوردار بود. اما در قرن نوزدهم  با در مرکز توجه قرار گرفتن آثار هنرمندان هم‌دوره‌اش همچون «لئوناردو داوینچی» و «میکل آنژـ»‌ آثار او کم کم محبوبیت خود را از دست دادند.

«برنارد برنسون» - تاریخدان هنری- در قالب یادداشتی در سال ۱۹۵۲ میلادی«رافائل» را مشهورترین و محبوب‌ترین هنرمند دوران رنسانس توصیف کرد.

«رافائل» از طرفداران پر و پاقرص «داوینچی» بود. با مطالعه آثار «داوینچی» بود که «رافائل» مکانیک حرکت، تکنیک درآمیختگی مرزها و نقاشی سیاه‌قلم را آموخت.

«میکل آنژ» اما چندان رقیب خوشایندی برای «رافائل» محسوب نمی‌شد. این دو در یک مکان، در یک زمان و برای یک مشتری کار می‌کردند؛ با این تفاوت که «میکل آنژ» ۸ سال از «رافائل»  بزرگ‌تر بود.

در سال ۱۵۱۷، «رافائل» به عنوان مامور عالی رتبه دولت در حوزه آثار باستانی منصوب شد و به این ترتیب مسوولیت تمامی پروژه‌های هنری در سراسر رم به او سپرده شد. در همین زمان بود که  «میکل آنژ» رم را به مقصد فلورانس ترک کرد.

ما از «رافائل» به عنوان «انسان فرهیخته» یعنی دانشمندانی همه‌چیزدان، کسی که در حوزهای مختلفی از مهارت و استعدادهای بالایی برخوردار بود حرف می‌زنیم؛ این درحالی است که بیشتر مردم فکر می‌کنند، «داوینچی» همان انسان فرهیخته اصلی است، اما این «رافائل» بود که می‌بایست تاج را بر سرش بگذارد.

«رافائل»‌ یکی از برترین طراحان در تاریخ هنر غرب به شمار می‌رود. او «کارتون»‌هایی (طراحی‌) را برای فرشینه و شیشه‌های رنگی طراحی کرد.

او همچنین به عنوان معمار برجسته‌ای شناحته می‌شد. طراحی کلیسای «سن پیترو» واقع در «واتیکان» یکی از اثار کارنامه معماری اوست. با این حال بسیاری از بناهای طراحی‌شده توسط او پس از مرگش تغییر داده شدند و یا به طور کلی نابود شدند.

او همچنین یک کارگاه بزرگ را که احتمالا بزرگترین کارگاه در آن دوران محسوب می‌شد، با وجود ۵۰ شاگرد و دستیار اداره می‌کرد.

«رافائل» در نهایت در سال ۱۵۲۰ و در سن ۳۷ درگذشت.

نمایشکاه بزرگی از آثار این نقاش چیره‌دست چندی‌پیش در رم برگزار شد اما به دلیل گسترش ویروس «کرونا»‌ در ایتالیا فعالیت خود را به ناچار متوقف کرد.

انتهای پیام