بازار که تعطیل باشد، انگار کلاً کار و کاسبی خوابیده؛ حجره‌داران، شاگرد مغازه‌ها، پادوها، کارپردازها، بانکی‌ها، کول‌برها، تاکسی‌داران و موتوری‌ها، مشتریان، حتی آنها که چای و بامیه و سمبوسه و دوغ آبعلی را روی گاری‌هایشان می‌فروشند، هیچکدامشان نیستند. جز معدود روزهایی که از این آدم‌ها در بازار بزرگ تهران خبری نیست، مابقی روزها، اینجا پر است از آدم؛ آنقدر زیاد که دیگر نمی‌توانی ساختار و معماری قدیمی این شاهکار ایرانی با بیش از یک قرن قدمت را ببینی و تشخیص بدهی. اما جمعه‌ها حکایت دیگری دارد. جمعه که سری به بازار بزرگ تهران بزنی، فرصت داری تا از دالان‌های تو در تو و سقف‌های آجری و پرتو آفتاب که به داخل راهروها می‌افتد لذت ببری و البته گاه از سکوت بکرش لذت وحشت کنی. جمعه، بازار تعطیل است.