به گزارش ایسنا، فرید قاسمی که در نشست انجمن پیشکسوتان مطبوعات در بیست و سومین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری‌ها درباره موضوع «از سنگی تا برخط» سخن می‌گفت، با اشاره به تاریخ مطبوعات در ایران اظهار کرد: برخی از دوستان وقتی مطبوعات دوران قاجار و پیش از آن را بررسی می‌کنند با متر امروز این کار را انجام می‌دهند، در حالی که ما باید شرایط زمانی و مکانی را برای ارزیابی مطبوعات آن دوره در نظر بگیریم.
او ادامه داد: گاهی متأسفانه برخی از روزنامه‌های آن دوران را با عنوان بولتن یاد می‌کنند در حالی که اگر بخواهیم منصفانه ارزیابی کنیم روزنامه‌های آن دوران با توجه به شرایط آن زمان کار خودشان را به خوبی انجام داده‌اند. متأسفانه سهم مطبوعات پیش از مشروطه در روزنامه‌نگاری ایران مغفول مانده است.
این روزنامه‌نگار پیشکسوت خاطرنشان کرد: پس از سال‌ها پژوهش درباره‌ی ۷۰ سال روزنامه‌نگاری، توانستم اولین‌های مطبوعات ایران را همانند اولین مصاحبه، خبر ورزشی، مطلب ادبی، گزارش و ... پیدا کنم. در این پژوهش متوجه شدم که روزنامه‌نگاران باهوشی پیش از دوران مشروطه داشتیم. باور دارم که آشنایی مردم با موضوعات مهمی همچون دموکراسی و مفاهیم مدنی از طریق روزنامه‌نگاران انجام شد. حتی نیچه‌شناسی ایرانیان به واسطه مطبوعات بوده است. روزنامه‌ها مردم را با این مفهوم آشنا کردند که مردم ممالکت دیگر شهروند هستند و نه رعیت و شهرنشین.
قاسمی با بیان اینکه دانشنامه‌نگاری در ایران از دل روزنامه‌نگاری بیرون آمده است، یادآور شد: اولین شیوه‌نامه در ایران مطبوعات نوشته است و به خاطر همه این موضوعات نباید سهم روزنامه‌نگاران پیش از مشروطه را در تاریخ مطبوعات کشور نادیده بگیریم. روزنامه‌نگاری در ایران با توفیق‌ها، کم توفیقی‌ها و بی‌توفیقی‌هایی همراه بوده است که از دلایل کم‌توفیقی روزنامه‌نگاری در ایران دخالت غیرروزنامه‌نگاران در این حرفه بوده است.
حافظه گویای مطبوعات ایران با اشاره به تأسیس اولین نشریه خصوصی در ایران اظهار کرد: زلف اولین نشریه خصوصی را به سبیل مظفرالدین‌شاه گره زدند و در واقع تولد یارانه مطبوعات با تأسیس اولین نشریه خصوصی همزمان بوده است و از همان زمان خشت اول کج گذاشته شد. اسم این یارانه ۱۲۰ سال است که تغییر کرده ولی رسم آن هنوز باقی مانده است. این در حالی است که یارانه پایه عدم استقلال حرفه‌ای رسانه‌هاست.
او دفن تجارب را از دیگر مشکلات حرفه روزنامه‌نگاری برشمرد و یادآور شد: گسستگی نسلی بارها در تاریخ مطبوعات ایران رخ داده است که اولین بار در دوره مشروطه اتفاق افتاد. در طول تاریخ کسانی که روزنامه‌نگاری را معبر می‌دانستند و نه مقر، به این حرفه آسیب زدند. به عنوان مثال فاصله میان سال‌های ۱۲۹۹ تا ۱۳۰۴ که روزنامه‌نگاری در حال جان گرفتن و رابطه اهالی رسانه با دینداران خوب بود قزاق‌ها احساس خطر و از میان خودشان عده‌ای را وارد این حرفه کردند تا از این طریق به مقدسات توهین کنند و رابطه اهالی رسانه و دینداران را تحت تأثیر قرار بدهند. این در حالی است که روزنامه‌نگاران اهل ناسزاگویی نیستند؛ افرادی که در رسانه‌ها ناسزا می‌گویند هر چیزی هستند اما روزنامه‌نگار نیستند.
این روزنامه‌نگار باسابقه گفت: اگر بخواهیم این مشکلات را حل کنیم باید سیستم کارمندی به سیستم روزنامه‌نگاری برگردد. تحریریه اداره نیست که خبرنگاران پشت میز بنشیند و برای رفت و آمد کارت بزنند. سازمان‌های رسانه‌ای باید به میزان کار خبرنگار توجه کنند تا به میزان حضور او در تحریریه‌ها. خبرنگار مولود سازمان رسانه‌ای است. از طرفی روزنامه‌نگاران باید دانش‌افزایی مداوم داشته باشند چرا که سواد مبتنی بر گوشی‌های هوشمند سواد نیست بلکه توهم است و ضرر آدم کم سواد یا بی‌سواد کمتر از افراد متوهم است.
او با اشاره به قانون مطبوعات بیان کرد: ما در ایران حاکمیت سلیقه داریم. الان ۳۲ سال است که یک قانون مطبوعات مشخص وجود دارد ولی با هشت سلیقه متفاوت به کار گرفته شده است.
قاسمی در پایان سخنان خود با بیان اینکه مردم خودشان را کمتر در رسانه‌ها می‌بینند، یادآور شد: حضور چندین نام مشخص در روزنامه‌ها مردم را دلزده کرده است.
انتهای پیام
نظرات