اما من دوباره بر می‏‌خواستم و دستم را به زانوان زخمی‏‌ام می‏‌گذاشتم و تمام نیروی خود را  برای رسیدن به مقصد به کار می‏‌گرفتم. افت و خیزهای زندگی گاه از سرعت انسان برای رسیدن به هدف می‌کاهد اما این اراده است که می‌تواند پیروز باشد اگر که قوی شده باشد.

اولین روزی که به مدرسه رفتم، با دنیایی جدید و تازه آشنا شدم. دنیایی که از حمایت بی‏‌حد و حساب خانواده خبری نبود. دنیایی که پر از سنگ و چاله‌های عمیق سر راهم بود، گاه سنگ ریزه‌ای آهی از نهادم برمی‌آورد و گاه خود را در میان چاهی می‌دیدم و آن وقت بود که زندگی روی سخت خود را به من نشان می‌داد، باید خود را در این دنیا به هر نحوی  بود حفظ می‏‌کردم. کودک بودم و قدرت جسمی و روحی‏‌ام بسیار اندک و ضعیف. دستانم توان برداشتن سنگ‌های بزرگ مقابلم را نداشت شانه‌هایم از بار سنگین مشکلات گاه سخت آزرده می‌شد.

تخته سیاه برای من همیشه سیاه بود، چه نوشته داشت و چه وقتی که نوشته نداشت. عینک کلفت ذره بینی‏‌ام گاه مورد تمسخر کودکان هم سن و سالم قرار می‏‌گرفت. بعضی وقت‌ها معلم‏‌ها دل‌شان برای من می‏‌سوخت و پس از توصیه به رفتن به نزد فلان دکتر و متخصص سرانجام پیشنهاد می‏‌کردند: بهتر است مراقب باشی و درس و کتاب را کناری بگذاری تا دنیا برای تو بی‏‌رنگ نشود؛ اما این صحبت‏‌ها دل مرا بیشتر به درد می‏‌آورد. آخر اگر درس هم نمی‌خواندم پس چگونه می‌توانستم خود را برای مبارزه با مشکلات زندگی مجهز کنم، حتی برخی از نزدیکان هم با ترحم برای این که نشان دهند دل‏‌شان به حال من می‏‌سوزد به پدرم پیشنهاد می‏‌کردند مرا از درس و مطالعه دور کند، تا بیشتر از این آسیب نبینم. اما پدرم همیشه می‏‌گفت: آینده‏ این دخترم روشن‏‌تر از همه‏ فرزندانم است. شاید باور نکنید این کلام، قدرت جادویی در من ایجاد می‏‌کرد و وقتی پدرم را در هر مرحله از زندگی‏‌ام حامی خود می‏‌دیدم با انگیزه‏ بیشتری به راه خود ادامه می‏‌دادم.

پدر و مادر اولین کسانی هستند که می‌توانند سنگ بنای اعتماد به نفس کودک خود را بگذارند، اگر آن‌ها از شرایط فرزند خود درک درستی داشته باشند و خود نیز به دور از احساسات نادرست همراه و همگام کودک خود باشند فرزند نیز می‌تواند با تکیه به آن ها از پله ترقی بالا برود. خانواده مهم‌ترین و اصلی‌ترین بنیانی است که شخصیت فرد در آن ساخته و پرورش می‌یابد. همیشه افرادی که خانواده‌های همراه و همگام  دارند راحت‌تر بر مشکلات خود غلبه می‌یابند و این مطلب درباره  افراد دارای معلولیت بیشتر صدق می‌کند. دادن مسئولیت به فرزند معلول و آماده نمودن او برای یک زندگی مستقل وظیفه هر خانواده‌ای است.

از سد مدرسه با تمام سختی‏‌هایش به طوری‏‌که قابل تصور خیلی‏‌ها نیست، گذشتم. فقط کسانی که مشکل مشترک من را دارند، متوجه عمق بی‏‌قراری‏‌هایم شده و می‏‌فهمند که من از چه حرف می‏‌زنم و شاید آن را لمس هم کرده باشند. بعد به سد عظیم کنکور رسیدم. حالا دیگر کمی که نه، خیلی از گذشته قوی‏‌تر شده بودم دیگر نه تنها سنگریزه‌ها با پاهایم الفت پیدا کرده بودند، حتی چاها نیز برای من تاریک به نظر نمی‌رسیدند به نظرم آن ها نیز به من عادت کرده بودند و حالا انگیزه‏ بیشتری برای حرکت به جلو داشتم.

قبول شدن در کنکور که جای خود دارد نگرانی از آزمون با تمام موانع و مشکلاتش  از قبیل نبود  منشی مناسب جهت خواندن سوالات کنکور و کمی فرصت،  هنوز لرزه بر اندامم می‌آورد بالاخره از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم. حال که با این همه موانع درس و دانشگاه را تمام کردم چه کار کنم؟ آیا می‌توانم پس از این همه تلاش انسان مستقل باشم؟ همیشه به خاطر این که مستقل باشم تلاش می‌کردم و شاید بزرگترین انگیزه من برای حرکت به سمت هدف استقلال بود می‌خواستم برای ساختن فردای بهتر ازهیچ کوششی فروگذار نکنم و شاید این‌گونه اندکی از لطف خدا و محبت خانواده را جبران می‌نمودم.

از هفت خوان یافتن شغل که ماجراهایی کم از هفت‏‌خوان رستم ندارد، گذشتم. به شغل کتابداری رسیدم. زندگی با کتاب همیشه مایه‏ آرامش من بوده و هست. امروز که این مطلب را می‏‌نویسم شانزده سال است در این جایگاه که در باور خودم بسیار رفیع است، خدمت می‏‌کنم‏. با خواست خدای متعال علاوه به خدمت به عموم کتاب‏خوانان و کتاب‏‌دوستان‏، به دوستانی‏ شاید بهتر است بگویم هم قشر و هم سنخ خود خدمت می‏‌کنم‏ .

و اکنون پس از شانزده سال ‏وقتی به گذشته شغلی‌ام می‌نگرم می‌بینم که اعضای خوب و با استعداد این کتابخانه با همت و اراده بلند خود به مراتب بالای تحصیلی و علمی دست یافته‌اند افتخار می‌کنم.

امروز که من در خدمت شما هستم با عنایت خدای مهربان توانستم بر موانع زندگی پیروز شوم و راه زندگی را برای خود هموار سازم و  کارشناسی ارشد ادبیات فارسی هستم و در شهری دور از خانواده تشکیل خانواده دادم و با آموزش‌های مادرم توانستم برای زندگی خانوادگی نیز آماده باشم و اکنون دو فرزند دارم که بی‌شک فکر می‌کنم فرزندان من نیز باید به مادر خود افتخار نمایند که اگرچه بسیار سخت ولی توانسته است در راه زندگی محکم قدم بردارد و راه آینده بهتر را برای آنها نیز روشن کند.

فکر می کنم مهم‌ترین دست آورد زندگی یک انسان داشتن یک احساس خوب و رضایت از زندگی است که من به لطف خدای متعال از آن برخوردارم.

یادداشت از: زهرا خسروی، مسئول کتابخانه عمومی گویا و بریل خاتم الانبیا(ص) رشت

انتهای پیام