این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره غلامرضا شکوهی غزلسرا و شاعر آیینی که به تازگی از دنیا رفت اظهار کرد: شعر نئوکلاسیک و غزل نو را پس از شهریار، سایه، سیمین بهبهانی، منزوی و بهمنی، برای نخستین‌بار در خراسان از ایشان شنیدم.

او با اشاره به این‌که شکوهی کارشناس و دبیر زبان و ادبیات فارسی بود، ادامه داد: اگرچه ایشان به سنت‌های ادبی دلبستگی داشت، ولی بیشتر از دریچه نگاه شعری خود به جهان می‌نگریست؛ هرچند دلبستگی به ادبیات گذشته مانع از آن می‌شد که شعر وی صرفا به‌سمت شعرهای امروزی و مستقل از گذشته سوق یابد.

صفادل با اشاره به‌ این‌که شکوهی در قالب‌های غزل، مثنوی و رباعی شعر می‌سرود، بیان کرد: ایشان بیشتر غزلسرا بود و برجستگی شعر وی در غزل نو یا نئوکلاسیک به‌چشم می‌خورد.

او اضافه کرد: غلامرضا شکوهی را می‌توان به‌عنوان شکوه غزل نئوکلاسیک در ردیف نام‌هایی چون شهریار، سایه، بهبهانی، منزوی، بهمنی، قیصر امین‌پور و فاضل نظری قرار داد؛ ولی با ویژگی‌های شعری و تصویرسازی‌هایی که خاص او بود و مضامینی که تلاش می‌کرد برای خواننده دستمالی و نخ‌نما نباشد، به‌ طوری‌که آن‌ها را برای نخستین‌بار بشنود.

این شاعر غلامرضا شکوهی را شاعری به تمام معنا خواند و گفت: شکوهی تنها یک شاعر آیینی نبود؛ بلکه به‌عنوان شاعری چندبعدی، در حیطه‌ها و موضوعات بسیاری دارای آثار است و بنابراین وی را نباید محدود به شعر آیینی کرد؛ به‌طوری‌که تمام نحله‌ها و گروه‌ها، از شعر، نگاه و شعور شکوهی بهره ببرند.

صفادل با اشاره به آشنایی خود با غلامرضا شکوهی در سال ۱۳۸۰، در بیان شخصیت این شاعر خراسانی گفت: شکوهی شاعری بی‌حاشیه بود؛ هنگام شعرگویی صرفا به سرایش آن بسنده می‌کرد و تنش و اصطکاک در کلامش به‌چشم نمی‌خورد.

او در توصیف ویژگی‌های شخصیتی شکوهی ادامه داد: قیافه شاعرانگی در ظاهر ایشان فریاد می‌زد، مردم‌دوست بود، در شعرهای خود بدگویی نداشت و هیچ‌گاه با حالت خشم، تحکم و پرخاش از شعری انتقاد نمی‌کرد.

صفادل با ابراز اندوه برای از دست‌دادن غلامرضا شکوهی گفت: ای‌ کاش پیش‌از این‌که اتفاقی رخ دهد قدر امثال شکوهی را بدانیم و به آن‌ها بپردازیم و از تنگ‌نظری‌ها بپرهیزیم.

انتهای پیام