به گزارش خبرنگار ایسنا، روستای وانشان یکی از روستاهای شهرستان گلپایگان است که اهالی آن با کشاورزی و دامداری امرار معاش می‌کنند، در سال‌های گذشته سخن از تبدیل شدن این روستا به مقصد گردشگران خارجی و داخلی به میان آمد و با توجه به جاذبه‌های توریستی فراوانی که این روستا دارد بسیاری آن را با ابیانه قیاس کردند، اما به خوبی می‌دانیم برای اینکه منطقه‌ای تبدیل به یک مکان تفریحی توریستی شود علاوه بر حفظ آثار و جاذبه‌های موجود نیازمند احداث زیر ساخت‌های مورد نیاز است.

 در همین راستا در گام اول معابر روستا را با سنگ‌های قلوه‌ای و بزرگ سنگفرش کردند که البته همین اقدام دردسرهای زیادی را به دنبال داشت و لوله‌های آب روستای وانشان به دلیل فرسوده بودن هر از چند گاهی دچار شکستگی می‌شد و مسئولان مجبور به تخریب سنگ فرش‌ها و تعمیر لوله‌های آب می‌شدند، از سوی دیگر از ابتدا در انتخاب سنگ آن طور که باید و شاید توجه خاصی صورت نگرفته بود و بدون اینکه آب و هوای این منطقه به درستی مد نظر قرار گیرد سنگ فرش‌هایی برای معابر انتخاب شد که در مدت زمان کوتاهی کیفیت خود را از دست داد، حال از این می‌گذریم که مسئولیت این سنگ فرش‌ها و حیف و میل بیت المال با میراث فرهنگی گلپایگان بوده است یا بنیاد مسکن شهرستان.

حدود چهار الی پنج سال پیش قلعه تاریخی در این روستا جهت ساخت بخشی از سریال "مولانا" ساخته و تبدیل به شهرک سینمایی در شهرستان گلپایگان شد و همین امر نور امیدی را در دل نه تنها مردم روستای وانشان بلکه مردم شهرستان گلپایگان روشن کرد که به جاذبه‌های این روستا یک شهرک سینمایی هم افزوده شده است، اما در ابتدای ساخت این شهرک سینمایی به دلیل عدم نظارت کافی مسئولان مربوطه در شهرستان این بنا به خوبی و با استحکام کافی ساخته نشد که بتوان بعد از ساخت سریال نه تنها تبدیل به یکی از جاذبه‌های روستا شود بلکه سرآغازی باشد برای تشویق اهالی سینما برای استفاده از این شهرک سینمایی و در آخر نیز با شکایت امور منابع آب شهرستان به بهانه اینکه این شهرک سینمایی در حریم رودخانه ساخته شده است حکم تخریب آن گرفته شد و قلعه‌ای که دوران کودکی مولانا جلال الدین بلخی در آن به تصویر کشیده شده بود و به حق تا قبل از تخریب گردشگران زیادی از آن بازدید می‌کردند به تلی از خاک تبدیل شد.

اکنون نیز سقف امامزاده ابوالفتوح روستای تاریخی وانشان در حال ریزش است و نیاز به ترمیم دارد، اما هنوز نمی‌دانیم مسئولیت این امامزاده با اداره اوقاف گلپایگان است و یا میراث فرهنگی، اما امیدواریم هرچه سریعتر از تخریب سقف این امامزاده قدیمی جلوگیری شود و مبادا شاهد باشیم روزی سقف این امامزاده بسیار قدیمی کامل فروریزد.

مردم این روستا که زمانی خود را برای پذیرایی از مهمانان و گردشگران داخلی و خارجی آماده می‌کردند و با ذوق و شوق وصف نشدنی در سر به رخ کشیدن مهمان نوازی خود به توریست‌ها را می‌پروراندند، امروز عطای تبدیل شدن به یک منطقه توریستی را به لقایش بخشیدند و تنها به دنبال این هستند که بتوانند آب باریکه درآمد فعلی خود را حفظ کنند، چرا که منابع طبیعی با دست گذاشتن بر روی اراضی کشاورزی روستاییان این منطقه و تبدیل کردن آن به اراضی ملی، دیگر جانی در بازوان روستاییان وانشان نگذاشته است.

رییس شورای روستای وانشان در همین باره به خبرنگار ایسنا در گلپایگان گفت: قدمت روستای وانشان به بیش از سه هزار سال می‌رسد و ساکنان زحمتکش و سختکوش آن توانسته‌اند از دل سنگ و بیابان رزق و روزی حلالی را کسب کنند و باید دست تک تک کشاورزان این روستا را بوسید که با وجود خشکسالی‌های اخیر هم‌چنان در روستا ساکن و به شغل شریف کشاورزی مشغول هستند.

علی اکبر زندی با بیان اینکه روستای وانشان دارای سه رشته قنات است که آب کشاورزی این منطقه را تامین می‌کند، ادامه داد: اخیرا منابع طبیعی شهرستان گلپایگان اقدام به نصب علامت‌ها و کمربند حفاظتی در اراضی کشاورزی این روستا کرده و مدعی است این زمین‌ها جز اراضی ملی است، در حالی که سند بسیاری از این زمین‌ها در سال‌های 1315، 1340، 1335 و... ثبت و صادر شده و دارای مالک شخصی است.

وی با بیان اینکه اهالی روستا تابع قوانین هستند، اظهار کرد: تمام اهالی و صاحبان زمین‌های کشاورزی سند ثبتی دارند که طبق قوانین کشور صادر شده و اگر قرار است سلب مالکیتی صورت گیرد مسیری باید طی شود، هم‌چنین این مشکل توسط اهالی به نماینده و فرماندار شهرستان نیز گفته شد، اما پاسخ درستی از منابع طبیعی شهرستان داده نشد.

رییس شورای روستای وانشان اضافه کرد: طبق اسناد رسمی که روستاییان از زمین‌های خود دارند شاهد سندهایی هستیم که در سال 1315 به ثبت رسیده و بر روی آنها نقل و انتقال هم انجام شده است، علاوه براین در برخی از مهرنامه‌ها شماره سند و شماره ثبتی زمین‌ها نیز نوشته شده که متعلق به برخی از زنان روستا است.

زندی تصریح کرد: بر اساس گفته منابع طبیعی در سال 1364در روزنامه جمهوری اسلامی این زمین‌ها آگهی شده است، اما سوال ما این است که مگر در حال حاضر از این روزنامه چه تعداد وارد شهرستان می‌شود؟ در سال 1364چه تعداد از این روزنامه به شهرستان می‌آمده است؟ ضمن اینکه هیچ کدام از اهالی این روستا که در مرز شهرستان هم قرار دارند روزنامه‌ای را در آن سال ندیده‌اند، علاوه بر این اسنادی از این زمین‌ها موجود است که سه تا پنج دهه قبل از آگهی منابع طبیعی به ثبت رسیده‌اند.

وی اضافه کرد: در سال 1374 منابع طبیعی برای زمین‌هایی که مالک شخصی داشته و هر مالک نیز سند رسمی از ثبت اسناد داشته، سند گرفته و اکنون نیز در مزارع کشاورزان کمربند حفاظتی ایجاد کرده است. مگر می‌شود فردی از یک زمین سند داشته باشد، اما منابع طبیعی هم سند بگیرد؟

رییس شورای روستای وانشان با بیان اینکه در این زمین‌ها بیش از صد سال کشاورزی شده و درخت‌هایی با قدمت بالا دارد، گفت: زمین‌های روستای وانشان، زمین‌های بالاشهر تهران نیست که قیمت زیادی داشته باشد، بلکه جز زمین‌های کشاورزی است که با زحمت و تلاش پیرمردها در آن جو و گندم کاشته شده و تنها منبع درآمد وگذران زندگی آنها همین قطعه زمین‌های کشاورزی است.

زندی خاطر نشان کرد: اگر مالکی زمینی در منطقه "لمبی" (بخشی از روستای وانشان) دارد بخواهد سند بگیرد از شهرستان خوانسار استعلام گرفته می‌شود، در حالی که روستای وانشان جز شهرستان گلپایگان است، چرا برای گرفتن استعلام به جای گلپایگان از شهرستان همجوار (خوانسار) استعلام گرفته می‌شود.

وی یادآورشد: بلایای طبیعی یک امر خدادادی است، اما روستاییان دیگر تاب و توان تحمل این گونه مشکلات را ندارند، از مسئولان می‌خواهیم که تلاش کنند اهالی در روستا ساکن باشند نه اینکه مالکیت را از آنها سلب کنند و سبب مهاجرت روستاییان شوند.

همچنین یکی از مالکان زمین‌های کشاورزی این روستا نیز به خبرنگار ایسنا گفت:40 سال است که بر روی زمینم کار می‌کنم و پلاک ثبتی هم دارم، حال که می‌خواهند زمین کشاورزی‌ام را بگیرند چگونه خرج زندگی و درمان فرزند مریضم را تامین کنم.

نعمت الله مشایخی اظهار کرد: طبق روال هر ساله در حال شخم زدن زمین بودم که آمدند و جلوی کارم را گرفتند، تراکتورم را گرفتند و اجازه ندادند کار کنم و گفتند زمین‌ها متعلق به منابع طبیعی است در حالی که زمینم پلاک ثبتی دارد.

یکی دیگر از کشاورزان این روستا نیز گفت: زمین کشاورزی را اجاره کردم که در آن لوبیا بکارم، اما من را به خاطر کاشت در این زمین کشاورزی شش بار به دادگاه بردند.

کشاورز وانشانی دیگری اظهار کرد: زمینی را خریداری کرده ام که پیش از من نیز چندین بار خرید و فروش شده است ،یک فرزند معلول دارم که هزینه زندگی و درمان فرزندم را از طریق  کاشت برروی یک تکه زمین کشاورزی تامین می کنم.

همچنین کشاورز دیگری اظهار کرد: روی سند زمین در طرح طوبی وام گرفتم و از جهاد کشاورزی نیز موافقت اجرای طرح آبیاری قطره‌ای برای زمین کشاورزی‌ام را دریافت کردم، اما زمانی که که می‌خواستم این طرح را اجرا کنم منابع طبیعی گفت زمینم جز اراضی ملی است در حالی که سند دارم و اکنون نیز نمی‌توانم بر روی زمینم کشت و زرع کنم و درختان 100 ساله مزرعه‌ام در حال خشک شدن است.

اگر زمین‌های سرسبز و زیرکشت روستای وانشان توسط منابع طبیعی از مالکان آن که سند رسمی ثبت اسناد را نیز دارند گرفته شود دیگر در آن کشتی انجام نمی‌شود، درختان خشک شده و سرسبزی از بخش اعظمی از این روستا رخت بر می‌بندد.
 
زمانی عزم شهرستان برای تبدیل کردن وانشان به ابیانه‌ای دیگر جزم بود، اما  امروز خطر خشک شدن و لم یزرع شدن آن به واسطه گذاشتن پای منابع طبیعی روی گلوی این روستا بیخ گوش وانشان زنگ می‌زند. وقتی سخن از ابیانه می‌شود همه با شوق وصف نشدنی از آن صحبت می‌کنند، اما نه تنها از ظرفیت بالای این روستا که بدون اغراق توانایی جذب گردشگر داخلی و خارجی را دارد استفاده نشده است، بلکه دست بر گلوی این روستا می‌گذارند تا سرسبزی آن که دسترنج زحمت ده‌ها ساله مردم این خطه است را از بین ببرند، امیدواریم این مشکل کشاورزان و مالکان زمین‌های کشاورزی روستای وانشان حل شود تا با خیالی آسوده در زمین‌های خود در راه اقتصاد مقاومتی هم‌چون گذشته گام بردارند و دیگر مجبور نباشند برای کار بر سر زمین‌های کشاورزی که خود صاحب آن هستند به دادگاه رفت و آمد داشته باشند و یا وسیله کشت و زرعشان گرفته شود.

گزارش از فاطمه عبدلی، خبرنگار ایسنا