به گزارش ایسنا، نسلی که دیروز با افتخار در دفاع مقدس سرفرازانه جنگیدند و امروز به خاطر برخی مشکلات اعصاب و روان در آسایشگاهی سالهاست که روزگار سپری می‌کنند و بسیاری از ما شاید آنها را به فراموشی سپرده‌ایم.

فیلم آسایشگاهی را نشان می‌دهد که در نگاه اول به نظر می‌رسد همه چیز مرتب و منظم است و رفته رفته ما با صحبت‌های انفرادی و گفت‌وگوهای دو نفره این افراد با هم یا با مددکاران و پزشکان متوجه می‌شویم که هر کدام از این افراد که روزگاری در زمان جنگ رشادت‌هایی را داشته‌اند، امروز از آرزوها، خاطرات و مشکلات خود در دورانی که گاهی خودشان نیز چیز زیادی از دقایق قبل یا بعد به یاد ندارند با بُغض صحبت می‌کنند.

در این فیلم ما شخصیت‌ها و مشکلات‌شان را در گفت‌وگوها و حرف‌هایشان می‌شناسیم، شخصیت‌هایی که دارای انواع مشکلات و اختلالات روانی هستند از جمله  فراموشی شدید،  وسواس ، آدم‌هایی منتظر که برای رفتن چند روز مرخصی باید تحت قیومیت یکی از اعضای خانواده یا دیگری قرار گیرند تا بتوانند هرزگاهی بودن در میان مردم عادی را نیز تجربه کنند.

فیلم مستند «آبی کمرنگ» شامگاه 2 مرداد ماه در بخش برنامه‌های جنبی دوازدهمین جشنواره فیلم کوتاه رضوی در سالن سینما تک با حضور معاون فرهنگی هنری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان یزد، کارگردان فیلم «آرش لاهوتی» و جمعی از علاقه مندان به هنر سینما پس از اکران مورد نقد وبررسی قرار گرفت.
 
در ابتدای این جلسه سید خلف حوتی‌نژاد معاون فرهنگی و هنری اداره ارشاد استان یزد ضمن تقدیر و تشکر از کارگردان و عوامل فیلم،مطرح کرد:در این فیلم  دردی را شاهد هستیم که بخشی از ما گاهی آن را فراموش می‌کنیم. آدمهایی در این جامعه هستند که ما آرامش، آسایش، رفاه نسبی و هر چه داریم را مدیون این آدمها هستیم و اما گاهی آن‌ها را فراموش می‌کنیم.

او همچنین تیتراژ کار را اثری هنرمندانه و تاثیر گذار برشمرد.

در ادامه این نشست آرش لاهوتی کارگردان فیلم در جلسه نقد و بررسی این اثر ضمن اظهار خرسندی از حضور در بین فیلمسازان یزدی گفت:برای ساخت چنین فیلم‌هایی نیاز است تا قبل از فیلمبرداری یک سری اطلاعات اولیه در خصوص این آدم‌ها و شرایطی که دارند داشته باشیم به همین دلیل بعد از کسب مجوزهای لازم که نزدیک به هشت ماه طول کشید، توانستیم به بخش دو آسایشگاه ورود پیدا کنیم.

اهمیت شناخت و نزدیک شدن به موضوع در ساخت فیلم مستند

لاهوتی ادامه داد: وقتی مستند راجع به آدم‌ها ساخته می‌شود باید به آنها نزدیک شوید، درد آنها را حس کنید و صرفا وقتی شما احساس کنید، دارید از آدم‌ها فیلم می‌سازید و آدمها را فقط ابزار نمی‌دانید برای فیلم  و برای انسانیت خودشان به آنها نزدیک می‌شوید نتیجه درستی خواهید گرفت،طبیعی است که من نیز مثل هر فیلمساز دیگری می‌خواهم فیلم خوب بسازم  ولی سعی کردم نگاهم این باشد که درد این آدم‌ها را حس کنم و  به برداشتی انسانی انعکاس دهم.

کارگردان فیلم «آبی کمرنگ» اظهار داشت: در این فیلم امکان اینکه آدم بخواهد انتظارات خاصی از شخصیت‌ها داشته باشد، نیست اساسا من دوست دارم تمیز فیلم درست کنم اولا خیلی صادقانه اعتقاد ندارم که دوربین روی دست باشد و دیافراگم بسته و حرکتهای دوربین به بیننده القا کند که شما مطمئن باشید صحنه مستند است.

وی افزود: من احترام زیادی به کار خودم و مخاطب فیلم  قائلم و اساسا وقتی در مورد آدم فیلم درست می‌کنید باید فضایی را ایجاد کنید که آن شخصیت درون فیلم کار خودش را انجام دهد. در مورد این فیلم بخصوص صرفا من می‌توانستم کات بدهم زاویه‌ام را عوض کنم 80 تا 90 درصد با اینکه فیلم پلات مشخصی دارد قطعا از کنترل ما خارج بود، بخاطر اینکه ما نمی‌دانستیم چه اتفاقی قرار است رخ دهد و البته مقداری از تمیزی فیلم به خاطر تجربه فیلمسازی من و هماهنگی با فیلمبردار است  و اینکه تدوین کار را خودم انجام دادم و همواره حساسیست‌هایی در این زمینه دارم.
 
کارگران «آبی کمرنگ» ادامه داد:اتفاقاتی در فیلم شاهد هستید که  کاملا روتین در آن آسایشگاه اتفاق می‌افتد، شما وقتی وارد آسایشگاه می‌شوید،سخت‌ترین کار نزدیک شدن به این آدمهاست وقتی نزدیک شوید خیلی از اتفاقاتی که در فیلم می‌بینید، جلوی شما اتفاق می‌افتد که البته بستگی دارد به وجدان کاری فیلمساز که از کدامیک از این صحنه‌ها استفاده کند، تصور من اینگونه بود که اگر خود من در چنین  شرایطی بودم دلم می‌خواست از من چطور فیلمی ساخته شود، به همین دلیل بعضی از صحنه‌ها را در فیلم مورد استفاده قرار ندادم.

لاهوتی افزود : چهار پنج سالی بود که به دلایل شخصی و دغدغه‌های اجتماعی ایده ساخت این فیلم را در ذهنم داشتم ولی از شروع کار به دلیل درگیری خاص با شرایط موضوع و بودجه،مخصوصا بودجه‌هایی که برای مستند تعریف می‌شود، می‌ترسیدم زیرا این بودجه‌های محدود برای ساخت چنین فیلی شوخی به حساب می‌آید.

کارگردان فیلم «آبی کمرنگ » در پایان گفت: یک فیلم ارزش و تاثیرش به اندازه یک فیلم است و در حال حاضر به علت حضور رسانه‌های زیاد نمی‌تواند جامعه را عوض کند یک فیلم اگر بتواند تا حدودی نگرش مخاطبان سالن را عوض کند به نظر من موفق بوده است و شخصا  اصلا برای فیلم درست نمی‌دانم که ذهنیت یک جامعه را عوض کنم. لیکن این فیلم را ساختم تا اگر شخصیت‌هایی مثل این فیلم را در خایابان دیدیم جور دیگری به آنها نگاه نکنیم  و خیلی از آدم‌های آنجا به نظر من سالم‌تر و صادق‌تر از آدمهای بیرون هستند و واقعا می‌دیدم چقدر صبور و منطقی‌تر با موضوعات برخورد می‌کنند با وجودی که بیست و پنج سال کمتر و بیشتر از عمرشان را در چنین شرایطی زندگی کرده‌اند.

انتهای پیام