هر سطر از دل‌نامه‌های شهدا بوستانی سرخ است که اگر بگشایی، گل‌هایی می‌بینی که آن را می‌بویی و می‌چینی مانند مرگ با عزت از زندگی ذلت‌بار، شرافتمندانه‌تر است ... هیهات من‌الذله که شعار همه شهدای هشت سال دفاع مقدس بود.

گویی همه همه اوراق این دفتر با نام امام حسین علیه‌السلام و امام خمینی(ره) گره خورده است. آیا مگر غیر از این است که امام خمینی(ره) از سلاله امام حسین علیه‌السلام است و این همه شقایق پرپر فرزندان او؟

امروز شک نداریم که صاحبان این نوشته‌های خونین همان اولیای برگزیده‌ای بودند که دروازه بهشت را بر خود گشوده، یافتند.

این روزها همهمه حضور سه شهید تازه شناسایی شده و برگزاری نخستین سالگرد جستجوگر نور شهید شمسی‌پور به گوش می‌رسید و شهر به برکت حضور آنان عطرآگین شده بود و دوباره شاهد هستیم که شهدا با حضور خود تلنگری به همه ما وارد می‌کنند و در شرایط حساس کشور به وطن بازمی‌گردند.

این بزرگواران که زندگی با برکتی داشتند، با مرگ خود عزت و سربلندی را به ایران اسلامی هدیه داده و برکت شهادتشان همچنان ادامه دارد.

مردم دارالمؤمنین و ولایتمدار همدان از ورود شهدای گمنامی که شناسایی شده‌اند با شور و هیجان بالا استقبال کردند.

آن روزها از پشت سنگرها و خاکریزها، عطر بهشت می‌تراوید و صدای ملکوتی قرآن و مناجات و دعا شب‌های جبهه را آذین می‌بست. آن روزها راه‌های آسمان از روی میدان مین می‌گذشت و امروز اشک‌های مادران تنها مسافر آسمان است.

گویی هنوز هم سربندهای یا زهرا(سلام‌الله علیها) و یاحسین(علیه‌السلام) بر پیشانی ستارگان آسمان ایران می‌درخشد. گویی هنوز هم ردپای لاله‌های پرپر شده گلستان ایران در گوشه گوشه این سرزمین دل ما را به تماشا می‌خواند.

گویی هنوز هم در مدرسه‌ها صدای ناتمام درس‌ها، بمب‌ها و موشک‌ها می پیچد، گویی هنوز هم صدای "هیهات من‌الذله" در فراسوی روزگاران ایران زمین شنیده می‌شود.

هنوز هم آسمان به یاد می‌آورد که چگونه ترکش خمپاره‌ها، پلکانی برای عروج ملکوتی مردان حق شد و زمین تکه‌ای از وجودشان را به یادگار گذاشت. هنوز هم پرواز شوق‌آمیز پرندگان تمام نگاه‌ها را به سمت پرواز خونین‌بالان عاشق فرامی‌خواند.

گرچه سال‌هایی نه چندان دور از هشت سال دفاع مقدس می‌گذرد اما هنوز لحظه‌های کوچ پرستوهای عاشق، غم‌انگیزتر از همیشه از ذهن زمان تراوش می‌کند، حتی نخل‌های خرمشهر هم گواهند که لاله‌های پرپر همچون نخل‌های بی‌سر به مرگ لبخند زدند.

هنوز هم شاهد برگشت آنها به وطن هستیم که برخی از آنها علاوه بر جانشان، نامشان را هم فدا کردند و عنوان شهید گمنام را به خود اختصاص دادند. شهیدانی که مادرانشان تا لحظه مرگ چشم به راه بودند. باید مادران را فراخواند و به آنها گفت که بیایید و برای شهدای گمنام مادری کنید...

آری همه می‌دانند که هشت سال ایستادیم! ایستادیم در مقابل کفر و شرک، ظلم و ستم، دروغ و نفاق و ...

ایستادیم در برابر تمام کشورهای استعمارگر و همچون مولایمان اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام عاشقانه جهاد کردیم و به ننگ و ذلت تن ندادیم.

خوشا آنان که پاک شدند و به کاروان شهادت پیوستند و هم‌اکنون از زلال احساس حضرت دوست سیراب هستند.

در آن روزها دل‌های مؤمن بسیار خود را آزمودند تا در آخرین نبرد حق بر باطل از جمله یاران مهدی(عج) باشند و اگر امروز قاب‌عکس‌های شهدا با ما سخن می‌گویند، راز همان عاشقی، اعتقاد به خدا، میهن و جهاد را فاش می‌کند.

می‌خواهم از کسانی بنویسم که مخلصانه دفاع کردند اما وقتی به آن روزگاران می‌اندیشم گویی در و دیوار دلم آتش می‌گیرد، قلمم اشک می‌ریزد و خونین‌دل به یاد همه نوزادان، کودکان، نوجوانان، جوانان، پیرمردان و پیرزنان شهید می‌افتم.

به یاد آنان‌که خاشعانه جان دادند و دهشت زمستان را از آن خود کردند تا بهار طراوت به وطن بازگردد و امروز این ماییم که سر بلند کرده‌ایم و همچون سرو ایستاده‌ایم در جوار پرچم سه رنگ که نگهدارش نام مبارک"الله" است.

هشت سال ایستادیم در برابر نوادگان استکبار که یک روز می‌خواستند خرمشهر را از آن خود کنند و فردایش تهران را زیر گام‌های خود تصور کنند اما غافل از آن که بسیجی بیدار است و ننگ و ذلت را نمی‌پذیرد.

از روزهایی می‌نویسم که به همه الفبای مقاومتو ایستادگی را از درخت استوار بسیج یاد می‌داد و این روزها که همدان میزبان پیکر مطهر 3 شهید بزرگواراست، بهترین فرصت است تا با خود تأملی داشته باشیم و اندیشه شهدا را را در ذهن بپرورانیم. بیندیشیم که چگونه باید راه شهدا را ادامه داد و چگونه باید نامشان را در در ذهن‌ها زنده نگهداشت.

ما در کجای مسیر شهدا قرار داریم؟ هم‌اکنون که سه دهه از آن روزها می‌گذرد ما در کجای مسیر شهدا قرار داریم؟

این امر ما را برآن داشت تا در این شور و حال حضور شهدای گمنام در استان همدان، در بین مردم مؤمن و انقلابی همدان حاضر و احساس آنها را در این زمینه جویا شویم که میهمان کردن مخاطبان ایسنا به این گزارش خالی از لطف نیست.

خانم جوانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، با بیان اینکه شرکت در مراسم استقبال از شهدا وظیفه همه افراد است، اظهار کرد: شهادت آرزوی هر مؤمنی است اما شهادت نصیب کسانی می‌شود که شهیدوارانه زندگی کردند.

آقای جوانی نیز عنوان کرد: هنوز مادران زیادی منتظر برگشت پیکر فرزندانشان هستند و به چند تکه استخوان از بدن فرزندشان راضی هستند تا انتظارشان به اتمام برسد و این ارزش‌ها در هیچ کشوری نباید فراموش شود، حال آن که دین ما جایگاه بالایی برای شهادت قرار داده است. 

دختر نوجوانی نیز گفت: باید در مراسم استقبال و تشییع شهدا شرکت کرد تا یاد آنها و ارزش کارشان زنده بماند و برای خودمان یادآوری کنیم که وظیفه سنگینی بر عهده داریم.

وی با عنوان اینکه خانواده شهدای گمنامدارای بیشترین مشکلات ناشی از انتظار پیکر فرزندانشان هستند که ما باید با آنان همدردی کنیم، خاطرنشان کرد: ورود پیکر شهدا به شهر همدان مانند استشمام رایحه بهشت است و باید شکر این نعمت را به جا آورد و توجه کرد که شرکت در مراسم استقبال آنها تجدید عهد و پیمانی است که همه ما با آنها بسته‌ایم.

 مقام معظم رهبری فرموده‌اند که چند موضوع می‌تواند در معنویت مردم تأثیرگذار باشد؛ یکی موضوع تدفین و تشییع شهدا و دیگری مسأله اردوهای راهیان‌نور است.

طبق اعلام رسمی کمیته جست‌وجوی مفقودین ستادکل نیروهای مسلح هنوز حدود ۶۲۰۰ شهید در کشور عراق داریم که غریبانه در خاک پنهان شده‌اند و تفحص این پیکرها بعد از سال‌ها گرد فراموشی را از چهره هشت سال دفاع مقدس می‌زداید. تدفین همین شهدا در جای جای کشور تأثیرات فرهنگی بالایی که همواره شاهد آن بوده‌ایم.

بر اساس آموزه‌های اسلامی، پیکر مسلمانانی که با شهادت و یا حتی با مرگ طبیعی از دنیا رفته‌اند، همانند افراد زنده، از ارزش و احترام برخوردار است.

حال که توفیق میزبانی از این شهدا نصیبمان شده است، باید خارج از هرگونه مسائل همه تلاش خود را برای خدمتگذاری به آنها و بیان واقعیت درباره آنها داشته باشیم تا هم جایگاه واقعی آنها حفظ شود و هم خشنودیشان حاصل شود چرا که همه افراد جامعه نسبت به شهدا دارای تکلیف هستند.