ثقفی درباره ایده ساخت نخستین فیلم بلندش به ایسنا گفت:«در ابتدا قرار بود فیلم دیگری را بر مبنای فیلمنامه‌ای از خودم بسازم، قصه درباره زخم شخصی بود و در حقیقت اتوبیوگرافی خودم بود. طی اتفاقی غم انگیز با دوستی برخورد کردم که بیوگرافی او را بر خودم ترجیح دادم و زخم او را عمیق‌تر و سربازتر دیدم. من از جهان گشوده، دست و دلباز ادبیات به سینما آمده‌ام.»

او ادامه داد: «رفقای قدیمی که هر روز با آنها چشم در چشم هستم به من آموخته‌اند که حقیقت را قربانی نکنم. تمام هم و غم من در فیلم «بیوگرافی» این بود که رنج آدمی را در این شرایط تصویر کنم تا تماشاگر با او همراه شود و خودش تصمیم بگیرد که به او حق بدهد یا نه. فیلم من ملتهب نیست من چیزی را به رنج اضافه نمی‌کنم تنها گوشه‌ی کوچکی از آن را عریان می‌کنم تا تماشاگر به وضوح شرایط آدمهای مرا درک کند بعد از آن هم مخاطب را تنها می‌گذارم و به او حق می‌دهم که با من همراه شود یا نشود. در هر صورت حق با اوست چون زخم‌ها و الزامات زندگی همه ما با هم متفاوت است. او می تواند قصه من را بپذیرد یا نپذیرد اما من برای تعریف این قصه در درون خودم الزام میدیدم.»

ثقفی درباره نگارش فیلمنامه توسط امیر حسین ثقفی گفت:«فیلمنامه را امیرحسین ثقفی نوشته است و فکر می‌کنم یکی از حسی‌ترین فیلمنامه‌های اوست. شاید دلیل‌اش بُغضی بود که هنگام نوشتن داشت. این قصه وجه دیگری از امیر را نشان می‌دهد که فکر می‌کنم وجه جذابی هم هست. بیوگرافی شبیه قصه‌های دیگر او نیست اما از درون امیر آمده و شیبه زخمی‌ست که سرباز کرده است.»

او ادامه داد:«مخاطب با فیلم من همراه شد و پا به جهان فیلم گذاشت این برای من اتفاق خوشایندی ست. با رنج فیلم همراه شد و با هم به یک آگاهی گشوده  رسیدیم. این که مردم مقتضیات فیلم من را پذیرفتند و به آن حق دادند خوشحالم کرد، هرچند من این فیلم را برای جلب نظر مخاطب نساختم و تنها می‌خواستم او را به جهانی ببرم که کمتر به آن پا می‌گذارد، حال خودش آزاد است که جهان فیلم مرا قضاوت کند، آن را بپذیرد یا ردش کند.

ثقفی درباره حضور فیلم‌اش در گروه هنر و تجربه جشنواره نیز گفت: باید یک گام به عقب برگردیم و جایگاه دو مفهوم آماتور. و تجربی را روشن کنیم این که فیلمی از سر نابلدی و در حکم سیاه مشق ساخته شود و عنوان تجربی را بر دوش بکشد آدرس غلطی به مخاطب است. سینمای تجربی، به دنبال کشف و شهود و عملگرایی ست. سینمای نترس و جسوری ست که به هنر به منزله تجربه می‌نگرد و نه امری مطلق و قطعی. فیلم من قطعا فیلمی تجربی و جستجوگر است و فکر می کنم آدم باید آنقدر باهوش باشد تا در جای درست خودش بایستد.

انتهای پیام