به گزارش ایسنا، هنر آهنگری با وجود قدمت بسیار، این روزها به دلیل کهولت سن فعالان و عدم استقبال جوانان به این هنر، رو به‌ زوال و فراموشی است که در صورت نبود جایگزین نیروی جوان به‌جای استادکاران پیر و خسته، این حرفه به‌زودی از عرصه فعالیت خارج و به تاریخ صنایع‌دستی می‌پیوندد.

هنوز هم هستند مشاغلی که شاید به قولی منسوخ و یا در حال زوال باشند، اما منبع درآمدی است برای عده‌ای که شاید درآمد اندکش به کار سختش نیارزد.

بازار بیرجند اینروزها کمتر شاهد فعالیت اینگونه مشاغل است، اما فراموش نکنیم که روزگاری آوازه‌ای داشتند و اینروزها تنها نامی باقی مانده است.

درگذشته قسمتی از بازار بیرجند به بازار آهنگران معروف و شغل بیشتر مردم بود، روزگاری مردم شاهد تلاش آهنگران بودند، اما اکنون تعداد آنها انگشت شمار شده و کوره‌های داغ رو به خاموشی است.

محمد حسین احمدی یکی از پیشکسوتان صنعت آهنگری با سابقه 70 سال فعالیت در این عرصه اکنون در یک کارگاه کوچک در مرکز شهر به حرفه آهنگری مشغول است.

دستان پینه بسته و لرزان این فعالان پیشکسوت نشان از سال‌ها کار، زحمت و تلاش بسیار و بیانگر گذر زمان و عمری تجربه‌آموزی در این حرفه است.

در حالی که با دستان سیاه و ترک خورده خود کوره را روشن می‌کند، می‌گوید: امروز از صبح تا عصر فقط یک مشتری داشتم در حالی که در گذشته لحظه‌ای بیکار نمی‌نشستم و سفارشات مشتریان را انجام می‌دادم.

با اینکه عرق می‌ریزد و درکنار تنور گرم کارمی‌کند، اما امید دارد تا کارهایش به فروش برسد، صدای چکش روی تکه‌های سخت آهن شاید در نگاه اول آزاردهنده باشد و گوش خراش، اما لذت کسب روزی حلال همه سختی‌ها را از نظرش دور می‌کند.

احمدی با اینکه آهنگری را از پدرم یاد گرفتم و از وقتی یادم می‌آید پشت کوره آهنگری عرق ریختم، ادامه‌ می‌دهد: کوره آهنگری شاید در زمستان قابل تحمل باشد، اما کار در تابستان‌ بسیار سخت است.

با دورشدن جامعه و نسل جدید از آنچه در گذشته بود، هنوز هم هستند مردانی که دست از کار نکشیده‌اند و رزق و روزی خود را از اینگونه مشاغل کم درآمد طلب می‌کنند.

با زحمت فراوان به تیکه‌ای از آهن ضربه می‌زند و در کوره داغ فرومی‌برد تا شکل دلخواهش را بگیرد و عجب هنری است، هنر دست که از تکیه‌ای آهن وسیله‌ای کاربردی می‌سازد.

آتش سوزان در کوره شاید صورتش را آزار می‌دهد، اما او گلایه‌ای ندارد و با وجود سختی کار زیرلب شعری زمزمه می‌کند و به کارش ادامه می‌دهد.

این آهنگر پیشکسوت می‌گوید: بیشتر وسایلی که می‌سازم بیل، کلنگ، تبر، شن و... است که امروز کمتر برای مردم کاربرد دارد.

شاید روزگار او را آبدیده کرده، اما دلسرد از کارش نیست و همچنان با شوق کارش را ادامه می‌دهد، دستمالی بر روی پیشانیش بسته تا داغی آتش کوره او را اذیت نکند. خدا قوت آهنگر...

گزارش از سپیده قلندری اسفدن