نسرین یوسفی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: مهم‌ترین منبع استرس‌زا در روابط بیشتر زوج‌ها، روابطی است که خارج از ارتباط دو نفره وجود دارد؛ در واقع هیچ‌کدام از زن و مرد نباید والدین، خواهر، برادر و دوستان‌شان را دست کم بگیرند و باید بدانند که وقتی به همسرشان «بله» گفته‌اند یعنی او را به سایرین مقدم دانسته‌اند. این در حالی است که متاسفانه خیلی از زوجین فقط به خاطر ضعف در اولویت‌دهی دچار مشکل می‌شوند.

این روان‌شناس با تاکید بر این‌که در روابط سالم، زوجین یکدیگر را به هرکس و هر چیز مقدم می‌دانند، ادامه داد: زندگی زناشویی بدون ارتباط کلامی زندگی موفقی نخواهد بود و متاسفانه امروزه زوج‌ها به طور متوسط فقط چند دقیقه در روز با یکدیگر ارتباط کلامی با کیفیت دارند؛ در واقع هرج و مرج زندگی خیلی راحت و ناخودآگاه، فرد را درگیر می‌کند و باعث می‌شود تا با مرور زمان، شکافی عظیم در روابط خانوادگی شکل بگیرد. بنابراین باید سعی کنیم که برای حرف زدن با یکدیگر وقت بگذاریم.

وی افزود: این‌که استرس‌مان را سر همسرمان خالی کنیم کار بسیار ساده‌ای است و متاسفانه بسیاری از ما عادت داریم که وقتی پای‌مان را به منطقه آرامش‌مان یعنی خانه نگذاشته‌ایم همه چیز را در خود نگه داریم و بعد که وارد خانه شدیم منفجر شویم. در حالی که زوج‌های سالم باید از استرس‌شان (از مشکلات مالی گرفته تا مشکلات کاری و بیماری) برای نزدیک‌تر شدن و تکیه کردن به یکدیگر استفاده کنند.

یوسفی تصریح کرد: امروزه در کشور ما تکنولوژی یکی از عوامل ویران‌کننده روابط به شمار می‌رود؛ چراکه قریب به اتفاق ما استفاده درست از آن را بلد نیستیم و این عامل بر هم زننده روابط را همیشه با خودمان حمل می‌کنیم. متاسفانه بسیاری از ما وقت‌مان را در دنیای مجازی و پر هرج و مرج فناوری تلف می‌کنیم و دیگر فرصتی برای صمیمی‌تر کردن رابطه با همسرمان نداریم. در حالی که می‌توانیم به بهانه‌های مختلف تلفن خود را خاموش کنیم، تلویزیون را از برق بکشیم و برای همسرمان وقت بگذاریم.

این روان‌شناس با بیان این‌که ازدواج یک درس دایمی و بزرگ از خودخواه نبودن است، یادآور شد: این‌که کسی را بر خودمان مقدم کنیم کار سختی است. چون ذات ما طوری است که خودمان را بر همه چیز و همه کس مقدم بدانیم ولی هر بار که به خودمان جواب مثبت می‌دهیم به سلامت رابطه‌مان جواب منفی داده‌ایم. علاوه بر این، باید یادبگیریم که یکدیگر را ببخشیم و تفاوت بین بخشیدن و فراموش کردن را درک کنیم؛ چرا که در غیر این صورت ناراحتی‌های‌مان را برای مدت طولانی در خود نگه می‌داریم و همین ناراحتی‌ها در آخر شروع به ویران کردن پایه‌های روابط می‌کند.

انتهای پیام