مریم ضیایی که کار ساخت عروسک‌ها را در کارگاه شخصی خود انجام داده است درباره‌ی ساخت و نگهداری از عروسک‌هایش به ایسنا گفت: معمولاً خودم عروسک‌ها را آرشیو می‌کنم و فضای کوچکی برای این کار فراهم کرده‌ام اما تعدادی از عروسک‌ها را هم به موزه‌ی عروسک‌های ملل داده بودم، ترجیح خودم این بود که بعد از این اجرا هم بخشی از عروسک‌ها را به این موزه تقدیم کنم تا همه ببینند اما آنجا هم تعطیل شد و مشخص نیست چه سرنوشتی دارد. این مکان یکی از جاهای خیلی مهم برای بچه‌های تئاتر عروسکی بود و راه‌اندازی آن اتفاق خیلی خوبی بود.  

وی با بیان اینکه آرشیو درستی نداریم و از خاطرات و تاریخمان درست نگهداری نمی‌کنیم، ادامه داد: در این شرایط بخشی از مسئولیت برعهده‌ی خود هنرمندان است که از این عروسک‌ها نگهداری کنند. چون اینها بخشی از تاریخ نمایش، کشور ماست. قطعاً اگر دولت هم در این زمینه کمک کند عالی است چون موضوع فرهنگ و هنر ماست. بنابر این باید  کسی پا پیش بگذارد و جایی برای آن تدارک ببیند. خانه‌ی عروسک هم جای خیلی خوبی است و خانم برومند هم برای حفظ آن خیلی زحمت می‌کشند. کاش یک موزه‌ی جدی برای عروسک هم داشتیم که هم عروسک‌ها در آن نگهداری و دیده شوند هم کارگاه‌های تخصصی در آن برگزار شود، با این حال تأکید می‌کنم که خود هنرمندان باید این کار را جدی بگیرند.  

ضیایی با بیان اینکه ساخت عروسک‌های این نمایش کار خیلی سنگینی داشت، توضیح داد: در این کار از ۱۲ عروسک باتومی و ماریونت (نخی) استفاده شده و هشت ماسک هم ساخته شده است. انتخاب عروسک‌ها براساس تناسب عملکرد آنها در صحنه بوده است. ماریونت را به این دلیل انتخاب کردم که می‌خواستم نوعی سیالیت را نشان دهم. ماریونت‌های ما هم متفاوت هستند و دوتا از آنها با تکنیک‌های خودمان که با آزمون و خطا به آنها رسیدیم گردانده می‌شوند. عروسک‌های زن نمایش هم همگی باتومی هستند. 

این هنرمند تئاتر با اشاره به اینکه در طراحی صحنه‌ی این نمایش از مواد دورریز استفاده شده است، توضیح داد: در طراحی صحنه از بطری‌های آب معدنی استفاده شده که تمام آنها از خیابان‌ها و رستوران‌ها جمع‌آوری شده‌اند تا هم کار مثبتی کرده باشیم و هم به شعار جشنواره که «آسمان آبی است» عمل کرده باشیم. این کار بسیار سخت بود و بچه‌های صحنه چهار ماه بر روی آن کار کردند. برای ساخت دکور هم خانم برومند کارگاه خانه‌ی عروسک را در اختیار ما قرار دادند که کمک بزرگی بود.  

مریم ضیایی درباره‌ی فضای این اثر که در تالار اصلی تئاترشهر اجرا شد، توضیح داد: مضمون اصلی نمایش عشق است و در دنیای پریان اتفاق می‌افتد. آنها عشق دنیای انسان‌ها را به تمسخر می‌گیرند و سر به سر انسان‌ها می‌گذارند. در نمایش دو فضای مختلف آتن و جنگل را داریم که پریان در جنگل قرار دارند. جنگل به اساطیر انگلیس بر می‌گردد و پریان هم در ادبیات انگلیس خیلی جدی هستند.  

او که نمایشنامه‌ای از شکسپیر با ترجمه‌ی مسعود فرزاد را به صحنه برد درخصوص داستان این نمایش گفت: داستان از آتن شروع می‌شود. شکسپیر در این اثر به نوعی دموکراسی یونان را می‌شکند و خود «هرمیا» که شخصیت اصلی زن است، با خواست پدرش مخالفت می‌کند تصمیم می‌گیرد با معشوقش «لایسندر»، آتن را ترک می‌کند و به جایی می‌رود که آن قوانین وجود نداشته باشد تا بتوانند به راحتی زندگی کنند. در راه رفتن در جنگل با شاه پریان و ملکه‌ی پریان مواجه می‌شوند و اتفاقاتی برای آنها می‌افتد.  

این کارگردان تئاتر درباره‌ی دلیل انتخاب این متن نیز گفت: انتخاب این اثر به دلیل وجود شاه پریان و ملکه‌ی پریان و دنیای تخیلی و فاتزی این نمایش است که فضای خیلی مناسبی برای کار عروسکی دارد. مهمترین عامل در نمایش عروسکی وجود تخیل است و این متن در این زمینه دست ما را باز می‌گذارد و می‌توانیم راحت‌تر آن را به تصویر بکشیم.  

 ضیایی در پایان خاطرنشان کرد: من این نمایش را برای عموم طراحی کرده‌ام  و سعی کردم برای تمام گروه‌های سنی از جمله نوجوان و بزرگسال چیز جذابی داشته باشد و از این نظر بودن بچه‌ها هم برای من جالب است. 

انتهای پیام