به گزارش خبرنگار ایسنا، مالکی در ادامه دیدارهایش با نوشیروان مصطفی امین، رهبر جنبش تغییر دیدار کرد، نوشیروانی که امروز نماد اصلاح طلبی در اقلیم شده است.

تحولات ترکیه سبب شد این دیدارها چندان مورد توجه قرار نگیرد اما بدون شک این دیدار سرآغاز مهمی در نوع رابطه کردهای عراق با بغداد و همزمان روابط گروههای کردی با همدیگر است.

نوری مالکی از سوی حزب دموکرات کردستان عراق و شخص مسعود بارزانی، رییس اقلیم کردستان عراق متهم است که در دوره نخست وزیری‌اش حقوق و بودجه مردم اقلیم را قطع کرده است و به واسطه این سیاست اقلیم بسیار متضرر شده است. در این خصوص از "آریز عبدالله" یکی از اعضای پارلمان عراق از لیست اتحادیه میهنی کردستان عراق سوال شد و وی در پاسخ اعلام کرد: مالکی برای محاکمه به سلیمانیه نیامده بود و ضمن اینکه نباید از یاد ببریم وی نیز استدلالهای خود را دارد و بر این اعتقاد است اقلیم به تعهدات خود به بغداد پایبند نبوده است.

به هر روی آغوش بازی که سلیمانیه برای مالکی باز کرد حامل پیامهای متعددی بود. به فاصله چند روز بعد از این سفر مرز سیران بند بانه به طور رسمی از سوی عراق مجور فعالیت دریافت می‌کند به این معنا که بغداد روی خود را نه به سوی اربیل بلکه به سوی سلیمانیه گردانده است. از سوی دیگر کماکان بغداد به اربیل با دیده شک نگاه می‌کند و می‌خواهد به اربیل بگوید اگر از سیاستهای اشتباه خود دست بردارد می‌تواند بسان سایر بخش‌های عراق از توجه دولت مرکزی برخوردار شود.

همزمان سلیمانیه می‌خواهد به اربیل بگوید دیگر موافق سیاستهای کنونی آنها نیست و آنچه در اربیل دیکته و پیاده می‌شود تماما سیاست مطلوب همه کردهای عراق نیست. آنها می‌خواهند راههای ارتباطی خراب شده بین بغداد و سایر منطقه را از نو طراحی کنند چون هنوز اعتقادی به جدایی که اربیل مدعی آن است، ندارند. آنها به طور صریح و آشکارا می‌خواهند تاکید کنند اگر اربیل راههای ورودی را به این شهر بسته است اما دیگر نمی‌تواند سایر راههای ارتباطی را ببندد، همانگونه که بغداد امروز می‌کوشد به  استان سلیمانیه برای توسعه خود کمک کند.

پیام دیگر این است که سلیمانیه می‌خواهد به اربیل بگوید سیاستهای اقتصادی‌اش در توسعه عمرانی اقلیم شکست خورده است و دیگر دل به وعده‌های اربیل برای حل مشکلاتش نمی‌بندد. استان سلیمانیه می‌خواهد زیرساختهای اقتصادی خود را نه تنها بر اساس تمایلات اربیل بلکه براساس تمایلات بغداد پی ریزی کند چون هنوز بغداد است که می‌تواند در مورد مرزهایش و روابط خارجی‌اش تصمیم گیری کند.

اما در نقطه مقابل نوری مالکی چه دستاوردهایی از این سفر به دست آورد؟ مالکی نشان داد که دوست کردها بوده و نمی‌خواهد این پایگاه را از دست بدهد و اگر هم اختلافانی با اربیل دارد در سایه سیاستهای اشتباه بخشی از کردها بوده و نه همه کردها، لذا درصدد زدودن نقطه‌های منفی از افکار عمومی کردها در خصوص خود است. نوری مالکی خوب می‌داند که هنوز این شانس را دارد که در دوره بعدی انتخابات عراق به عنوان نخست وزیر عراق به مسند حاکمیت برسد و خوب می‌داند یکی از دلایلی که نتوانست در انتخابات قبلی بر این مسند تکیه بزند مخالفت شدید کردها با انتخاب وی بود، از این رو می‌کوشد از همین حالا زمینه‌های روابط مثبت سیاسی را دستکم با بخشی از کردها در اقلیم کردستان عراق فراهم کند تا در انتخابات بعدی از سوی کردها مورد حمایت قرار گیرد.

سرانجام اینکه استان سلیمانیه می‌خواهد به دور از اختلافات اربیل با بغداد، روابطش را با بغداد توسعه داده و اجازه ندهد بحران مالی مردم این استان را به زانو دربیاورد و فراتر از این می‌خواهد بگوید اربیل در سیاستهای خود با بغداد شکست خورده است و باید در آنها تجدید نظر کند. اما آیا اربیل  از این موضع سلیمانیه استقبال خواهد کرد یا کماکان دروازه‌های اربیل را نه تنها به روی بغداد بلکه به روی سلیمانیه نیز بسته نگاه خواهد داشت؟

انتهای پیام