حمیده چوبک، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه قزوین، با اشاره به اینکه این تصاویر بازسازی‌شده، تخیلی هستند و واقعیت ندارند، اظهار کرد: باستان شناسان مجرب و کارشناسان اداره‌ی کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری نیز این موضوع را تأیید نمی‌کنند.

وی در رابطه با کاوش‌های باستان‌شناسی که تا کنون در الموت انجام‌شده است، افزود: از سال۱۳۸۰  تا سال ۱۳۹۲ با ایجاد پایگاه میراث فرهنگی الموت در۱۳ فصل، این قلعه مورد کاوش باستان شناسان قرار گرفت و آثار ارزنده‌ی معماری نیز از کاوش‌ها به دست آمد.

چوبک ادامه داد: راه‌ها و پله‌های اصلی دسترسی به قلعه و اتاق‌های نگهبانی، کارگاه‌های صنعتی کوره‌ی آجر، کاشی، آهنگری و شبکه‌ی آب‌رسانی در بخش دامنه‌ی قلعه و قلعه‌ی پایین از جمله آثاری است که در پس کاوش‌های این قلعه کشف‌شده است.

این کارشناس باستان‌شناسی با اشاره به اینکه در بخش بالایی این قلعه، شبکه‌ی راه‌پله‌ی دوره‌ی صفوی و دروازه‌ی  دوره‌ی اسماعیلیه وجود دارد، خاطرنشان کرد: مهم‌ترین بخش این بنا موسوم به مولا سرا یا مسجد با آجرکاری‌های نفیس و سردر ورودی بوده که متأسفانه اکنون از بین رفته است.

وی با بیان اینکه خود صخره و غیرقابل نفوذ بودن آن بخشی از معماری نظامی دژ به شمار می‌آید، اضافه کرد: آب‌انبارها و شبکه‌ی آب‌رسانی با حوض‌های بزرگ و عمیق که شاهکار مهندسی است و همچنین تأسیسات نگهبانی و دیواره‌های استحکامات نشان از مهندسی نظامی این دژ دارد.

چوبک با اشاره به اینکه در میان یافته‌ها، مجموعه‌ی بی‌نظیری از سفالینه‌های دوره‌ی اسلامی از سده‌ی 5 تا ۷ هجری متعلق به دوره‌ی اسماعیلیه، سفال‌ها و چینی‌های دوره‌ی صفوی در سده‌ی 10 تا 11 هجری به‌دست‌آمده است، تصریح کرد: کاشی‌های لعاب یکرنگ و زرین‌فام مربوط به دوره‌ی اسماعیلیه نیز نشان از شکوه و تزیینات پرکار این بنا و قلعه در زمان برپایی آن دارد.

وی با بیان اینکه منطقه الموت یکی از مراکز مهم فرهنگی و تمدنی سرزمین ایران است که دست‌کم از چهار هزار سال پیش آثار تمدنی در آن شناخته‌شده است، افزود: مهم‌ترین و مشهورترین دوره‌ی آن مربوط به دوره‌ی اسماعیلیه است که نزدیک به دو سده از سده‌ی 5 تا ۷ هجری، قلعه‌های بی‌شماری در این منطقه ساخته شد که مرکز آن قلعه‌ی الموت بوده و در شمال شرق روستای گازرخان در بخش الموت شرقی واقع است.

این کارشناس باستان‌شناسانی با اشاره به اینکه این قلعه در سال ۴۸۳ در زمان حسن صباح به‌عنوان مرکز فرمانروایی اسماعیلیان ایران انتخاب شد و هفت نفر از جانشینان وی به مدت دو سده در این قلعه فرمانروایی داشتند، خاطرنشان کرد: درزمان آخرین فرمانروای اسماعیلیان در ایران یا همان رکن‌الدین خورشاه، هلاکوخان مغول در سال ۶۵۴ این قلعه را وادار به تسلیم و آن را ویران کرد.

چوبک گفت: بر اساس مدارک تاریخی این قلعه در سده‌ی 9 تا 11 دوران حکومت آ ل مرعشی به‌عنوان تبعیدگاه یا فراموش‌خانه استفاده می‌شد و در دوره‌ی قاجار نیز مکان گردشگاه و تیله کنی شاهزادگان قاجار بوده است.

وی در پایان افزود: امید است با کاوش‌های آینده در صورت تخصیص اعتبار مناسب در قلعه‌ی الموت  و دژ لنبسر که بزرگ‌ترین قلعه منطقه الموت است بتوان به داده‌ها و اطلاعات بیشتری درباره‌ی یکی از مهم‌ترین و شاخص‌ترین دوره‌های تاریخی اسلامی در ایران دست‌ یافت.