یک جامعه‌شناس گفت: دوقطبی بودن مشهد یکی از علل افزایش آسیب‌های اجتماعی است.

حسین اکبری در گفت‎‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- منطقه خراسان، با بیان اینکه بخشی از مشهد به دلیل وجود بارگاه امام رضا(ع) مذهبی شده و بخشی دیگر بر اثر ورود زائران دارای اقتصاد پیشرفته بوده و به مرور زمان به بخشی مدرن تبدیل شده است، اظهار کرد: به همین دلیل مشهد دو قطبی شده و در پی آن شکاف‌های طبقاتی و آسیب‌های اجتماعی به وجود آمده است.

وی با اشاره به اینکه عوامل زیادی در افزایش آمار آسیب‌های اجتماعی در خراسان رضوی تاثیر داشته‌اند، افزود: در خصوص افزایش آمار اعتیاد می‌توان گفت که همجواری با افغانستان و دسترسی آسان یکی از عللی است که باعث شده آمار اعتیاد در خراسان رضوی بیش از سایر استان‌ها شود.

اکبری ادامه داد: یکی دیگر از این عوامل، حاشیه‌نشینی در مشهد است؛ مناطق حاشیه‌ای منبع اصلی موادمخدر بوده و سرعت دسترسی به مواد در این مناطق بالاست که این موضوع نابسامانی‌ها را افزایش می‌دهد.

این جامعه‌‍شناس با بیان اینکه مشهد شهری است که در دوره «گذار» قرار دارد، عنوان کرد: مشهد در حال تبدیل از شهری سنتی به مدرن است؛ این موضوع موجب شده تا دوگانگی‌های زیادی را در افراد و خانواده‌ها به وجود بیاورد و الگوهای رفتاری به شدت متفاوت از دل آن درآمده و نابسامانی‌ها رشد پیدا می‌کند، در واقع تکلیف خودش را در بسیاری از حوزه‌ها نمی‌داند.

وی با بیان اینکه بسیاری از آسیب‌های اجتماعی از جمله جرائم مالی، مصرف‌گرایی و ... خود را در دوره «گذار» نشان می‌دهند، گفت: مشهد مانند تمام شهرهای دیگر شهری معمولی است، اما نگاهی که به عنوان پایتخت معنوی بر آن است، موجب شده کمتر به آسیب‌های آن توجه شود و بسیاری از مسائل نادیده گرفته شوند یا به طور عمد بر روی آن سرپوش گذاشته شود.

اکبری ادامه داد: سرپوش گذاشتن بر روی مسائل باعث شده تا برای حل آن برنامه‌ریزی صورت نگیرد و آسیب‌ها رشد کنند؛ در این زمان دیگر مسئولان نمی‌توانند روی آن را بپوشانند.

این جامعه‌شناس اضافه کرد: زمانی که آسیب‌های اجتماعی به شدت زیاد شوند دیگر کنترل آن به شدت سخت است و یک مدیریت، هزینه و عظم جدی را می‌طلبد.

وی تصریح کرد: مشهد از مشکلات مدیریتی نیز رنج می‌برد و نبود کارایی در مدیریت اجتماعی رشد آسیب‌های اجتماعی را روز به روز بیشتر می‌کند.

اکبری افزود: مسائل و آسیب‌های اجتماعی زایده بسیاری از تصمیمات مدیریتی و نبود مداخلات مدیریتی است؛ به طور مثال مساله حاشیه‌نشینی نیازمند ساماندهی مدیریتی است تا جلوی آن گرفته شده و رفع شود، اما مشاهده می‌کنیم که هنوز نتوانسته آن را حل کند.

‌

انتهای پیام